Προς την μητέρα μου (1873)
Μάνα μου, εγώ ‘μαι τ’ άμοιρο, το σκοτεινό τρυγόνι
όπου το δέρνει ο άνεμος, βροχή που το πληγώνει.
Το δόλιο, όπου κι αν στραφεί κι απ’ όπου κι αν περάσει
δε βρίσκει πέτρα να σταθεί, κλωνάρι να πλαγιάσει.
Εγώ βαρκούλα μοναχή, βαρκούλ’ αποδαρμένη»
μέσα σε πέλαγο ανοιχτό, σε θάλασσα αφρισμένη
παλεύω με τα κύματα, χωρίς πανί, τιμόνι
κι άλλη δεν έχω άγκυρα πλην την ευχή σου μόνη.
Στην αγκαλιά σου τη γλυκιά, μανούλα μου, ν’ αράξω
μες το βαθύ το πέλαγο αυτό πριχού βουλιάξω. […]
ΣΥΖΗΤΗΣΗ
Τι συναισθήματα σου δημιουργεί αυτό το ποίημα ;
Ζωγράφισε τη δική σου μητέρα και σκέψου τι σημαίνει για σένα.
