ΔΙΚΟ ΜΟΥ, ΔΙΚΟ ΣΟΥ, ΑΣ ΤΟ ΜΟΙΡΑΣΤΟΥΜΕ,
ΤΗ ΜΙΑ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΕΝΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ, ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΕΝΑ ΛΙΓΟΤΕΡΟ,
ΑΛΛΑ ΠΑΝΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΘΑ ΓΙΝΕΙ… ΔΙΚΟ ΜΑΣ!

Με πόσο απλά λόγια μπορεί να μεταδοθεί το πνεύμα της αλληλεγγύης, της συμπόνιας και αγάπης για το συνάνθρωπο. Και ποιοι μπορεί να είναι πιο καλοί πρεσβευτές αυτού του νοήματος από τα μικρά παιδιά, που μέσα από τις αγνές και άδολες προθέσεις τους γίνονται παράδειγμα προς μίμηση.

Πριν από δύο εβδομάδες οι μαθητές των Δημοτικών Σχολείων Μεγαλοχωρίου και Ταξιαρχών άκουσαν στο μάθημα των γερμανικών από την καθηγήτριά τους κυρία Ρίτα Ρουσιαμάνη την γνωστή σε αυτούς φράση:

«Στις 11 Νοεμβρίου γιορτάζεται στη Γερμανία μια ξεχωριστή μέρα για τα παιδιά, η γιορτή του Αγίου Μάρτιν, “Martinstag”, ή αλλιώς η γιορτή με τα φαναράκια. Εμείς πως θέλετε να την γιορτάσουμε φέτος;»

Κάποιοι μαθητές είχαν ξεχάσει την ιστορία του Αγίου και οι συμμαθητές τους ανέλαβαν να τους τη θυμίσουν ανακαλώντας στην μνήμη τους την γιορτή του προηγούμενου έτους.

…«Μόλις νυχτώσει, παιδιά όλων των ηλικιών κρατώντας φαναράκια, διασχίζουν τις συνοικίες σε μια πομπή (Laternenumzug) με χρωματιστά φαναράκια (Laterne) και τραγουδάνε παραδοσιακά τραγούδια αφιερωμένα στον Άγιο Μαρτίνο (Martinslieder) όπως:

«Περπατώ στους δρόμους με το φαναράκι μου και τραγουδώ για τον Σανκτ Μάρτιν – εκεί ψηλά στον ουρανό φωτίζουν τα άστρα και εδώ στη  γη εμείς…».

Ο Άγιος Μαρτίνος ή Σανκτ Μάρτιν πέθανε σύμφωνα με την παράδοση στις 11 Νοεμβρίου του 397 στην Τουρ, όπου ήταν επίσκοπος.

Ο μύθος θέλει τον άγιο να μοιράζεται μέσα στο καταχείμωνο τον στρατιωτικό του χιτώνα με έναν ζητιάνο, έτσι παριστάνεται και στην αγιογραφία: σαν Ρωμαίος ιππέας που σκίζει με το σπαθί το χιτώνα του στα δυο και χαρίζει τον μισό σε έναν ζητιάνο, για αυτό και για πολλές άλλες αγαθοεργίες του ονομάστηκε Άγιος της συμπόνιας»

Η επιρροή  της επικαιρότητας φάνηκε ολοκάθαρα στα λόγια και στις προτάσεις των μαθητών, που τόνιζαν να κάνουν κάτι, για να δώσουν χαρά και αγάπη.

Η ιδέα που επικράτησε ήταν να επισκεφθούν σε συνεργασία  τα δύο Δημοτικά Σχολείων Μεγαλοχωρίου και Ταξιαρχών τον «Οίκο ευγηρίας Μεγάλων Καλυβίων Τρικάλων».

Έτσι τις επόμενες μέρες οι μαθητές κατασκεύασαν φαναράκια και προετοίμασαν την γιορτή.

Στην διαδρομή μέσα στο λεωφορείο οι μαθητές των δύο σχολείων γνωρίστηκαν για πρώτη φορά, τραγούδησαν τα τραγούδια  της γιορτής και υποσχέθηκαν να ανταλλάξουν ευχετήριες κάρτες για τα Χριστούγεννα.

Η άφιξη στον οίκο ευγηρίας ήταν κάτι πρωτόγνωρο για τους μαθητές, οι οποίοι δεν είχαν επισκεφθεί ποτέ κάποιο ανάλογο μέρος.

Το προσωπικό του οίκου  μας υποδέχθηκε εγκάρδια και ενώ η κυρία Μαρία Χαχάμη παρουσίαζε στους μαθητές τον χώρο ο Μανώλης ρώτησε, «ποιος έχτισε αυτό το σπίτι;»

Έτσι η κυρία Χαχάμη τους διηγήθηκε την ιστορία της  ίδρυσης του γηροκομείου.

Ακολούθησε η παρουσίαση που περιλάμβανε κείμενα, θεατρικό, ποιήματα, τραγούδια στα γερμανικά και ελληνικά προς τιμήν του Αγίου Μαρτίνου, αλλά και ένα τραγούδι από την γιορτή της 28ης Οκτωβρίου και ένα από την γιορτή για το Πολυτεχνείο.

Και φυσικά το μοίρασμα έγινε έμπρακτα με τα χειροποίητα κουλουράκια των μαθητριών της Στ΄ τάξης που πρόσφεραν στους ηλικιωμένους μοιράζοντας  ένα στα δύο.

Με δάκρυα και χαμόγελα οι ηλικιωμένοι ευχήθηκαν στους μαθητές:

«Καλή Πρόοδο», «Να έχετε υγεία και να μας ξανάρθετε τα Χριστούγεννα!».