Σήμερα γιορτάζουμε την Ανάσταση του Γένους μας. Μαζί με τη θρησκεία ευαγγελίζεται και η πατρίδα. Μεγάλο χρέος εκπληρώνουμε σήμερα κι ακόμα πιο μεγάλο, τεράστιο, γιγάντιο προβάλλει το Εικοσιένα.

Σε μια ανοιξιάτικη συμφωνία η δόξα φίλησε την πατρίδα μας. Ευλαβικοί προσκυνητές εμείς σήμερα ας πλησιάσουμε το Εικοσιένα.

Το 1821 που δίκαια ονομάστηκε «Το θαύμα του κόσμου», παραμένει η μέγιστη ώρα του λαού μας.

Έπειτα από μια σκλαβιά που κράτησε 400 χρόνια, οι Έλληνες άδραξαν τα άρματα αποφασισμένοι να πολεμήσουν ως το θάνατο για να αποκτήσουν την εθνική τους ελευθερία.

Για να φτάσουμε σ’ αυτή τη μεγάλη μέρα του ξεσηκωμού, υπήρξαν πολλοί που έδωσαν τη ζωή τους για την προετοιμασία του αγώνα.

Πρώτα οι πνευματικοί άνθρωποι, που μέσα στο σκοτάδι της σκλαβιάς, προσπάθησαν να κρατήσουν την ελληνική γλώσσα, τη χριστιανική πίστη και πάνω απ’ όλα την ελπίδα για λευτεριά, όπως ο Κοσμάς ο Αιτωλός, ο Ρήγας Φεραίος, ο Αδαμάντιος Κοραής και άλλοι δάσκαλοι του Γένους. «Μαγιά της λευτεριάς», ονομάζει τους κλέφτες ο Μακρυγιάννης. Ο λαός τους αγαπούσε, τους καμάρωνε, τους υποστήριζε, ήταν οι προστάτες του.

Όταν ο τούρκικος κατατρεγμός ή η αδικία των κοτζαμπάσηδων γινόταν αβάσταχτα, δεν απόμενε τίποτα άλλο στον κατατρεγμένο χωρικό, παρά να αρπάξει το ντουφέκι του και να βγει κλέφτης στα βουνά.

Το Φεβρουάριο του 1821 με τον Αλέξανδρο Υψηλάντη αρχίζει η επανάσταση. Αν και απέτυχε η επανάσταση αυτή, βοήθησε όμως στην επιτυχία της μεγάλης επανάστασης που ήδη ετοιμαζόταν στην Πελοπόννησο. Τα νιάτα της Ελλάδας για άλλη μια φορά δίνουν το παρόν σχηματίζοντας τον Ιερό Λόχο.

Ήρωες λαϊκοί ο Κολοκοτρώνης, ο Παπαφλέσσας, ο Διάκος, ο Κανάρης, ο Ανδρούτσος, η Μπουμπουλίνα … Μορφές δικές μας, μάρτυρες αυτού του θαύματος. Τόποι λευτεριάς τα Δερβενάκια, το Χάνι της Γραβιάς, η Τριπολιτσά …

Ο Αθανάσιος Διάκος ήταν ο πρώτος μάρτυρας του αγώνα. Πολεμώντας εκεί κοντά στις Θερμοπύλες, στην Αλαμάνα, σαν νέος Λεωνίδας πιάστηκε από τους Τούρκους και θανατώθηκε με μαρτυρικό τρόπο.

Ο Κολοκοτρώνης με το μεγάλο παράστημα, το φωτεινό και στρατηγικό μυαλό του, κατέκτησε την ψυχή του λαού, που ήξερε να τον ενθαρρύνει και να τον εμπνέει όσο κανείς άλλος.

Ότι ήταν για το Μοριά ο Κολοκοτρώνης, στάθηκε για τη Ρούμελη ο Καραϊσκάκης. Πολεμώντας ηρωικά στο Μανιάκι θυσιάστηκε ο Παπαφλέσσας. Και ο Οδυσσέας Ανδρούτσος με λίγα παλικάρια κράτησε τις πύλες της Ελλάδας στο Χάνι της Γραβιάς. Κορυφαία μορφή αγώνα στη θάλασσα ο Κωνσταντίνος Κανάρης.

Μεγάλη ήταν η συμβολή και των γυναικών στον αγώνα του 1821. Αρκετές γυναικείες μορφές – ηρωίδες – γινήκανε σύμβολα στα κατοπινά χρόνια. Ο λαός μας τις τραγούδησε, τις παίνεψε, περήφανος για τη γενιά του.

Το έπος της πολιορκίας του Μεσολογγίου, η έξοδος και το ολοκαύτωμα, συγκλόνισαν όσο κανένα περιστατικό του αγώνα ως τότε, τη διεθνή κοινή γνώμη. Το Μεσολόγγι καταπατήθηκε. Δεν έπεσε όμως. Το πήρανε μαζί τους εκείνοι που γλίτωσαν και πιάσανε τα κορφοβούνια. Έγινε αθάνατο.

Οι αιώνες περνούν. Ο χρόνος στο πέρασμά του αλλάζει τα πάντα. Ποτέ όμως δε θα πάψει, κάθε 25^η Μαρτίου, ο άνεμος της Αγίας Λαύρας να θυμίζει το σύνθημα «Ελευθερία ή Θάνατος» που εκφράζει την ασυμβίβαστη θέληση της γενιάς του 1821.

Χάρη στη θυσία τους έχουμε σήμερα μια πατρίδα ελεύθερη και οφείλουμε να τη διαφυλάξουμε ελεύθερη όλοι μαζί, όπως μας άφησαν παρακαταθήκη οι ήρωες του 1821.

Με τον όρο Τρεις Ιεράρχες, αναφερόμαστε συνοπτικά στους τρεις επιφανείς Αγίους και θεολόγους, Βασίλειο τον Μέγα, Ιωάννη τον Χρυσόστομο και Γρηγόριο τον Ναζιανζηνό.
Για τη σοφία τους και τη χριστιανική τους ζωή, η Ορθόδοξη Εκκλησία τους ονόμασε αγίους και γιορτάζουν ο καθένας ξεχωριστά. Αλλά επειδή δημιουργήθηκε μια διαφωνία μεταξύ των χριστιανών για το ποιος από τους τρεις πρόσφερε τα περισσότερα, αποφασίστηκε και καθιερώθηκε από τα τέλη του 4ου αιώνα να υπάρχει και για τους τρεις μια κοινή γιορτή στις 30 Ιανουαρίου κάθε έτους.

Βασίλειος ο Μέγας

Ο Άγιος Βασίλειος ή Βασίλειος Καισαρείας, υπήρξε επίσκοπος Καισαρείας και θεωρείται Πατέρας της Εκκλησίας και ένας εκ των μεγαλύτερων θεολόγων της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Η συμβολή του στην χριστιανική θεολογία θεωρείται κεφαλαιώδης ενώ σ΄αυτόν αποδίδεται και η «θεία λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου». Ο Μέγας Βασίλειος σπούδασε στην Αθήνα και θεωρούσε πολύ σημαντική τη μελέτη των κλασσικών συγγραφέων και της ελληνικής φιλοσοφίας, φυσικά υπό το χριστιανικό πρίσμα. Η συμβολή του στην ανάπτυξη των γραμμάτων και της φιλανθρωπίας τον κατέστησαν μια από τις μεγαλύτερες μορφές της Χριστιανικής παράδοσης.

Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Θεωρείται πως η γλώσσα του «έσταζε μέλι» καθώς υπήρξε ο πιο χαρισματικός ρήτορας της εποχής του. Διετέλεσε Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως και αφιέρωσε τη ζωή του στην ανάπτυξη της φιλανθρωπίας. Μάλιστα τα ημερήσια συσσίτια που οργάνωσε έτρεφαν 7.000 ανθρώπους!

Στον τομέα της φιλοσοφίας, μπορεί να απέρριπτε τις θεωρίες των αρχαίων Ελλήνων περί Θεού ωστόσο δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει τις μεθόδους της φιλοσοφίας τους προκειμένου να αναπτύξει μια συστηματική θεολογία.

Στη ζωή του υπήρξε υπόδειγμα ασκητή ενώ δεν παρέλειπε να καταδικάζει εκείνους τους ιερείς που πλούτιζαν από την ιδιότητά τους. Ήταν τέτοια η σκληρή κριτική που ασκούσε στους αυτοκράτορες, που τελικά η αυλή τον κυνήγησε και τον εξόρισε. Όμως, η φήμη του τον ξεπέρασε αφού θεωρείται Άγιος από όλες σχεδόν τις χριστιανικές ομολογίες.

Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός

Γνωστός και ως «θεολόγος», ο Γρηγόριος υπήρξε Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης τον 4ο αιώνα. Η επιρροή του στην Τριαδική θεολογία θεωρείται τόσο σημαντική που έγινε γνωστός ως «Τριαδικός Θεολόγος». Τα περισσότερα από τα έργα του επηρεάζουν τους σύγχρονους θεολόγους, ειδικά όσον αφορά τα τρία Πρόσωπα της Αγίας Τριάδας. Υπήρξε φίλος του Μεγάλου Βασιλείου.

Ήταν οπαδός των γραμμάτων και επιθυμούσε να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ Ελλήνων και Λατίνων θεολόγων της εποχής του. Εκτός από εξαιρετικός θεολόγος, υπήρξε και πολύ καλός ποιητής, αφού έγραψε αρκετά ποιήματα με θεολογικά και ηθικά θέματα.

Πηγή: iefimerida.gr – https://www.iefimerida.gr/news/392711/poioi-itan-oi-treis-ierarhes-poy-giortazoyn-simera-kai-giati-toys-timoyme

Γιορτάζουμε μια μεγάλη επέτειο, έναν σταθμό της Ιστορίας μας. Γιορτάζουμε την εποποιία που έγραψαν πάνω στις κορφές της Πίνδου οι μαχητές του 1940. Είναι το ασύγκριτο, το μοναδικό ΟΧΙ, που δείχνει όλο το μεγαλείο και τη δύναμη της φυλής μας, όλη την τόλμη και την υπερηφάνεια που κρύβει μέσα της η αθάνατη Ελληνική ψυχή.

Πολλούς τέτοιους σταθμούς, πολλά υπέροχα και μεγάλα γεγονότα έχει να επιδείξει η ιστορία μας, τόσο ζωντανά, που νικούν το χρόνο και περνούν στην αιωνιότητα. Τα χώματα του Μαραθώνα και τα νερά της Σαλαμίνας, θα θυμίζουν αιώνια την αδάμαστη και περήφανη Ελληνική ψυχή. Οι Θερμοπύλες θα είναι το σύμβολο της αγάπης και του χρέους προς την πατρίδα. Οι τριακόσιοι του Λεωνίδα δεν πέθαναν. Έμειναν αιώνιοι και αθάνατοι, σύμβολα φωτεινά, όπως αιώνιοι και αθάνατοι έμειναν ο Διάκος και τα παλικάρια του.

Πώς ήταν δυνατόν εκεί στις απάτητες κορφές της Ηπείρου να μην επαναληφθεί το Ελληνικό θαύμα; Η άσβηστη, η ακοίμητη φλόγα της λευτεριάς, που καίει μέσα σε κάθε Ελληνική ψυχή, έδωσε το θάρρος, τη δύναμη και την τόλμη στους φαντάρους μας κι έγιναν οι ήρωες με την ατσαλένια θέληση, οι αγνές μορφές που θα θυμίζουν την πίστη στα αιώνια και ακατάλυτα ιδανικά της φυλής μας.

Αλλά ας αφήσουμε τη φαντασία μας να τρέξει μερικά χρόνια πίσω. Βρισκόμαστε στο τέλος της τρίτης δεκαετίας του 1900. Ατμόσφαιρα βαριά επικρατεί στην Ευρώπη. Η σκιά του πολέμου πλανιέται απειλητική στον ορίζοντα των κρατών. Ο Άξονας ετοιμάζεται πυρετωδώς. Οι πρώτες νίκες του χαρίζουν την αλαζονεία και τρέφουν τα όνειρα και τις ελπίδες μιας κοσμοκρατορίας. Αντίθετα σ’ όλους τους άλλους πλανιέται ο φόβος και η απογοήτευση. Πολύ γρήγορα, το ένα μετά το άλλο, όλα τα κράτη, υποκύπτουν στο φοβερό κατακτητή.

Η Ελλάδα μας, στην άκρη της Ευρώπης, γνωρίζει τη μοίρα της, μα ξέρει και το καθήκον της. Πρώτο χτύπημα φοβερό, ο άνανδρος τορπιλισμός της «Έλλης» τη μέρα που τιμούσε ευλαβικά τη Μεγαλόχαρη, μέσα στο λιμάνι της Τήνου. Αυτό ήταν μια προειδοποίηση από τα μαυρισμένα σύννεφα του Βορρά.

Η Ιταλία, σκέλος του Άξονα, αναλαμβάνει την κατάκτηση των Βαλκανίων, που με την Κρήτη θα αποτελέσουν τη γέφυρα για τη Μέση Ανατολή. Οι Ιταλοί, ενθουσιασμένοι και μεθυσμένοι από τις πρώτες τους νίκες προχωρούν ακάθεκτοι. Τα κράτη των Βαλκανίων, άλλα χωρίς πόλεμο και άλλα με μικρή αντίσταση, το ένα μετά το άλλο καταρρέουν.

Σε λίγες μέρες οι Ιταλοί βρίσκονται στα Αλβανικά σύνορα. Ζήτημα ωρών, σκέφτονται, η κατάκτηση της Ελλάδας. Έτσι έφτασε η μεγάλη και αξέχαστη εκείνη νύχτα της 28ης Οκτωβρίου. Είναι χαράματα, η ατμόσφαιρα είναι ηλεκτρισμένη. Πολλοί αγρυπνούν. Τα πράγματα είναι σοβαρά.

Ο Ιταλός πρεσβευτής ζητά την παράδοση της Ελλάδας. ΟΧΙ είπαν μ’ ένα στόμα όλοι οι Έλληνες. «ΟΧΙ» αντιλάλησε στις κορφές των συνόρων, στις θάλασσες, και στους αιθέρες. Ο πόλεμος έχει κηρυχτεί. Αναστατώνονται τα πάντα. Όλοι είναι βιαστικοί. Τρέχουν να προλάβουν, να φτάσουν γρήγορα στο μέτωπο, να πολεμήσουν, να υπερασπίσουν την τιμή και την αξιοπρέπεια της Πατρίδας μας. Είναι αγαθό πολύτιμο η λευτεριά και το ξέρουν. Σε λίγο χρόνο, με το τραγούδι στο στόμα και τον ενθουσιασμό στην ψυχή, έχουν φτάσει «πάνω εκεί στης Πίνδου μας τις κορφές».

Με τις πρώτες μάχες τα Ιταλικά στρατεύματα έπαθαν αληθινές πανωλεθρίες. Τι κι αν ήταν πολλαπλάσιοι από τους Έλληνες; Οι λιγοστοί Έλληνες με το φτωχό εξοπλισμό έγιναν ο φόβος και ο τρόμος των Ιταλών. Πολέμησαν όλοι τους σαν ήρωες και πολύ σωστά αργότερα σ’ όλο τον κόσμο θα ακουστεί: «Οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες».

Και δεν είχαν να αντιμετωπίσουν μόνο τις σφαίρες και τα κανόνια των εχθρών. Χειμώνας βαρύς τους βρήκε με ελάχιστα εφόδια, στις παγωμένες κορφές της Ηπείρου. Ο ανεφοδιασμός πολλές φορές ήταν αδύνατος. Οι Ηπειρώτισσες όμως, άξιες κόρες της Τζαβέλαινας, κουβαλούσαν στην πλάτη τους εφόδια και ζεστά ρούχα. Αψηφούσαν τις κακουχίες και το κρύο, γιατί είχαν μέσα τους τη φλόγα της λευτεριάς που ζέσταινε την ψυχή τους.

Οι πρώτες Ελληνικές νίκες, μοναδικές μέχρι τώρα κατά του Άξονα, αναπτερώνουν το ηθικό της ανθρωπότητας.

Όλοι οι ραδιοφωνικοί σταθμοί του κόσμου στέλνουν μηνύματα και ύμνους στους άξιους απογόνους της Μεγάλης Ελλάδας. Ντροπή και απογοήτευση κυριεύει τους Ιταλούς. Οι υπερήφανες και σιδηρόφρακτες στρατιές τους συντρίβονται. Το ηθικό τους πέφτει. Μια ολόκληρη αυτοκρατορία δεν μπόρεσε να νικήσει μια χούφτα Έλληνες.

Πίστευαν ότι η συντριβή των Ελλήνων ήταν ζήτημα ωρών και τώρα πέρασαν μήνες, έχασαν χιλιάδες στρατιώτες. Έριξαν τόνους πυρομαχικά, όμως δεν κατάφεραν τίποτα.

Έξι μήνες πάλεψαν οι Έλληνες μα δε δείλιασαν ούτε λεπτό. Τώρα όμως οι στρατιές γίνονται δύο. Τα φοβερά γερμανικά Στούκας σπέρνουν τον όλεθρο και την καταστροφή στις μεγάλες Ελληνικές πόλεις. Οι εχθροί πατούν τα άγια και αιματοβαμμένα χώματα της πατρίδας μας, τον αξέχαστο εκείνο Απρίλιο του ’41. Αρχίζουν τα μαύρα χρόνια της Κατοχής. Ο αγώνας του Ελληνικού λαού για λευτεριά δε σταματά, όπως δε σταμάτησε ποτέ.

Στα βουνά της Αλβανίας, οι Έλληνες έδειξαν στην ανθρωπότητα ότι η υπεροχή δεν ανήκει στο πλήθος, ανήκει σ’ εκείνους που λατρεύουν τη λευτεριά, ανήκει σ’ αυτούς που φλογίζονται απ’ αγάπη για την πατρίδα, σ’ αυτούς που πιστεύουν τα αγνά της ανθρωπότητας ιδανικά, σ’ αυτούς που αψηφούν το θάνατο και τους κινδύνους.

Αυτή είναι η εποποιία του ’40. Μια καινούρια δόξα, ένα καινούριο μεγαλείο για την πατρίδα μας.

Ας γονατίσουμε σήμερα ευλαβικά μπροστά στον τάφο των αμέτρητων νεκρών μας.

Αθάνατοι νεκροί. Η θυσία, το μεγαλείο και η δόξα σας θα μείνουν αιώνια στη μνήμη μας. Οι πράξεις σας θα είναι ο φάρος που θα φωτίζει και θα παραδειγματίζει τις επόμενες γενιές.