Από την περσινή σχολική χρονιά, μέσα στην τάξη της Ε’ υπήρχαν διάφορα επιτραπέζια παιχνίδια — όπως η «Ελληνική Μυθολογία», το «Σκορ 4», η «Ντάμα», το «Γιο-Γιο», παζλ, UNO, «Ναι ή Όχι», «Jenga» και άλλα. Όλα αυτά βρίσκονταν στην ντουλάπα της τάξης και τα παιδιά τα χρησιμοποιούσαν μόνο στα διαλείμματα.
Φέτος, ο εκπαιδευτικός της τάξης, κ. Πρόδρομος Χρηστίδης, πρότεινε να δημιουργηθεί μέσα στην αίθουσα μια «γωνιά παιχνιδιού», ώστε οι μαθητές να μπορούν να ασχολούνται με τα επιτραπέζια παιχνίδια και κατά τη διάρκεια του μαθήματος, όταν έχουν ολοκληρώσει κάποια εργασία και μόνο εφόσον αυτή έχει διορθωθεί. Η ιδέα είχε σκοπό να δώσει στα παιδιά μια δημιουργική και ευχάριστη ενασχόληση, ώστε να αξιοποιούν τον χρόνο τους χωρίς να βαριούνται περιμένοντας τους συμμαθητές τους.
Η πρόταση έγινε με ενθουσιασμό δεκτή από τους μαθητές! Ο εκπαιδευτικός δημιούργησε μια ξεχωριστή δράση ακριβώς για αυτήν τη διαδικασία, η οποία εντάχθηκε στο πρόγραμμα των “Εργαστηρίων Δεξιοτήτων” και είχε τίτλο “Μικροί παίκτες – μεγάλοι μαθητές”. Όλοι μαζί λοιπόν, με τη βοήθεια του δασκάλου τους, τοποθέτησαν δύο θρανία σε μια γωνιά της αίθουσας και δημιούργησαν το δικό τους … «Game Corner»! Εκεί συγκεντρώθηκαν όλα τα παιχνίδια, έτοιμα να προσφέρουν στιγμές χαράς, συνεργασίας και δημιουργικότητας.
Πέρα όμως από τη διασκέδαση, η «γωνιά παιχνιδιού» έχει βαθιά παιδαγωγική αξία. Το παιχνίδι αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της διαφοροποιημένης διδασκαλίας, καθώς μέσα από αυτό τα παιδιά αναπτύσσουν δεξιότητες επικοινωνίας, συνεργασίας, στρατηγικής σκέψης και επίλυσης προβλημάτων. Μαθαίνουν να ακολουθούν κανόνες, να σέβονται τις απόψεις των άλλων, να διαχειρίζονται τη νίκη και την ήττα με ωριμότητα, αλλά και να εκφράζουν τα συναισθήματά τους με ειλικρίνεια.
Μέσα από το παιχνίδι, ο εκπαιδευτικός έχει την ευκαιρία να παρατηρήσει πολύτιμες πτυχές της προσωπικότητας των μαθητών του. Μπορεί να διακρίνει πώς εκφράζουν τη χαρά, τη λύπη ή την απογοήτευσή τους μέσα από τη νίκη ή την ήττα, ποιο παιδί δείχνει ηγετικές ικανότητες αναλαμβάνοντας να καθοδηγήσει την ομάδα ή να εξηγήσει τους κανόνες, ποιος συνεργάζεται πιο εύκολα και ποιος χρειάζεται ενίσχυση στην κοινωνική του αλληλεπίδραση.
Αυτές οι παρατηρήσεις αποτελούν σημαντικά στοιχεία για την προσαρμογή της διδασκαλίας και τη στήριξη κάθε μαθητή σύμφωνα με τις ανάγκες και τις δυνατότητές του. Έτσι, η «γωνιά παιχνιδιού» δεν είναι απλώς μια ευχάριστη προσθήκη στην τάξη, αλλά ένα εργαλείο μάθησης και ανάπτυξης. Μέσα από το παιχνίδι, τα παιδιά χτίζουν σχέσεις εμπιστοσύνης, καλλιεργούν την ενσυναίσθηση και μαθαίνουν ότι η μάθηση μπορεί να είναι ταυτόχρονα και χαρά. Η Ε’ τάξη απέδειξε πως, όταν η φαντασία και η παιδαγωγική συνδυάζονται, η σχολική αίθουσα μπορεί να γίνει ένας χώρος ζωντανός, συμμετοχικός και ουσιαστικά συμπεριληπτικός — ένα μέρος όπου η μάθηση και το παιχνίδι γίνονται ένα.
