Σήμερα γιορτάζουμε την Ανάσταση του Γένους μας. Μαζί με τη θρησκεία ευαγγελίζεται και η πατρίδα. Μεγάλο χρέος εκπληρώνουμε σήμερα κι ακόμα πιο μεγάλο, τεράστιο, γιγάντιο προβάλλει το Εικοσιένα.

Σε μια ανοιξιάτικη συμφωνία η δόξα φίλησε την πατρίδα μας. Ευλαβικοί προσκυνητές εμείς σήμερα ας πλησιάσουμε το Εικοσιένα.

Το 1821 που δίκαια ονομάστηκε «Το θαύμα του κόσμου», παραμένει η μέγιστη ώρα του λαού μας.

Έπειτα από μια σκλαβιά που κράτησε 400 χρόνια, οι Έλληνες άδραξαν τα άρματα αποφασισμένοι να πολεμήσουν ως το θάνατο για να αποκτήσουν την εθνική τους ελευθερία.

Για να φτάσουμε σ’ αυτή τη μεγάλη μέρα του ξεσηκωμού, υπήρξαν πολλοί που έδωσαν τη ζωή τους για την προετοιμασία του αγώνα.

Πρώτα οι πνευματικοί άνθρωποι, που μέσα στο σκοτάδι της σκλαβιάς, προσπάθησαν να κρατήσουν την ελληνική γλώσσα, τη χριστιανική πίστη και πάνω απ’ όλα την ελπίδα για λευτεριά, όπως ο Κοσμάς ο Αιτωλός, ο Ρήγας Φεραίος, ο Αδαμάντιος Κοραής και άλλοι δάσκαλοι του Γένους. «Μαγιά της λευτεριάς», ονομάζει τους κλέφτες ο Μακρυγιάννης. Ο λαός τους αγαπούσε, τους καμάρωνε, τους υποστήριζε, ήταν οι προστάτες του.

Όταν ο τούρκικος κατατρεγμός ή η αδικία των κοτζαμπάσηδων γινόταν αβάσταχτα, δεν απόμενε τίποτα άλλο στον κατατρεγμένο χωρικό, παρά να αρπάξει το ντουφέκι του και να βγει κλέφτης στα βουνά.

Το Φεβρουάριο του 1821 με τον Αλέξανδρο Υψηλάντη αρχίζει η επανάσταση. Αν και απέτυχε η επανάσταση αυτή, βοήθησε όμως στην επιτυχία της μεγάλης επανάστασης που ήδη ετοιμαζόταν στην Πελοπόννησο. Τα νιάτα της Ελλάδας για άλλη μια φορά δίνουν το παρόν σχηματίζοντας τον Ιερό Λόχο.

Ήρωες λαϊκοί ο Κολοκοτρώνης, ο Παπαφλέσσας, ο Διάκος, ο Κανάρης, ο Ανδρούτσος, η Μπουμπουλίνα … Μορφές δικές μας, μάρτυρες αυτού του θαύματος. Τόποι λευτεριάς τα Δερβενάκια, το Χάνι της Γραβιάς, η Τριπολιτσά …

Ο Αθανάσιος Διάκος ήταν ο πρώτος μάρτυρας του αγώνα. Πολεμώντας εκεί κοντά στις Θερμοπύλες, στην Αλαμάνα, σαν νέος Λεωνίδας πιάστηκε από τους Τούρκους και θανατώθηκε με μαρτυρικό τρόπο.

Ο Κολοκοτρώνης με το μεγάλο παράστημα, το φωτεινό και στρατηγικό μυαλό του, κατέκτησε την ψυχή του λαού, που ήξερε να τον ενθαρρύνει και να τον εμπνέει όσο κανείς άλλος.

Ότι ήταν για το Μοριά ο Κολοκοτρώνης, στάθηκε για τη Ρούμελη ο Καραϊσκάκης. Πολεμώντας ηρωικά στο Μανιάκι θυσιάστηκε ο Παπαφλέσσας. Και ο Οδυσσέας Ανδρούτσος με λίγα παλικάρια κράτησε τις πύλες της Ελλάδας στο Χάνι της Γραβιάς. Κορυφαία μορφή αγώνα στη θάλασσα ο Κωνσταντίνος Κανάρης.

Μεγάλη ήταν η συμβολή και των γυναικών στον αγώνα του 1821. Αρκετές γυναικείες μορφές – ηρωίδες – γινήκανε σύμβολα στα κατοπινά χρόνια. Ο λαός μας τις τραγούδησε, τις παίνεψε, περήφανος για τη γενιά του.

Το έπος της πολιορκίας του Μεσολογγίου, η έξοδος και το ολοκαύτωμα, συγκλόνισαν όσο κανένα περιστατικό του αγώνα ως τότε, τη διεθνή κοινή γνώμη. Το Μεσολόγγι καταπατήθηκε. Δεν έπεσε όμως. Το πήρανε μαζί τους εκείνοι που γλίτωσαν και πιάσανε τα κορφοβούνια. Έγινε αθάνατο.

Οι αιώνες περνούν. Ο χρόνος στο πέρασμά του αλλάζει τα πάντα. Ποτέ όμως δε θα πάψει, κάθε 25^η Μαρτίου, ο άνεμος της Αγίας Λαύρας να θυμίζει το σύνθημα «Ελευθερία ή Θάνατος» που εκφράζει την ασυμβίβαστη θέληση της γενιάς του 1821.

Χάρη στη θυσία τους έχουμε σήμερα μια πατρίδα ελεύθερη και οφείλουμε να τη διαφυλάξουμε ελεύθερη όλοι μαζί, όπως μας άφησαν παρακαταθήκη οι ήρωες του 1821.