Την Παρασκευή έρχεται μια Κύπρια συγγραφέας στο σχολείο μας η Γιόλα Δαμιανού- Παπαδοπούλου και είμαστε πολύ χαρούμενοι. Θα μας διαβάσει απόσπάσματα από το παιδικό βιβλίο της “όλα τα παιδιά του κόσμου” και ” η απαγωγή του Γκίμπο” και θα μας υπογράψει αντίτυπα της βιβλιοθήκης μας. Ήδη διαβάσαμε κάποια από τα βιβλία της και μας άρεσαν πολύ. Θα της κάνουμε ερωτήσεις και θα ακούσουμε και το τραγούδι της Χαρούλας Αλεξίου “το τραγούδι του χελιδονιού” που γράφτηκε για την Αναστασία την κόρη ενός σκοτωμένου παληκαριού της Κύπρου. Αυτό είναι και το θέμα του πρώτου διηγήματος του βιβλίου ” όλα τα παιδιά του κόσμου”. Είναι σίγουρο πως το να συναντάς μια συγγραφέα από κοντά είναι μια εμπειρία πραγματικά αξέχαστη….και θα τη χαρούμε όσο γίνεται…
Αποσπάσματα από συνέντευξη της συγγραφέως…
Πόσο εύκολη είναι η συγγραφή;
Για ένα συγγραφέα η συγγραφή βγαίνει αυθόρμητα, λέξεις και σκέψεις ξεπηδούν σαν ένα φουσκωμένο ποτάμι που ξεχύνεται και καμία δύναμη δεν μπορεί να το σταματήσει. Κι ακόμη όταν δεν σκέφτομαι τίποτα συγκεκριμένο, μόλις αγγίξω το πληκτρολόγιο, μια δύναμη από το Σύμπαν συνωμοτεί με την ψυχή και το πνεύμα μου. Γράφω από μια ανάγκη να διαλογίζομαι και να φτάνω στα έγκατα της καρδιάς μου.
Συνεχίζουν οι ήρωες του βιβλίου να υπάρχουν; Σκέφτεσαι άραγε, κάποια φορά, ποια θα μπορούσε να είναι η συνέχεια της πορείας τους;
Οι ήρωες του βιβλίου μου θα συνεχίσουν να υπάρχουν όσο υπάρχουν άνθρωποι πάνω στη γη. Άνθρωποι ευάλωτοι με τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς τους, άνθρωποι που χτίζουν όνειρα και τα βλέπουν να καταποντίζονται, μα πάλι ορθώνονται για να αρχίσουν πάλι από την αρχή!
Ποιος είναι ο πρώτος άνθρωπος που έδωσες να το διαβάσει, χειρόγραφο κιόλας;
Συνήθως μόλις τελειώνω ένα κεφάλαιο, το δίνω στον άντρα μου και το διαβάζει σαν πρώτη γεύση αναγνώστη. Αν είναι Παιδικό ή Νεανικό, το ρόλο αυτό παίζει η εγγονή μου, και είναι ο πιο αυστηρός κριτής μου. Όμως σαν ολοκληρώσω το μυθιστόρημα, το διάβασμα του χειρογράφου το κάνουν δύο αγαπημένες μου φίλες.
Τι αισθάνθηκες όταν κράτησες για πρώτη φορά στα χέρια σου τυπωμένο το έργο σου;
Παρόλο που αυτό είναι το δέκατο τρίτο βιβλίο μου, αισθάνομαι όπως και στο πρώτο. Είναι σαν τη γέννα: όσες φορές κι αν βιώσεις τον τοκετό, το παιδί που έρχεται το υποδέχεσαι πάντα με την ίδια αγάπη και στοργή, και εύχεσαι να είναι ευλογημένο.
Σχεδιάζεις ήδη το επόμενο βιβλίο σου;
Το επόμενο έχει ήδη γραφτεί και είναι βιβλίο Νεανικής λογοτεχνίας. Έχω ήδη αρχίσει να κάνω τις έρευνές μου και για το επόμενο.
Ποιο είναι το αγαπημένο σου βιβλίο;
Παρόλο που θα ήθελα να απαντήσω εκείνο το κλασικό που λένε όλοι, «τα δάχτυλά μας δεν είναι ίδια αλλά συμπληρώνουν τη χούφτα μας», εντούτοις εγώ θα σας απαντήσω αλλιώς. Παρόλο που τα αγαπώ όλα πάρα πολύ, ξεχωρίζω το Έτσι θέλω να θυμάμαι, γιατί πιστεύω πως το μυθιστόρημα αυτό έφτασε στο αποκορύφωμα της συγγραφικής μου ωριμότητας. Ίσως γιατί καταπιάστηκα με ένα από τα θέματα που αγγίζουν την καρδιά μου, την Αφρική.
Ποιο είναι το τελευταίο βιβλίο που διάβασες;
Το τελευταίο βιβλίο που διάβασα είναι Η γυναίκα του τίγρη, της Τέα Όμπρεχτ, που πήρε το Βραβείο ORANGE 2011. Παρά το νεαρόν της ηλικίας της η συγγραφέας κατάφερε με έναν πολύ ωραίο τρόπο να αγγίξει θέματα αγάπης, μύθων και το ανθρώπινο πεπρωμένο.
Μπορείς να περιγράψεις τον εαυτό σου με δέκα επίθετα;
Κάπως δύσκολο να μιλάς για τον εαυτό σου. Θα έλεγα… υπερβολικά αυθόρμητη, παρορμητική, τελειομανής, πεισματάρα, ξεροκέφαλη, υπομονετική, τρυφερή, στοργική, φιλότιμη, με πολλές αντοχές.
Ποιο είναι το αγαπημένο σου χρώμα;
Το ζεστό πράσινο της ελιάς.
Φαγητό;
Διεθνής κουζίνα.
Λέξη;
Αγάπη!
Ιστορική περίοδος;
Η περίοδος που θα αναφερθώ δεν είναι ιστορική με την πλατιά έννοια που δίνετε εσείς. Μου αρέσει η δεκαετία του ’60. Η εποχή των παιδιών των λουλουδιών, των χίπις, που πίστευαν στην αγάπη, στην ελευθερία και στο δικαίωμα οι άνθρωποι να ακολουθούν το πρόσταγμα της καρδιάς τους. Πιστεύω πως εκείνη την εποχή δεν υπήρχε τόση ασχήμια στον κόσμο! Είναι μια εποχή που χάραξε σε καθέναν της δικής μου γενιάς μια γλυκιά ανάμνηση.
Ήρωας;
Γρηγόρης Αυξεντίου.
Τι λατρεύεις στη ζωή;
Η οικογένειά μου είναι όλος μου ο κόσμος. Ο Αντώνης, τα δυο μου παιδιά Ντέλης και Ρέα, και η εγγονή μου Νικόλ που είναι το αστέρι μας!
Κάτι άλλο που θα ήθελες να προσθέσεις;
Παιδί, είχα ένα κουβάρι όνειρα και προσπαθούσα να τα ξεμπερδέψω. Έτσι άρχισα να γράφω. Τώρα, μεγάλη πια, διαπιστώνω πως τα βιβλία που έγραψα δεν με βοήθησαν πολύ να ξεδιαλύνω το μέσα μου, γιατί τα όνειρά μου τα έχω προ πολλού φτάσει, μα εγώ ακόμα κυνηγάω το άπειρο που φτάνει μέχρι το τέρμα…
Λίγα λόγια για το βιβλίο:
Όλοι ξέρουμε πως η ζωή μοιάζει μ’ έναν απέραντο ανοιξιάτικο μπαξέ!
Ο αέρας που φυσά κουβαλάει μαζί του κάτι μικρούτσικα σποράκια. Άλλα πέφτουν μέσα στο χαντάκι, άλλα στον γκρεμό κι άλλα στο παρτέρι ενός κήπου.
Όλα τα σποράκια τα ζεσταίνει ο ήλιος που λάμπει πάνω από τον κόσμο και βλασταίνουν, μεγαλώνουν, βγάζουν φύλλα, και τα λουλούδια τους ομορφαίνουν την πλάση!
Έτσι και τα παιδιά. Μερικά γεννιούνται πιο τυχερά από άλλα, σε πατρίδες που η ζωή κυλά δίχως προβλήματα. Άλλα τα ταλαιπωρεί η πείνα, οι πόλεμοι, και άλλα αναζητούν λίγη αγάπη. Είναι όμως όλα παιδιά του Θεού και ο ήλιος τούς χαμογελά και απλώνει στο διάβα τους χρυσό σεντόνι να ξαποστάσουν την καρδιά τους.
Λίγα λόγια για το βιβλίο:
Μια ομάδα παιδιών της Β΄ Γυμνασίου κάνει κοπάνα απ’ το σχολείο για μια περιβαλλοντική έρευνα στα βουνά. Εκεί εξαφανίζεται ο Γκάπι, ένας συμμαθητής τους απ’ το Λίβανο. Έτσι τα παιδιά αρχίζουν ένα μυστικό αγώνα διάσωσής του. Μέσα από τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές συλλέγουν πληροφορίες και εντοπίζουν την τοποθεσία που οι απαγωγείς έχουν κρυμμένο τον Γκάπι. Όμως όταν τα πράγματα δυσκολεύουν ζητούν βοήθεια απ’ τα ρεμάλια, μαθητές της έκτης τάξης που το λέει η καρδιά τους. Τι θα συμβεί σ’ όλη αυτή την ηλεκτρονική επιχείρηση διάσωσης του φίλου τους; Τι κρύβεται πίσω απ’ αυτή την απαγωγή και πώς αντιδρούν οι μεγάλοι μπρος στο θάρρος και την εφευρετικότητα των παιδιών;
