Εξάντας: Άνθρωποι και αριθμοί (2013)

Επίσημη σελίδα ντοκιμαντέρ: http://www.exandasdocumentaries.com/
Ημερομηνία προβολής: 27/02/2013
Η Γκάνα, σύμφωνα με το ΔΝΤ, είναι μια ιστορία επιτυχίας! Η κυβέρνηση, ακολουθώντας πιστά τις υποδείξεις του για συρρίκνωση του δημόσιου τομέα, πλήρη απελευθέρωση της αγοράς και αποκρατικοποιήσεις, έχει “επιτύχει τους στόχους”. Πλέον η οικονομία της χώρας συγκαταλέγεται ανάμεσα στις 20 ταχύτερα αναπτυσσόμενες οικονομίες του κόσμου και είναι πρώτη στην Αφρική!
Την ίδια στιγμή, όμως, 4.000 σχολεία δεν έχουν κτίρια και οι μαθητές κάνουν μάθημα κάτω από τα δέντρα. Στις κλινικές στα βόρεια της χώρας αντιστοιχεί ένας γιατρός για 161.000 κατοίκους! Και οι μικροκαλλιεργητές, χωρίς καμιά υποστήριξη από το κράτος, έχουν αφεθεί να λιμοκτονούν, παλεύοντας μόνοι τους στον ωκεανό της ελεύθερης αγοράς.
Ανάπτυξη… για ποιον;
“Το να είσαι ένας φτωχός άνθρωπος είναι δύσκολο, αλλά το να είσαι μια φτωχή φυλή σε έναν τόπο γεμάτο δολάρια είναι το πιο σκληρό απ’ όλα.”
W.E.B. DuBois
H οικονομία της Γκάνας καλπάζει! Στην πρωτεύουσα Άκκρα, δεκάδες γερανοί υψώνονται στον ορίζοντα, κατασκευάζοντας νέα σύγχρονα κτίρια που θα στεγάσουν γραφεία τραπεζών, πολυεθνικών και ντόπιων εταιρειών. Η έκρηξη στον κατασκευαστικό τομέα είναι κάτι που μπορεί να δει κανείς στις νέες καλές γειτονιές που περικυκλώνονται από φράχτες και συρματοπλέγματα, καθώς και στα εμπορικά κέντρα που ξεφυτρώνουν το ένα μετά το άλλο.
Από το 2000, η Γκάνα αναπτυσσόταν με ένα ετήσιο μέσο όρο της τάξης του 5%, για να εκτοξευτεί το 2011 στο 14,4%. Με κινητήριο δύναμη τα έσοδα από το χρυσό (είναι η δεύτερη παραγωγός χρυσού στην Αφρική και πέμπτη στον κόσμο), το κακάο και πρόσφατα απ’ το πετρέλαιο, με τη βοήθεια του ΔΝΤ και με τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης, η Γκάνα έγινε – τουλάχιστον στους αριθμούς – μία χώρα μεσαίου εισοδήματος, η ένατη της Αφρικής που κατακτά αυτή τη θέση.
“Οι πολιτικές είναι επιτυχημένες!”, βεβαιώνει ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ στην Γκάνα, Σαμίρ Τζάτζα. “Ξεκάθαρα η Γκάνα τα τελευταία χρόνια τα έχει πάει πολύ καλά, όσον αφορά στην δημιουργία ενός περιβάλλοντος με μακροοικονομική σταθερότητα, το οποίο είναι απαραίτητο για να υπάρχουν επενδύσεις, ανάπτυξη και δημιουργία θέσεων εργασίας”.
Πώς, όμως, βιώνει ο πληθυσμός της χώρας αυτή την ανάπτυξη;
Σύμφωνα με δημοσκόπηση της Γκάλοπ το 2012, το 53% του πληθυσμού, περίπου 12,7 εκατομμύρια άνθρωποι, δεν μπορούν να αντέξουν το κόστος των τροφίμων. Μόνο το 4% δήλωσε ότι ζει άνετα με το εισόδημά του. Σχεδόν το 30% ζει ακόμα σε συνθήκες ακραίας φτώχειας.
“Έχουμε ανάπτυξη στον γεωργικό τομέα, έχουμε ανάπτυξη στη βιομηχανία παροχής υπηρεσιών, στα νοσοκομεία και στην εκπαίδευση”, επισημαίνει ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ στην Γκάνα, Σαμίρ Τζάτζα.
ΚΑΘΕ ΔΕΝΤΡΟ ΚΑΙ ΜΙΑ ΤΑΞΗ
Οι βόρειες επαρχίες της Γκάνας είναι οι πιο υποβαθμισμένες περιοχές της χώρας. Τεράστιες αφίσες με διαφημίσεις εταιριών κινητής τηλεφωνίας καλύπτουν τοίχους σπιτιών από λασπότουβλα. Οι δρόμοι είναι άσχημοι. Σε πολλές κοινότητες δεν υπάρχει πόσιμο νερό, ούτε ηλεκτρικό ρεύμα. Άνθρωποι αναγκάζονται να ταξιδεύουν από τις κοινότητες προς τις πόλεις, ξοδεύοντας ολόκληρη τη μέρα τους, μόνο και μόνο για να φορτίσουν τα κινητά τους. Οι υποδομές αποχέτευσης είναι σπάνιες ακόμα και στις μεγάλες πόλεις, πολλαπλασιάζοντας έτσι τους κινδύνους ασθενειών και μολύνσεων.
Λίγο έξω από την Μπολγκατάνγκα, υπάρχει ένα δημοτικό σχολείο όπου μαθαίνουν γράμματα 291 παιδιά.
Κάθε δέντρο είναι και τάξη.
Δεκάδες παιδιά κάθονται σε μια σειρά παγκάκια που είναι τοποθετημένα κάτω από ένα δέντρο. Στον κορμό του είναι ακουμπισμένος ένας πίνακας. Ένας γονιός, εθελοντής δάσκαλος, προσπαθεί να διδάξει στα παιδιά την αγγλική αλφάβητο.
“Όποτε βρέχει, ακόμα και όταν υπάρχει απλώς η απειλή της βροχής, λέμε στα παιδιά να φύγουν και να πάνε στα σπίτια τους. Και όταν έρχεται ο Φεβρουάριος-Μάρτιος, δεν υπάρχει καθόλου σκιά και όλοι μαζευόμαστε στην μοναδική αίθουσα, μέσα στην οποία ιδρώνουμε πολύ”, περιγράφει η Κόμφορτ, η μοναδική δασκάλα του σχολείου. Θέλοντας να βελτιώσει κάπως την κατάσταση, με δικά της χρήματα και με τη βοήθεια των γονέων, έφτιαξε μια αίθουσα, η οποία όμως δεν μπορεί να καλύψει τις ανάγκες των 291 μαθητών της. “Ο ήλιος καίει πολύ και πρέπει να καθόμαστε κάτω από τα δέντρα. Ο αέρας πολλές φορές εκτοξεύει τον πίνακα πάνω μας και μας τραυματίζει”, περιγράφει η δεκάχρονη μαθήτρια Ζεϊνάμπ.
Οι περικοπές στον δημόσιο τομέα που ήταν μία από τις προυποθέσεις του ΔΝΤ για την σύναψη της νέας δανειακής σύμβασης του 2009, έχουν πλήξει καίρια τον τομέα της δημόσιας εκπαίδευσης της Γκάνας. Και αυτό γιατί η κυβέρνηση προκειμένου να πιάσει τους στόχους για μείωση του ελλείμματος, αποφάσισε να κόψει περίπου 31 εκατομμύρια ευρώ και από την εκπαίδευση.
Του Γιώργου Αυγερόπουλου

 

Τὸ (παγκόσμιο) “Χριστουγεννιάτικο” δένδρο

Σύμφωνα μὲ τὸν συγγραφέα κ. Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλο, τὸ Χριστουγενιάτικο δένδρο, τὸ ὁποῖο δυστυχῶς λατρεύεται ὡς αὐθύπαρκτη θρησκευτικὴ ὀντότητα, κατέληξε νὰ εἶναι τὸ παγκόσμιο σύμβολο τῶν Χριστουγέννων καὶ ταυτόχρονα νὰ βρίσκεται στὸ ἐπίκεντρο τῆς ἑορτῆς, μετατοπίζοντας τὴν προσοχὴ μας ἀπ’ τὸ νεογέννητο Βρέφος τῆς Βηθλεὲμ σ’ αὐτὸ τὸ ἴδιο τὸ δένδρο ἀποκλειστικά!
Πρόκειται γιὰ ξενόφερτο ἔθιμο, ποὺ δὲν ἔχει καμμιὰ ἀπολύτως σχέση μὲ τὶς Ἑλληνορθόδοξες παραδόσεις μας. Πρὶν ἀπὸ δύο αἰῶνες ἦταν τελείως ἄγνωστο σὲ ὅλες τὶς χῶρες τοῦ κόσμου πλὴν τῆς Γερμανίας κι ἔχει τὶς ρίζες του κυριολεκτικὰ στὸν παγανισμὸ καὶ τὴν εἰδωλολατρεία, γι’ αὐτὸ καὶ υἱοθετήθηκε ἀπὸ τὴ Νέα Ἐποχὴ καὶ τὴν παγκοσμιοποίηση.
Τὸ Χριστουγεννιάτικο δένδρο προῆλθε καὶ διαδόθηκε ἀπὸ τὴν Γερμανία, τὸ υἱοθέτησαν ἀρχικὰ οἱ βασιλικὲς οἰκογένειες καὶ οἱ ἀνώτατοι ἄρχοντες(!), διαδόθηκε ὡς στοιχεῖο τῶν ἀνωτέρων κοινωνικῶν τάξεων καὶ κοινωνικῆς καταξίωσης (!) καὶ στὴ συνέχεια ἐμπορευματοποιήθηκε, λόγοι ποὺ εἶναι ἀρκετοὶ γιὰ νὰ καθιερωθεῖ σ’ ὁλόκληρο τὸν πλανήτη! (περισσότερα…)

ΤΟ SUPER DEAL ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Ολοένα και περισσότερο τα τελευταία χρόνια τα Χριστούγεννα μας θυμίζουν ένα μεγάλο παζάρι, συμφωνία, ανταλλαγή. Ανταλλάσσουμε το Χριστό με εικόνες, αγαθά, δώρα, ρεβεγιόν, διακοπές, ξεκούραση, ταξίδια, βόλτες, ταινίες, τραγούδια και ό,τι άλλο το καταναλωτικό μυαλό μας σκέφτεται. Η Εκκλησία μπορεί να φωνάζει ότι Χριστούγεννα χωρίς Χριστό δεν έχουν νόημα, ωστόσο περισσότερο βλέπουμε το Χριστό της φάτνης ή τραγουδάμε το Χριστό της Άγιας Νύχτας και ελάχιστα ζούμε το Χριστό της πίστης, το Χριστό ως Σωτήρα μας.

Αναρωτιέμαι τι σημαίνει Χριστός – Σωτήρας. Δεν ξέρω αν είμαστε πολλοί αυτοί που το ψάχνουμε. Για να υπάρξει Σωτήρας, χρειάζεται να θέλουμε να σωθούμε από κάτι και να διαλέξουμε Κάποιον που να μας σώσει. Η Εκκλησία λέει ότι έχουμε ανάγκη να σωθούμε από το θάνατο, το κακό, την αμαρτία. Τίποτε από αυτά δεν βλέπω να αγγίζει τη ζωή μας.

Ο θάνατος για μας τους νέους είναι πολύ μακριά ή έτσι θέλουμε να πιστεύουμε. Άλλωστε, έχουμε όνειρα, θέλουμε να χαρούμε τη ζωή μας, μας φτάνουν τα βάσανα του σχολείου, του Πανεπιστημίου, των σχέσεων που έχουμε και μας ταλαιπωρούν διότι δε μας δίνουν και κανένα ουσιαστικό νόημα ή αυτών που θα θέλαμε να έχουμε, αλλά κανείς δε μας δίνει σημασία.

Το κακό είναι σχετικό. Ξέρουμε ότι το έχουν οι μεγάλοι, όταν καταστρέφουν το περιβάλλον, όταν κάνουν πολέμους, όταν λένε ψέματα, όταν δε ρωτάνε τη γνώμη μας, όταν είναι υποκριτές. Εμείς, άλλωστε, ικανοποιούμε τις επιθυμίες μας και όλοι όσοι μιλούν για μας, η τηλεόραση, η διαφήμιση, οι φίλοι μας, θεωρούν ότι είναι δικαίωμά μας και καλά κάνουμε. Όσο για τους γονείς μας, αυτοί μας δίνουν χρήματα για να μη μας λείψει τίποτα και μας αγοράζουν ό,τι η καταναλωτική μας κοινωνία προσφέρει, για να μη αισθανόμαστε μειονεκτικά.

Η αμαρτία είναι παλιομοδίτικη αντίληψη περί ηθικής. Άλλωστε, το βλέπουμε στην τηλεόραση και το ακούμε από κάποιους καθηγητές μας ότι αυτοί που μιλούν για ηθική, δηλαδή οι παπάδες, είναι χειρότεροι υποκριτές από όλους. Ας αφήσουν τα πλούσια άμφιά τους και ας δώσουν χρήματα στους φτωχούς πρώτα και μετά ας έρθουν να μας μιλήσουν για αμαρτία. Άλλωστε, «ουδείς αναμάρτητος» και έχουμε χρόνο γι’ αυτά, αν έχουν κάποια αξία.

Από τι να σωθούμε λοιπόν, που δεν μας λείπει τίποτα;

Σωτήρες υπάρχουν σήμερα πολλοί. Είναι οι ωραίες ιδέες, είναι οι ήρωες των περιπετειών στον κινηματογράφο, είναι ο φίλος που θα με βοηθήσει να αντιγράψω στο μάθημα που δεν ξέρω, είναι εκείνος που θα μ’ ακούσει στο καρδιοχτύπι μου ή όταν γευτώ το πούλημα από τον «δικό» μου ή τον «κολλητό» μου, αυτός που θα δώσει κέφι στη ζωή μου με το τραγούδι του, την ομορφιά του, που θα με κάνει μέλος στο fan club του, είναι ο πρόεδρος που θα κάνει τη μεγάλη μεταγραφή και η ομαδάρα θα πατήσει τους εχθρούς.

Άρα, γιατί να επιλέξω να με σώσει ο Χριστός;

Μ’ αρέσουν τα χριστουγεννιάτικα έθιμα, όπως και οι γιορτές γενικά. Με κάνουν να αισθάνομαι πιο πολλή αγάπη, να θέλω να βοηθήσω ένα φτωχό, με φέρνουν πιο κοντά στους γονείς, τ’ αδέρφια, τους φίλους μου, μοιράζομαι δώρα, καταναλώνω. Ξεχνώ το μέσα μου κενό. Ξεχνώ όλα εκείνα τα μικρά ή μεγάλα που με κάνουν να μελαγχολώ ή να φοβάμαι. Έστω και για λίγο. Μπορώ να επιδείξω τα ρούχα μου, τα αρώματά μου, την διάθεσή μου, τη μάσκα που κρύβει το αληθινό μου πρόσωπο. Γι’ αυτό και λυπάμαι όταν ξαναγυρίζω στο πρόγραμμα, στη ρουτίνα, όταν το δέντρο ξεστολίζεται κι όταν οι μάσκες ξαναμπαίνουν στο κουτί μαζί με τα φώτα και τα στολίδια.

Τελικά, μάλλον κάτι μου λείπει.

Άμα το ψάξεις, θα δεις ότι από το Super Deal των Χριστουγέννων λείπει η πραγματική αγάπη. Λείπει το νόημα που θα με κάνει να νιώθω ότι αξίζει η ζωή μου κάτι παραπάνω από μια επιθυμία, ένα αγαθό, ένα δώρο. Λείπει η δύναμη που χρειάζεται για να δω τον εαυτό μου όπως στ’ αλήθεια είναι και όχι σε σύγκριση με τους άλλους. Λείπει η χαρά που θα κρατήσει παραπάνω από μια γιορτή. Λείπει εκείνη η σχέση που δεν θα είναι για μια νύχτα ή ένα μήνα, αλλά θα με ανεχτεί για μια ζωή, θα μ’ αγαπήσει και θα μου απλώσει το χέρι ώστε να μην πέσουν τίτλοι τέλους. Λείπει εκείνη η παρέα που δεν θα την ενώνει το πρόσκαιρο του σχολείου, του Πανεπιστημίου, του έρωτα, της διασκέδασης, αλλά θα μένει ζωντανή όσα χρόνια κι αν περάσουν.

Η Εκκλησία μου λέει ότι ο Χριστός είναι Εκείνος που μου τα δίνει όλα αυτά. Ο Χριστός που κοινωνώ στη λειτουργία των Χριστουγέννων αλλά και κάθε Κυριακή. Ο Χριστός που με συγχωρεί για όλες τις αμαρτίες μου, για όλα τα ελαττώματά μου, για όλες μου τις αποτυχίες. Ο Χριστός που μου μαθαίνει να συγχωρώ φίλους κι εχθρούς. Ο Χριστός που με συναντά στη λύπη και τη χαρά. Ο Χριστός που με σώζει από το να υπάρχω μόνο για να καταναλώνω και με κάνει να υπάρχω για να αγαπώ.

Ο Χριστός φανερώνει το αληθινό μου πρόσωπο. Είναι το Φως που φωτίζει το μέσα μου. Είναι το νόημα που ομορφαίνει τη ζωή μου. Είναι η πίστη που με βοηθά να συνεχίσω.

Είναι το Παιδί που με κρατά παιδί. Είναι Αυτός που γεννήθηκε για μένα.

Το Χριστό της Εκκλησίας θα ΄θελα να συναντήσω. Όχι όμως μόνος μου. Γιατί ξέρω ότι λίγο πολύ, όλοι θα θέλαμε να Τον βρούμε. Ας Τον ψάξουμε λοιπόν στη ζωή της Εκκλησίας. Ας τολμήσουμε να Τον γνωρίσουμε. Κι ας είναι η Γέννα Του μια καινούρια αρχή στη ζωή μας. Μαζί και μαζί Του!

Και ο Ιησούς, προσκαλώντας ένα παιδάκι, το έστησε στο μέσον τους, και είπε:
Σας διαβεβαιώνω, αν δεν επιστρέψετε, και γίνετε σαν τα παιδάκια, δεν θα μπείτε μέσα στη βασιλεία των ουρανών. Όποιος, λοιπόν, ταπεινώσει τον εαυτό του σαν αυτό το παιδάκι, αυτός είναι ο μεγαλύτερος στη βασιλεία των ουρανών· και όποιος δεχθεί ένα τέτοιο παιδάκι στο όνομά μου, δέχεται εμένα.  (Κατά Ματθαίον 18,2)

Πηγή: Από το περιοδικό ΒΗΜΑΤΑ της Ιεράς Μητροπόλεως Κέρκυρας (τεύχος 4).

Αναδημοσίευση από: http://www.imcorfu.gr/CHRISTMAS/2007xronia.htm

http://www.oodegr.com/oode/orthod/eortes/xristougenna_super_deal.htm

2 + 2

του Βabak Anvari (σενάριο, σκηνοθεσία), Βρετανία 2010
Προτάθηκε ως καλύτερη ταινία μικρού μήκους 2012 στα βραβεία BAFTA 2012

Η ταινία πραγματεύεται με αλληγορικό τρόπο τη σχέση χειραγώγησης της σκέψης και αντίστασης στην εξουσία.
“Ελευθερία είναι να σου επιτρέπεται να πεις ότι 2+2=4… Από εκεί και πέρα, όλα επιτρέπονται”, γράφει ο Όργουελ στο “1984”. Στο ίδιο έργο χρησιμοποιεί το 2+2=5 σαν ένα παράδειγμα χειραγώγησης και επιβολής: “Όταν το κόμμα λέει ότι 2+2=5, τότε είναι σωστό και δεν αρκεί μόνο να το λες, πρέπει και να το πιστεύεις.” Αυτό ενέπνευσε τον Ιρανικής καταγωγής Babak Anvari, να γυρίσει την ταινία “Two & Two”. Βασικό του κίνητρο ήταν, σύμφωνα με δηλώσεις του, να διερευνήσει την επιθυμία των ανθρώπων να αμφισβητήσουν την εξουσία. Σε ποιο βαθμό δέχονται να σκύψουν το κεφάλι και να υπακούσουν στις εντολές της εξουσίας και πότε αρχίζουν να αμφισβητούν και να αντιστέκονται; Μπορεί η ωμή βία να καθυποτάξει τους ανθρώπους και να χειραγωγήσει τη σκέψη τους ή προκαλεί την αντίστασή τους;

 

Πολύ ενδιαφέρουσα μικρού μήκους ταινία που θέτει με πολύ απλό και κατανοητό τρόπο το πρόβλημα της Ελευθερίας, της Αλήθειας, της Εξουσίας, της τρομοκρατίας, της Δημοκρατίας, κ.λπ.

1. Το 2+2=4 είναι στοιχειώδες και κατανοητό σχεδόν σε όλους. Αν το ερώτημα ήταν πιο σύνθετο ή εξειδικευμένο ή ασαφές και η απάντηση δεν ήταν τόσο προφανής, ποιά θα ήταν η στάση μας και ποιά τα κριτήρια με τα οποία θα κρίναμε την απάντηση; Υπάρχει μοναδική αλήθεια σε κάποιες ερωτήσεις; Πώς την βρίσκουμε; Ποιός ο ρόλος της γνώσης, της επιστήμης, της λογικής, της σκέψης, της τέχνης, στην προσέγγιση της Αλήθειας;

(Για παράδειγμα: Είναι log10 2876^3=428,623;  Είναι η λιτότητα και η μείωση μισθών, η λύση για το πρόβλημα του χρέους της Ελλάδας;  Είναι η βία των πολιτών απάντηση στη βία της εξουσίας;)

2. Σε περιπτώσεις που η σωστή απάντηση (άν υπάρχει μόνο μία σωστή) δεν είναι προφανής, πόσο ελεύθερος είναι κάποιος να επιλέξει μια λάθος απάντηση και να ζήσει με αυτή; Πότε η ελευθερία κάποιου καταπατά την ελευθερία του άλλου; Ποιά είναι η χρυσή τομή, ώστε οι άνθρωποι να μπορέσουν να βρουν κοινό τόπο συνύπαρξης και να συγχωρέσουν (να χωρέσουν μαζί σε αυτόν τον τόπο), να συνυπάρξουν σεβόμενος ο ένας την ελευθερία του άλλου;

3. Ποιός είναι ο ρόλος της κάθε εξουσίας στην θέσπιση κανόνων και στην εξασφάλιση των απαιτούμενων συνθηκών για την ελεύθερη ζωή (ελευθερία σώματος και πνεύματος) των πολιτών; Πότε η εξουσία από υπερβάλλοντα ζήλο, ενώ έχει καλές προθέσεις, καταστρατηγεί ελευθερίες των πολιτών; Πότε η εξουσία, ξεκινώντας με σκοπό τον περιορισμό και την υποδούλωση των πολιτών, εφαρμόζει συγκεκαλυμμένα ή απροκάλυπτα μεθόδους ελέγχου και ποιά μορφή έχουν; Πότε η κατάσταση εκτρέπεται σε τρομοκρατία και φασισμό;

4. Αν τη σωστή απάντηση την καταλαβαίνουν πολλοί, αλλά δεν είναι διατεθειμένοι να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες της σύγκρουσης με την εξουσία, ή προτιμούν έναν (φαινομενικά και πρόσκαιρα) ανώδυνο συμβιβασμό, πόσο συνυπεύθυνοι και συνένοχοι γίνονται;  Τι γίνεται αν αποφασίσουν κάποιοι να ταυτιστούν με την εξουσία και να γίνουν μέρος της, γνωρίζοντας ότι υπηρετούν όχι την αλήθεια αλλά το ψέμα;  Τί γίνεται αν η πλειοψηφία (από άγνοια, συμφέρον, ιδεολογία ή εξαναγκασμό) στηρίξει το ψέμα της εξουσίας και επικαλεστεί την αρχή της δημοκρατίας για να επιβάλει τη θέλησης της πλειοψηφίας στο σύνολο των πολιτών; Ποιά είναι τα όρια της πλειοψηφικής δημοκρατίας;

Οι απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα, υπάρχουν και είναι ξεκάθαρες. Δεν είναι όμως προφανείς σε όλους. Διαβάστε τα ερωτήματα και προσπαθήστε να δώσετε απαντήσεις. Αν συζητήσετε τις απαντήσεις που δώσατε με άλλους, θα διαπιστώσετε διαφορές απόψεων. Εκεί αρχίζει ο διάλογος, που αναζητά την αλήθεια, τον κοινό τόπο που χρειαζόμαστε για να σταθούμε ο ένας δίπλα στον άλλο, να λειτουργήσουμε ως πόλη, να γίνουμε πολίτες και να αναπτύξουμε ένα σύνολο αξιών, που γεννούν κανόνες (νόμους), θεσμούς (εκφραστές και προασπιστές των κοινών αξιών) και οδηγούν στον πολιτισμό.

Το θέμα είναι μεγάλο και δύσκολο, αλλά το αποτέλεσμα αποζημιώνει όποιον ασχοληθεί με αυτό. Παραμένει ως πρόκληση-πρόσκληση για πολιτιστικό πρόγραμμα. Ίδωμεν.

Δικάζεται στις ΗΠΑ ένας μεγάλος ήρωας της εποχής μας

Στο στρατοδικείο που συνεδριάζει στη στρατιωτική βάση του Φορτ Μιντ, στην πολιτεία του Μέριλαντ των ΗΠΑ, άρχισε τη Δευτέρα (σ.σ. 3-6-2013)  μια δίκη που αναμένεται να διαρκέσει τρεις μήνες και η οποία θα μείνει σίγουρα στην Ιστορία.
Η κυβέρνηση Ομπάμα θέλει να καταδικάσει σε ισόβια δεσμά τον 25χρονο σήμερα στρατιώτη Μπράντλι Μάνινγκ -και μάλιστα χωρίς δικαίωμα απελευθέρωσης ποτέ!- επειδή όταν ήταν 22 ετών διοχέτευσε εκατοντάδες χιλιάδες έγγραφα, πολλά από αυτά διαβαθμισμένα, που αφορούν στους πολέμους στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, συμπεριλαμβανομένων ειδεχθών εγκλημάτων εναντίον των ντόπιων πληθυσμών που διέπραξαν τα αμερικανικά στρατεύματα κατοχής, στον ιστότοπο Γουίκιλικς (WikiLeaks) το 2010, προκαλώντας παγκόσμιο πολιτικό και διπλωματικό σάλο.

Ο πανικός της κυβέρνησης Ομπάμα για την αποκάλυψη της κτηνωδίας και των βάρβαρων πράξεων των Αμερικανών στρατιωτών ήταν τόσο μεγάλος ώστε εξέδωσε εντολές στα όρια της παράνοιας. Απαγόρευσε π.χ. ο Ομπάμα στους Αμερικανούς δημόσιους υπαλλήλους να… διαβάσουν (!) τα τηλεγραφήματα που βρίσκονταν πλέον παντού στο Διαδίκτυο. Η αμερικανική κυβέρνηση «συμβούλευσε» επίσης τους Αμερικανούς φοιτητές να μη διαβάσουν κανένα από τα εκατοντάδες χιλιάδες έγγραφα που ήταν προσιτά στους πάντες μέσω Ιντερνετ, γιατί αν τα διάβαζαν θα έθεταν σε κίνδυνο την προοπτική κάποια μέρα στο μέλλον να προσληφθούν σε θέση κάποιου επαγγέλματος με υψηλές απαιτήσεις ασφάλειας!

Με άλλα λόγια ο Ομπάμα είπε στους νέους Αμερικανούς ότι φακελώνονται όλοι όσοι διαβάζουν ηλεκτρονικά τα αποκαλυφθέντα διπλωματικά τηλεγραφήματα και θα το πληρώσουν ακριβά! Ο στρατιώτης Μάνινγκ, αξιοποιώντας τις τεράστιες πλέον δυνατότητες των υπολογιστών, διοχέτευσε στον ιστότοπο Γουίκιλικς (WikiLeaks) 250.000 τηλεγραφήματα από αμερικανικές πρεσβείες και 490.000 στρατιωτικά ντοκουμέντα για τους πολέμους στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, συν κάποια βίντεο. Ενα από τα βίντεο αυτά σόκαρε τόσο πολύ τον Μάνινγκ ώστε έγινε η αιτία να αποφασίσει να δημοσιοποιήσει τα αποκαλυπτικά έγγραφα για τα εγκλήματα των αμερικανικών στρατευμάτων κατοχής στα οποία είχε πρόσβαση. Γυρισμένο το 2007 στη Βαγδάτη, δείχνει ένα αμερικανικό ελικόπτερο Απάτσι να επιτίθεται εναντίον μιας ομάδας άοπλων Ιρακινών πολιτών που συμπεριλάμβανε γυναίκες και παιδιά, απλώς για να… διασκεδάσουν οι Αμερικανοί στρατιώτες σκοτώνοντας Ιρακινούς!!! Εξόντωσαν όντως άντρες, γυναίκες, παιδιά και δολοφόνησαν επίσης εσκεμμένα πέραν πάσης αμφιβολίας έναν δημοσιογράφο του βρετανικού ειδησεογραφικού πρακτορείου Ρόιτερ και τον οδηγό του που έτυχε να βρίσκονται εκεί για να μη γράψουν αυτά που είδαν!

Επειδή η λήψη είναι μέσα από το στρατιωτικό ελικόπτερο των ΗΠΑ και είναι καταγεγραμμένοι οι διάλογοι των Αμερικανών στρατιωτών του πληρώματος, ο στρατιώτης Μάνινγκ, όπως αναφέρει στην έγγραφη κατάθεση που έδωσε προδικαστικά στις 28 Φεβρουαρίου 2013, σοκαρίστηκε υπέρμετρα «από την παθιασμένη δίψα για αίμα που φαίνονταν να έχουν. Εδειχναν να μη δίνουν καμία αξία στην ανθρώπινη ζωή». Αυτό ήταν το σημείο καμπής. Ο νεαρός στρατιώτης Μάνινγκ αποφάσισε να δημοσιοποιήσει τα έγγραφα για τους πολέμους στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, κρίνοντας ότι «συγκαταλέγονται μεταξύ των πιο σημαντικών ντοκουμέντων της εποχής μας και αποκαλύπτουν το πραγματικό κόστος του πολέμου». Ο Μάνινγκ συνειδητοποίησε, όπως είπε ο ίδιος, ότι οι Αμερικανοί στρατιώτες των κατοχικών στρατευμάτων στο Ιράκ «είχαν γίνει μονομανείς με τη σύλληψη και τη δολοφονία ανθρώπινων στόχων». Ο Μάνινγκ ήρθε πρώτα σε επαφή με την «Ουάσινγκτον Ποστ» για να δώσει τα έγγραφα, αλλά συνάντησε πλήρη έλλειψη ενδιαφέροντος – άλλωστε η «Ουάσινγκτον Ποστ» είχε ταχθεί υπέρ της εισβολής και κατάληψης του Ιράκ.

Προσπάθησε έπειτα να τα δώσει στους «Τάιμς της Νέας Υόρκης», αλλά απέτυχε κι εκεί, οπότε κατέληξε τελικά στον ιστότοπο Γουίκιλικς. Οταν τον συνέλαβαν ως ένοχο για τη διαρροή, οι Αμερικανοί στρατιωτικοί προσπάθησαν να τον… τρελάνουν!

Τον έκλεισαν έντεκα μήνες (!) στην απομόνωση και μάλιστα τον κρατούσαν γυμνό!!! Το σχέδιό τους όμως απέτυχε. Από το εφηβικό, σχεδόν παιδικό πρόσωπο του στρατιώτη Μάνινγκ με τα χοντρά μυωπικά γυαλιά αντιλαμβάνεται κανείς ότι έχει να κάνει με μια νεαρή μοναχική ιδιοφυΐα στους υπολογιστές, σε μια περίπτωση δηλαδή που η απομόνωση έχει μικρότερες επιπτώσεις συνήθως από όση έχει στους συνηθισμένους ανθρώπους. Οταν αποκαλύφθηκε ότι ο στρατιώτης Μάνινγκ κρατείται στη απομόνωση και γυμνός με στόχο να τον τρελάνουν, ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα, επέδειξε κατάπτυστη συμπεριφορά, δηλώνοντας ότι «αυτή είναι η δέουσα συμπεριφορά απέναντί του»!!!

Γιώργος Δελαστίκ

http://www.anti-ntp.net/2013/06/blog-post_4067.html

Η έκθεση του Κωνσταντίνου Δοξιάδη για τις πολεμικές αποζημιώσεις

Στο συσσωρευμένο εθνικό εισόδημα 33 ετών ή τον προϋπολογισμό του κράτους για 130 χρόνια (!) υπολόγισε τις καταστροφές που υπέστη η Ελλάδα από τη Γερμανία, τη Βουλγαρία και την Ιταλία κατά τη διάρκεια της Κατοχής, ο αείμνηστος πολεοδόμος Κωνσταντίνος Δοξιάδης (1913-1975) στην ιστορική του έκθεση, την οποία είχε συντάξει ως διευθυντής του υπουργείου Ανοικοδόμησης το 1946.

Και όμως από τα 17,8 δισ. προπολεμικά δολάρια ή αλλιώς 1,994 τρισ. προπολεμικές δραχμές που διεκδι­κούσε η χώρα, η Ελλάδα δεν πήρε παρά μόνο «ψίχουλα» από τις δίκαιες απαιτήσεις της, λόγω της στάσης των συμμάχων. Ο Δοξιάδης, ως κυβερνητικός συντονιστής όλων των συναρμόδιων υπουργείων, μέτρησε με ανατριχιαστική ακρίβεια το μέγεθος της ζημιάς στη χώρα σε κάθε επίπεδο και, στη συνέχεια, υπολόγισε τις αξιώσεις της Ελλάδας.

Η ηλεκτρονική έκδοση του «Βήματος» εντόπισε την «έκθεση Δοξιάδη», η οποία σώζεται στην Εθνική Βιβλιο­θήκη της Ελλάδος υπό τον τίτλο «Θυσίες της Ελλάδος: Αιτήματα και επανορθώσεις στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο» (Αθήναι, Υπουργείον Ανοικοδομήσεως, 1947).

Η έκθεση σκιαγραφεί τόσο τα μεγέθη της καταστροφής που προκάλεσαν η Γερμανία, η Ιταλία και η Βουλγαρία στην Ελλάδα της Κατοχής όσο και την πρωτοφανή αδικία που υπέστη η χώρα, μεταπολεμικά από τους συμμάχους.

(περισσότερα…)

Ρωσικό νεομαρτυρολόγιο

Γράφει ο μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης

Σε συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στη Βάρνα της Βουλγαρίας (7-11/9/10) ο πρεσβύτερος Κύριλλος Krasnostekov, εκπρόσωπος της Ρωσικής Εκκλησίας, παρουσίασε μια ενδιαφέρουσα και αποκαλυπτική εισήγηση, ύστερα από έρευνα στα κρατικά αρχεία ως μέλος της επιτροπής αγιοκατατάξεως ρώσων νεομαρτύρων στο αγιολόγιο της εκκλησίας, όπως μας πληροφόρησε ο καθηγητής π. Βασίλειος Καλλιακμάνης.

Από το 1917 έως το 1987 χιλιάδες χιλιάδων άνθρωποι στη Σοβιετική Ρωσία έχασαν τη ζωή τους για την πίστη τους. Στις 23-1-1918 το Συμβούλιο των Λαϊκών Επιτροπών της Κυβερνήσεως των Μπολσεβίκων δημοσίευσε το “Διάταγμα για τον χωρισμό του κράτους και της εκπαιδεύσεως από την εκκλησία”. Με το διάταγμα αυτό η εκκλησία περιορίστηκε σκληρά. Στις 8-5-1918 το συμβούλιο αυτό οργάνωσε μόνιμο τομέα διώξεως της εκκλησίας. Πρόκειται για τον τομέα Η’, γνωστό για τις πολλές εκκαθαρίσεις του. Σκοπός του ήταν η εξάλειψη κάθε μορφής θρησκευτικής ζωής και δραστηριότητας στη χώρα.

Η μονή Οδηγητρίας Ufim “γκρεμίστηκε και ο ναός συλήθηκε. Οι κρατικοί εντεταλμένοι κατέστρεψαν τα τείχη και έσπασαν τα παράθυρα, οι εικόνες κομματιάστηκα ή αλείφθηκαν με κόπρανα. Ένας από τους δράστες αυτής της βεβήλωσης πήρε στο σπίτι του την Αγία Τράπεζα, για να τη χρησιμοποιήσει ως τραπέζι κουζίνας…”. Στην περίφημη Λαύρα του Κιέβου εγκαταστάθηκε στρατιωτικό απόσπασμα. Κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας οπλισμένοι στρατιώτες, φέροντας κράνος και καπνίζοντας, εισέβαλαν στους ναούς και βιαιοπραγούσαν κατά των μοναχών.

Τον μητροπολίτη Κιέβου Βλαδίμηρο πέντε μεθυσμένοι κομμουνιστές τον εκτέλεσαν, κλέβοντάς του τον σταυρό και το εγκόλπιό του. Πρόκειται για τον πρώτο νεομάρτυρα της κομμουνιστικής θηριωδίας. Ακολούθησε η δολοφονία του μητροπολίτη Tobolski Ερμογένη, του πρεσβυτέρου Πέτρου Karelin, του αρχιεπισκόπου Perm Ανδρονίκου, της τσαρικής οικογένειας και πολλών άλλων.

Στις 5-9-1918 αρχίζει η λεγόμενη κόκκινη τρομοκρατία, με μαζικούς και βίαιους διωγμούς κατά των κληρικών και των μοναχών της Ρωσικής Εκκλησίας, Θύματα αυτού του φοβερού διωγμού υπήρξαν ο επίσκοπος Voslki Γερμανός, οι ιερείς Μιχαήλ Πλάτονοφ, Ανδρέας Βασίλιεβιτς, Ολύμπιος Διάκονοβ, Γεννάδιος Machrovski, Βλαδίμηρος Piksanov, Νικόλαος Lebedevski, Lev Zacharievic Kuntsevic, Ισίδωρος Vostrikov, Μιχαήλ Dobrolymbov και τόσοι άλλοι. Οι περισσότεροι τελειώθηκαν διά τουφεκισμού. Η εκκλησία απάντησε στις διώξεις με προσευχές και λιτανείες. Σε μια τέτοια λιτανεία συνελήφθη ο αρχιεπίσκοπος Μητροφάνης Krasnopolski και ο επίσκοπος Λεόντιος Wimpfenn και εκτελέστηκαν.

Στην Η’ Συνέλευση του κομμουνιστικού κόμματος της Ρωσίας το 1919 αποφασίστηκε να εξαλειφθούν οι θρησκευτικές προκαταλήψεις στη Ρωσία και μαζί με αυτές και η εκκλησία. Η προσκύνηση των τιμίων λειψάνων των αγίων θεωρήθηκε έγκλημα. Τα διακωμωδούσαν δημοσίως και πολλά από αυτά τα κατέστρεψαν. Οι πιστοί με κίνδυνο της ζωής τους τα έκρυβαν όταν μπορούσαν, και αν ανακαλύπτονταν υφίσταντο τα πάνδεινα. Τα μοναστήρια τα ονόμαζαν “μαύρες φωλιές” και τα έκλειναν μετατρέποντάς τα σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως αντιφρονούντων. Με αφορμή τον φοβερό λιμό των ετών 1921-1923 έγινε κατάσχεση όλης της εκκλησιαστικής περιουσίας. Ο Λένιν σε επιστολή του της 19-3-1922 έγγραφε: “Όσους περισσότερους εκπροσώπους του κλήρου και της μπουρζουαζίας εξοντώσουμε, τόσο το καλύτερο…”.

Το 1922 κατηγορήθηκαν και τιμωρήθηκαν 154 κληρικοί στη Μόσχα και 80 στην Πετρούπολη. Στη Μόσχα καταδικάστηκαν διά τουφεκισμού οι ιερείς Αλέξανδρος Zaozevski, Βασίλειος Sokolov, Χριστόφορος Nadezhdin, Μακάριος Τελέγκιν. Στην Πετρούπολη ο μητροπολίτης Βενιαμίν Kazanski, ο αρχιμανδρίτης Σέργιος Seyn και άλλοι εξορίστηκαν στη Σιβηρία. Το 1922 καταδικάστηκαν 732 πιστοί. Οι αρχές δημιούργησαν σειρά σχισμάτων για να διαλύσουν την εκκλησία. Στις 10-10-1937 ο εκτελών χρέη πατριάρχη μητροπολίτης Πέτρος Polyanski μετά οκταετή φυλάκιση και εξορία τουφεκίστηκε με την κατηγορία της “συκοφαντίας κατά του καθεστώτος”.

Στις 15-5-1932 η Ένωση των Πολέμιων Αθεϊστών αποφασίζει το κλείσιμο όλων των εκκλησιαστικών σχολείων, το μαζικό κλείσιμο των ναών, απαγόρευση των εκκλησιαστικών εκδόσεων, εξορία των ιερέων. Την 1-5-1937 η ένωση αυτή αποφασίζει: “Το όνομα του Θεού θα έπρεπε να έχει ξεχαστεί σε όλη την επικράτεια της Σοβιετικής Ένωσης”. Στις 5-12-1931 ανατινάχθηκε με εκρηκτικά ο περίφημος ναός του Σωτήρος Μόσχας. Τα έτη 1929-1933 τέθηκαν υπό κράτηση 40.000 εκκλησιαστικοί παράγοντες και πολλοί από αυτούς εκτελέστηκαν. Το 1937, βάσει αδιάσειστων στοιχείων, φυλακίστηκαν 136.900 ρασοφόροι, από τους οποίους εκτελέστηκαν 85.300. Το 1938 φυλακίστηκαν 283.000, από τους οποίους τελειώθηκαν με διάφορους τρόπους 21.500. Το 1930 υπήρχαν μόνο 14 αρχιερείς. Στη Σοβιετική Ένωση λειτουργούσαν μόνο 400 ναοί.

Παρά την επί 70 έτη σκληρή δίωξη και τη διάλυση της εκκλησίας, επιβίωσε παρουσιάζοντας ένα θαυμαστό κόσμο ομολογητών νεομαρτύρων. Η ορθόδοξη ρωσική εκκλησία αναγεννάται από το νωπό αίμα των πιστών τέκνων της. Η εγκληματική αθεΐα οφείλει να λογοδοτήσει. Τουλάχιστον ας σιωπήσει και να μην επαίρεται για φοβερά εγκλήματα που έρχονται στο φως από επίσημα κρατικά έγγραφα.

http://www.makthes.gr/news/opinions/64162/

15η Σεπτεμβρίου – Παγκόσμια Ημέρα Δημοκρατίας

Με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας Δημοκρατίας ας αναλογιστούμε τι δεν είναι δημοκρατία, και ας θυμηθούμε ότι τα ολοκληρωτικά καθεστώτα που την επικαλούνται για να μπορέσουν να πάρουν την εξουσία, στην συνέχεια την σκοτώνουν για να μην χάσουν την εξουσία που έχουν. Το τραγικό είναι ότι η μελλοντική κατάλυση της δημοκρατίας για τα περισσότερα ολοκληρωτικά (φασιστικά ή κομουνιστικά) καθεστώτα είναι διακήρυξη ιδεολογικών αρχών, και εμείς ως πολίτες τους παραδίνουμε την εξουσία για να σκοτώσουν πρώτα την δημοκρατία, μετά την ελευθερία και στο τέλος εμάς.

Το ντοκιμαντέρ «Soviet Story» προβλήθηκε από την ΕΡΤ τον Οκτώβριο του 2010. Το ΚΚΕ εξέδωσε σκληρή ανακοίνωση κάνοντας λόγο για «αντικομμουνιστική φρενίτιδα», «κατάπτυστο δημιούργημα», ενώ δεν δίστασε να καταγγείλει την ΕΡΤ ως «φορέα του πιο βρώμικου γκεμπελισμού» καθώς θεωρεί ότι ο ευθύς παραλληλισμός, του Στάλιν με τον Χίτλερ που επιχειρήθηκε στο ντοκιμαντέρ, ισοδυναμεί με πλήρη παραχάραξη της Ιστορίας και «βρώμικη προπαγάνδα».
________________________________________
“Η αλήθεια είναι ότι το ντοκιμαντέρ «Soviet Story» είναι πολιτικά χρωματισμένο. Ο δημιουργός του Εντβινς Σνορ είναι από τη Λιθουανία, μια χώρα που στέναξε επί 60 χρόνια κάτω από τον σοβιετικό ζυγό. «Το φιλμ», έγραψε στους New York Times ο κριτικός Νιλ Γκένζλιγκερ, «είναι γεμάτο με επιθετικά θαυμαστικά στην κινηματογραφική γραφή. Εκκωφαντικά ηχητικά εφέ πυροβολισμών, όταν εμφανίζονται οι εκτελέσεις με πυροβόλα όπλα, στριγγοί ήχοι που τσακίζουν τις μνήμες των παλιών επικαίρων. Οι φριχτές εικόνες των μαζικών τάφων και τα θύματα του λιμού που γεμίζουν την ταινία δεν χρειάζονταν τέτοια συνοδευτικά στοιχεία».
Πέρα όμως από τις υπερβολές στην κινηματογραφική γραφή (που μπορεί να δείχνουν την απειρία του σκηνοθέτη –αυτό είναι το πρώτο ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους που έχει φτιάξει– ή την οργή του για τα σταλινικά εγκλήματα που είναι θαμμένα) υπάρχουν και τα στοιχεία που δεν επιδέχονται καμιά αμφισβήτηση.” Καθημερινή – 7/11/2010.

1821, μια προσπάθεια κατανόησης

Πολλά έχουν γραφεί για τα αίτια και τα χαρακτηριστικά της Επανάστασης του 1821. Θεωρώ πως είναι πολύ σημαντική η προσπάθεια κατανόησης των γεγονότων, όπως την παρουσιάζει ο Χρήστος Γιανναράς κυρίως γιατί εξηγεί και φωτίζει την μετέπειτα εξέλιξη της νεοελληνικής ιστορίας, στην οποία θα επανέλθουμε με περισσότερα κείμενα.

Η αρχική εκπομπή στον ΣΚΑΪ «Ασκήσεις κριτικής σκέψης» (25-3-2007) καθώς και το απομαγνητοφωνημένο κείμενο βρίσκονται στον ιστοχώρο www.antifono.gr με τον τίτλο Εθνεγερσία, σύγκρουση δύο οραμάτων. Με κάποιες μικρές διορθώσεις και σε μορφή pdf μπορείτε να κατεβάσετε το κείμενο εδώ.