Στους γονείς μου οφείλω το «ζην»
και στο δάσκαλό μου το «ευ ζην» Μέγας Αλέξανδρος
Όλοι εμείς οι γονείς, επιθυμούμε και προσδοκούμε στέλνοντας τα παιδιά μας στο σχολείο να βρουν, όχι απλά κάποιον που θα τους βοηθήσει να μάθουν, αλλά κάποιον που θα τους οδηγήσει σωστά στα στενά της γνώσης και της ζωής, κάποιον που θα τους στηρίξει ως πυλώνας πνεύματος και ήθους και σίγουρα κάποιον που θα τους εμπνεύσει και θα τους αναδείξει. Γιατί ο δάσκαλος είναι ο καταλυτικός παράγοντας όλης της εκπαιδευτικής διαδικασίας, που αποτέλεσμα έχει τη διαμόρφωση ενός μεγάλου μέρους της προσωπικότητας του παιδιού και τη σωστή εξέλιξή του ως ενήλικας.
Νιώθουμε επομένως, «τυχεροί γονείς» που στο σχολείο μας, όλοι οι εκπαιδευτικοί, δεν εκτελούν απλά τα καθήκοντά τους ως «δάσκαλοι των γραμμάτων», αλλά διδάσκουν στα παιδιά μας πολιτισμό, αλήθεια, δικαιοσύνη και αλληλεγγύη, κύρια συστατικά υγιούς ανάπτυξης και ανθρώπινης ολοκλήρωσης.
Ενεργώντας καθημερινά με αυτοπεποίθηση και εμπνέοντας εμπιστοσύνη, προσπαθούν να χτίσουν ισχυρά κάστρα στις ψυχές των παιδιών μας, που θα τα βοηθήσουν και θα τα προστατέψουν.
Με βασικό γνώρισμά τους την «διδασκαλική συνείδηση» και με συναίσθηση ευθύνης, αγωνίζονται στις μέρες μας, παρ΄ όλες τις αντιξοότητες και τα προβλήματα, να αντιμετωπίσουν, την ηθική και θεσμική αποσύνθεση της εποχής. Με γνώμονα την πίστη τους σε μια παιδεία που δεν ανάγεται αποκλειστικά στην ξερή μετάδοση της γνώσης, πιστεύουν στις δυνατότητες κάθε παιδιού ξεχωριστά, τους μεταδίδουν τα πραγματικά ιδανικά της ζωής και τους διδάσκουν κοινωνικές αρετές και αξίες, απλές αλλά πολύτιμες.
Χρειάζεται να τονίζουμε και το ρόλο του Διευθυντή του σχολείου μας, που ακούραστα φροντίζει για την εύρυθμη λειτουργία της σχολικής κοινότητας, αλλά και ως θεματοφύλακας υποστηρίζει και συντονίζει όλη την εκπαιδευτική διαδικασία.
Ο Σύλλογός μας ήταν, είναι και θα είναι συμπαραστάτης στο έργο των εκπαιδευτικών του σχολείου μας.
Τους ευχαριστούμε λοιπόν και τους αφιερώνουμε το ποίημα του Κωστή Παλαμά.
«Σμίλεψε πάλι, δάσκαλε, ψυχές!
Κι ότι σ΄απόμεινε ακόμη στη ζωή σου,
μην τ΄αρνηθείς! Θυσίασέ το ως τη στερνή πνοή σου!
Χτισ΄το παλάτι, δάσκαλε σοφέ!
Κι αν λίγη δύναμη μέσ΄το κορμί σου μένει,
μην κουρασθείς. Είν΄ η ψυχή σου ατσαλωμένη.
Θέμελα βάλε τώρα πιο βαθειά,
ο πόλεμος να μη μπορεί να τα γκρεμίσει.
Σκάψε βαθειά. Τι κι΄αν πολλοί σ΄έχουνε λησμονήσει;
Θα θυμηθούνε κάποτε κι αυτοί
τα βάρη που κρατάς σαν Άτλαντας στην πλάτη.
Υπομονή! Χτίζε, σοφέ, της κοινωνίας το παλάτι!»
Για το Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων
του Δημοτικού Σχολείου Ν. Βρασνών
Στέλλα Σπάγκακα
