Όταν αφηγούμαι ένα γεγονός που το έζησα, το κάνω δικό μου, σαν ένα κομμάτι από τη ζωή μου. Έτσι, αφηγούμαι τη δική μου πραγματική ιστορία με «το νι και με το σίγμα», βάζοντας στο κέντρο τον εαυτό μου και γύρω τους άλλους. Η ιστορία μου είναι κάτι που έγινε και τελείωσε στο παρελθόν, γι’ αυτό και χρησιμοποιώ τα ανάλογα ρήματα κυρίως στον αόριστο. Στην κινηματογραφική αυτή ταινία δεν είμαι θεατής όπως στην περιγραφή γεγονότος. Είμαι ο πρωταγωνιστής και οι άλλοι, αυτοί που παίζουν μαζί μου μεγάλους και μικρούς ρόλους, είναι οι συμπρωταγωνιστές μου. Έτσι μιλάω για μένα και για τα πρόσωπα που ήταν μαζί μου. Χρησιμοποιώ συνήθως και συχνά το «εγώ», το α’ πρόσωπο ενικού, και λέω:

Ποιος/ Ποια, μαζί με ποιους/ ποιες;

Τι έγινε;

Πού έγινε;

Πώς έγινε;

Γιατί έγινε; (Είναι σημαντικό να λέμε το γιατί και το διότι)

Όπως και στην περιγραφή γεγονότος, έτσι και στην αφήγηση μιας δικής μου πραγματικής ιστορίας ξεχωρίζουν:

Η αρχή

Οι διάφορες φάσεις, στη σωστή σειρά,

Το τέλος.

Αρχή, μέση και τέλος της αφήγησης ξεχωρίζουν αν καταφέρω να δημιουργήσω σωστά παραγράφους.

Στην αφήγηση μιας πραγματικής ιστορίας η μία παράγραφος ακολουθεί την άλλη. Το ίδιο συμβαίνει και με τις προτάσεις. Οι λέξεις ή φράσεις που χρησιμοποιούνται για να συνδέονται οι παράγραφοι ή οι προτάσεις μεταξύ τους, είναι πολλοί σημαντικές, βοηθούν την αφήγηση να κυλάει καλύτερα, ομορφαίνουν το λόγο και σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να είναι οι ίδιες. Ορισμένες από αυτές είναι:

Αμέσως μετά, κι ύστερα, έπειτα από μισή / πολλή ώρα, κατά τις οχτώ, ένα μισάωρο αργότερα…

Κι αυτές όμως θα πρέπει να αποφεύγω να τις χρησιμοποιώ συχνά γι’ αυτό μπορώ να επιλέγω άλλες που σημαίνουν το ίδιο ή να βάζω πιο συχνά τελεία για να τις αποφεύγω.

Στην αφήγηση μιας δικής ιστορίας λοιπόν πρέπει να προσέχουμε αλλά και να αποφεύγουμε τα εξής: