”ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΚΟΣ ΕΚΦΟΒΙΣΜΟΣ”

ΚΙ ΟΜΩΣ ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΜΑΣ ΠΗΡΑΝ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ

  Την προηγούμενη Τρίτη  7 Μαρτίου, πραγματοποιήθηκε στο σχολείο μας ημερίδα με θέμα:  ”Ο Σχολικός Εκφοβισμός”. Προφανώς τα μηνύματα που πέρασαν οι μαθητές της Γ’ & Ε’  τάξης που προετοίμασαν και παρουσίασαν την ημερίδα , καθώς και η συζήτηση που ακολούθησε ανάμεσα στους μαθητές , τους γονείς , τους εκπαιδευτικούς και τους δύο Συμβούλους που ήταν παρόντες, ευαισθητοποίησαν και τους μαθητές της ΣΤ’ τάξης.

΄Ετσι στο ” Σκέφτομαι & Γράφω”  της Παρασκευής, δύο μαθήτριες , παρ’όλο που το θέμα ήταν ελεύθερο , επέλεξαν να ασχοληθούν η πρώτη  με τον σχολικό εκφοβισμό και η δεύτερη με την αναπηρία σαν μία έκφραση της διαφορετικότητας. Θεωρώντας πως τέτοιες προσπάθειες ελεύθερης σκέψης και δημιουργικής γραφής πρέπει να γνωστοποιούνται και να προβάλλονται, αποφάσισα να τα αναρτήσω στην ιστοσελίδα του σχολείου μας.

Ελπίζω να σας συγκινήσουν και να σας προβληματίσουν όπως κι εμένα.

Με εκτίμηση

Η δασκάλα της   ΣΤ΄τάξης

   Κυριακή Ιβανούδη

Ο Σχολικός Εκφοβισμός

   Στις μέρες μας,  όλο και πιο έντονος γίνεται ο  εκφοβισμός στα σχολεία με αποτέλεσμα πολλά παιδιά να υποφέρουν, είτε σωματικά, είτε ψυχικά.

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Σχολικού Εκφοβισμού και τα γεγονότα που συμβαίνουν, η Γ΄και η Ε΄τάξη οργάνωσαν μια γιορτή. Η γιορτή αυτή περιείχε θεατρικά και κειμενάκια, τα οποία έδιναν μηνύματα στα παιδιά για τη βία και πόσο άσχημο είναι να υπάρχει στα σχολεία. Επίσης, μετά τη γιορτή ο κύριος Σύμβουλος μας μίλησε γι’ αυτό το θέμα και μπορούσαμε να συμμετέχουμε κι εμείς ρωτώντας τον για καταστάσεις που ξέρουμε πώς να τις χειριστούμε.

Πιστεύω πως η βία είναι ένα πολύ άσχημο πράγμα και πως το θύμα αλλά και το παιδί που εκφοβίζει υποφέρουν. Το θύμα επειδή δέχεται βία και ο θύτης επειδή για να κάνει τέτοιου είδους κινήσεις ή να λέει λέξεις άσχημες, σημαίνει ότι δεν αισθάνεται ο ίδιος καλά με τον εαυτό του. Δηλαδή, όποιος νιώθει και αγαπά τον εαυτό του δεν τον ενδιαφέρει να εκμεταλλευτεί ένα άλλο παιδί που μπορεί να είναι πιο αδύναμο. Επίσης, ο θύτης μπορεί να περνάει δύσκολες καταστάσεις κι όλο αυτό μέσα του να το εκδηλώνει με βία σε ένα άλλο παιδί. Όμως αυτός δεν είναι λόγος για να δέχεται ένα παιδί τέτοιου είδους βία. Το θύμα πρέπει να λέει τι του συμβαίνει στους γονείς του ή στους δασκάλους και όλοι μαζί να συνεργαστούν για να το αντιμετωπίσουν.

Ελπίζω, μιλώντας πάλι για τη βία στη γιορτή, όλα τα παιδιά να πήραν ένα μήνυμα μέσα τους και με τη συνεργασία των παιδιών, των γονιών και των δασκάλων να καταφέρουμε να διώξουμε τη βία από τα σχολεία.

Ανθή Τριφτίδη

μαθήτρια της ΣΤ΄τάξης

Ένα πρωτότυπο παραμύθι

   Ζούσε κάποτε σε ένα μικρό χωριό της Γαλλίας ένα κοριτσάκι, η Λορέν. Είχε καταγάλανα μάτια και πορτοκαλί μακριά μαλλιά, πιασμένα πάντα σε δύο πλεξούδες. Ήταν 10 ετών.

Η Λορέν ήταν σαν όλα τα άλλα παιδιά της ηλικίας της. Πήγαινε στο σχολείο, έκανε τα μαθήματά της το μεσημέρι, ζωγράφιζε, έτρωγε και κοιμόταν. Το μόνο όμως, που δεν μπορούσε να κάνει ήταν να παίζει ποδόσφαιρο, κρυφτό, κυνηγητό και όποιο άλλο παιχνίδι έπαιζαν οι συμμαθητές της στην αυλή του σχολείου. Δεν είχε φίλους. Κι όλα αυτά εξαιτίας ενός απρόσεκτου οδηγού.

Λίγα χρόνια πριν, σε αυτό το μικρό χωριό, κάποιος είχε γενέθλια. Θα γινόταν 6 χρονών. Ποιος άραγε; Η Λορέν! Έτσι, την ημέρα των γενεθλίων της, διέσχιζε τον δρόμο από το νηπιαγωγείο προς το σπίτι της. Δεν ήταν καθόλου μακριά. Γι’ αυτό και η Λορέν έφευγε μόνη της από το σχολείο. Όμως την ημέρα των γενεθλίων της, όταν περνούσε τον δρόμο για να φτάσει στο σπίτι της, είδε ξαφνικά ένα αυτοκίνητο να έρχεται με μεγάλη ταχύτητα προς το μέρος της. Δεν προλάβαινε να κινηθεί. Το αυτοκίνητο χτύπησε την Λορέν. Και έτσι η Λορέν κινείται με το αναπηρικό της καροτσάκι τώρα.

Πλησίαζε το καλοκαίρι και θα ταξίδευε με τους γονείς της στο Λονδίνο. Μετρούσε τις μέρες, τις ώρες ακόμα και τα λεπτά γι’ αυτό το ταξίδι. Όταν ήρθε η μεγάλη μέρα, η Λορέν πετούσε από τη χαρά της.

Επιβιβάστηκε στο αεροπλάνο και περίμενε την άφιξή της στο Λονδίνο, παίρνοντας έναν υπνάκο. Ονειρεύτηκε ότι εκεί θα γνώριζε ένα παιδί με το οποίο θα γίνονταν αμέσως φίλοι. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή την ξύπνησε η φωνή της μαμάς της.

Το Λονδίνο! Τι ωραία πόλη! Έμειναν σε ένα πολύ όμορφο ξενοδοχείο. Μετά από λίγες μέρες ήρθε στο ξενοδοχείο όπου έμεναν ένα καινούριο αγόρι. Και αυτό σε αναπηρικό καροτσάκι. Το έλεγαν Μπεν και είχε καστανά μαλλιά και μάτια. Η Λορέν και ο Μπεν έγιναν αχώριστοι φίλοι. Κάθε απόγευμα συζητούσαν μεταξύ τους ή έπαιζαν διάφορα παιχνίδια.

Ήρθε όμως η στιγμή που η Λορέν και η οικογένειά της έπρεπε να επιστρέψουν στη Γαλλία. Η Λορέν δεν ήθελε να εγκαταλείψει τον φίλο της . Έτσι τον  παρακάλεσε να έρθει μαζί της στη Γαλλία.  Δεν ήξερε όμως ότι ο Μπεν έμενε στη Γαλλία και στο ίδιο ακριβώς χωριό που έμενε και αυτή. Έτσι, ο Μπεν και η Λορέν κανόνισαν να συναντηθούν στη μεγάλη πλατεία του χωριού με το πέτρινο συντριβάνι λίγο πριν αρχίσουν τα σχολεία.

Η Λορέν δεν το πίστευε. Το όνειρό της έγινε πραγματικότητα! Απέκτησε  μια ωραία εμπειρία στο Λονδίνο αλλά και έναν καινούριο φίλο.

Έλενα Μήντου

μαθήτρια της ΣΤ΄τάξης