Δημήτρης Ντάλλας

Μία πρωίαν για τη Δήλο ξεκινώ,
να πάρω απ’ τον Άνιο την Οινώ,
αγγίζει χώμα αυτή, γίνεται οίνος,
αρνήθηκε να μου τη δώσει εκείνος.

«Κατρακυλάει η Ελλάδα στον γκρεμό,
δώσε την άλλη σου την κόρη, τη Σπερμώ,
να γίνει απ’ το χώμα της σιτάρι».
Ούτε κι αυτή, μου έκανε τη χάρη.

Την Ελαΐδα να μου δώσει του ζητώ,
από το χώμα της, στο λάδι να βουτώ,
τον μάντη ικετεύω, δεν τον πείθω
και παραμένουν οι Οινότροπες στον μύθο.
Δημήτρης Ντάλλας

ΤΑΠΕΙΝΟΣ ΚΑΙ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΣ
Άλλος τα χαίρεται τα πλούτη, άλλος πεινά,
των δυο διαφέρουν όνειρα και πόθοι,
τον διπλανό, ο ένας δεν τον νιώθει,
πότε θα μάθουμε να ζούμε ταπεινά;

Γίνεται η σκέψη, απόμακρη του Εμείς,
εκείνου που ποτέ του δε χορταίνει,
πάντα η ψυχή του μαραμένη,
κάλπικος πλούτος μιας στιγμής.

Ο πλεονέκτης κι άλλα θέλει, πιο πολλά,
τον ταπεινό, τον φτάνουν ό,τι έχει,
τον έναν δυστυχία κατατρέχει,
στον άλλον η ζωή χαμογελά!
Δημήτρης Ντάλλας
Το ποίημα περιέχεται στο βιβλίο ΣΤΙΧΑΝΑΛΥΣΗ(ποιητική συλλογή, έτους 2021)του Δημήτρη Ντάλλα από τις εκδόσεις Μπαρτζουλιάνος που κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία!
ISBN: 978-618-5587-04-8

ΣΤΟΥΣ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ

Οι Τρεις ιεράρχες δίδαξαν, στον κόσμο αρετές,
παιδαγωγοί σε δάσκαλους, γονείς και μαθητές,
με παραινέσεις, συμβουλές, ακούραστοι Πατέρες,
φωστήρες που φωτίζουνε κι ετούτες ’δω τις μέρες.

Συμπαραστάτες των φτωχών, με τη μεγάλη δράση,
λιτά ο καθένας έζησε, τα πάντα έχει μοιράσει,
με τη σοφία, το δίκαιο και όραμα γεμάτους,
παίρνουμε θεία φώτιση, απ’ τα διδάγματά τους.

Χρυσάφι απ’ το στόμα τους, αγάπης η πηγή,
το κήρυγμά τους σε χαρά, αληθινή, οδηγεί,
τη μνήμη τους γιορτάζουμε κι ο άνθρωπος ας πάρει,
απ’ των Τριών Ιεραρχών, νόημα ζωής και χάρη.
Δημήτρης Ντάλλας

Να γράψω ποίημα, οφείλω στους γονείς,
αφού δεν ήρθε στη ζωή κανείς
χωρίς να γεννηθεί από μητέρα,
την ευλογία του Θεού και τον πατέρα!

Μας έφεραν στον κόσμο και στη γη,
μας έδωσαν αγάπη και στοργή,
δύσκολα χρόνια, αν έζησαν και κρίσης,
δεν ήθελαν να ζούμε με στερήσεις.

Φροντίδα αξίζουν, σεβασμό οι γονείς,
να μην τους βάζουμε σε θέση αναμονής,
αλλά στην πρώτη θέση στην καρδιά μας
κι έτσι θα βλέπουν τους γονείς τους, τα παιδιά μας!
Δημήτρης Ντάλλας

ΝΕΑ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ
Η σχολική μας η χρονιά και πάλι ξεκινά,
τα ρούχα ετοιμάζουμε τα φθινοπωρινά,
το καλοκαίρι πέρασε και έβαλε τελεία,
τις τσάντες ξεσκονίζουμε να πάμε στα σχολεία.

Θα μας αγιάσει κι ο παπάς με τον βασιλικό,
το μήνυμα θ’ ακούσουμε το παιδαγωγικό,
ποιος θα μας πάρει δάσκαλος, θα έχουμε αγωνία,
θα τρέξουμε να πιάσουμε, τα μπροστινά θρανία.

Το καλοκαίρι φάνηκε, να πέρασε νωρίς,
όμως ακόμη μου έμεινε ο ύπνος ο βαρύς,
το ξυπνητήρι θα χτυπά χαράματα και πάλι,
στο νέο ρυθμό τον σχολικό, για να μας ξαναβάλει.
Δημήτρης Ντάλλας

11 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ
Έχει ο Σεπτέμβρης έντεκα, αγιασμός ξανά,
μια νέα σχολική χρονιά και πάλι ξεκινά,
επί ποδός οι μαθητές, οι δάσκαλοι, οι μανάδες,
μουσκεύουν με βασιλικό, τα μέτωπα οι παπάδες.

Το καλοκαίρι πέρασε, ωσάν να ήταν χτες,
διασταυρώνουν βλέμματα, φίλοι, συμμαθητές,
φωνές παιδιών, κόσμος πολύς, λες κι είναι συναυλία,
φορτώνονται οι μασχάλες τους, ένα σωρό βιβλία.

Βλέπεις ματάκια γύρω σου, αγουροξυπνητά,
γυρίζει ο νους στο διάβασμα, τέρμα τα κινητά,
τελείωσαν οι διακοπές, ύπνος και πανηγύρια,
τρελά χτυπούνε, από χαρά, πρωί, τα ξυπνητήρια!
Δημήτρης Ντάλλας

ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ !
Φεύγουν από την πόλη μας, όλα τα γιωταχί,
λουλούδια να μαζέψουμε, πάμε στην εξοχή,
Πρωτομαγιά θα βάλουμε στην κόμη μάνι μάνι,
της άνοιξης πολύχρωμο, που πλέξαμε στεφάνι.

Θα παίξουμε, θα ψήσουμε, θα στήσουμε χορό,
της φύσης θ’ αναπνεύσουμε, αέρα καθαρό
και το ποτό θα ελέγξουμε, ελάχιστα θα πιούμε,
με ασφάλεια στον γυρισμό, θα πρέπει να οδηγούμε.

Γιορτάζουν οι εργαζόμενοι, προβλήματα βουνό,
πορείες με συνθήματα, τραγούδια και πανό,
της γης είν’ αναγέννηση, των λουλουδιών, της φύσης,
ένα λουλούδι στην ψυχή, Πρωτομαγιά ν’ αφήσεις!
Δημήτρης Ντάλλας

(Στα αδικοχαμένα παλικάρια του ελικοπτέρου)
ΑΘΑΝΑΤΟΙ
Πέντε οι επιβαίνοντες, οι τέσσερις νεκροί,
συντρίμμια το ελικόπτερο, μέρ’ Απριλίου πικρή,
το Σαραντάπορο έγινε, του Παραδείσου η πόρτα,
την άνοιξη, το αίμα τους, επότισε τα χόρτα.

Αντάρα, ομίχλη, καταχνιά και το βουνό,
ξυπνά απ’ τον ύπνο του, ξαφνιάζεται, μαύρο πρωινό,
κι ώσπου ο κόσμος τα δυσάρεστα να μάθει,
κυλούσε το ποτάμι κι έκλαιγε, η γη εβουβάθη.

Η Ελλάδα παλικάρια μας πενθεί,
είθε τα νέα, να μην ήταν αληθή,
στη βάση σας κι αν πίσω δε γυρίστε,
Αθάνατοι Έλληνες, στο νου μας πάντα θα είστε!
Δημήτρης Ντάλλας
19-4-2017

ΠΑΣΧΑ!

Ήρθε η Μεγάλη, η Εβδομάδα,
νονά με δώρο και μια λαμπάδα,
νοικοκυρούλα, κουλούρια πλάθει,
σταυρώθη ο Κύριος, γι’ ανθρώπων λάθη.

Χριστός Ανέστη, χτυπούν καμπάνες,
αρνιά βελάζουν, αδειάζουν στάνες,
αυγά βαμμένα, κόκκινο χρώμα,
ευχές ακούγονται, στόμ’ από στόμα.

Χωριά γεμίζουν κι οι άδειοι τόποι,
αρνιά στη σούβλα, με γλεντοκόπι,
το Πάσχα τούτο, ας γίν’ η αρχή μας,
για την Ανάσταση και στην ψυχή μας.
Δημήτρης Ντάλλας

Δε μας χαρίστηκε ποτέ η λευτεριά,
δε μας την πρόσφερε η ξένη απλοχεριά,
παλεύουμε από χρόνια μοναχοί μας,
με δύναμη και όπλο την ψυχή μας.

Οι Έλληνες το δίκαιο απαιτούν,
δεν την αντέχουν τη σκλαβιά, επαναστατούν,
η λευτεριά αποτέλεσμα αγώνων,
θυσία για το μέλλον, των προγόνων.

Εικοσι Πέντε Μάρτη, παρελάσεις και γιορτές,
που μας γεμίζουν περηφάνια απ’ το χτες,
πορεία μας δείχνουν και το χρέος του καθένα,
από το Χίλια Οχτακόσια Εικοσι Ένα!
Δημήτρης Ντάλλας

ΚΑΥΚΑΚΙ(16-2-1943)

Καυκάκι με ψηλό σταυρό,
με αμάχους σκοτωμένους,
κάτω απ’ το χώμα σου θα βρω,
ρίζες, βαθιές, του γένους.

Σαραντα-τρία, έρμη γη,
τα πυροβόλα βάνουν,
στην Ποταμιά, πένθος, σιγή,
μαύρα μαντάτα φτάνουν.

Έγινε τούτος ο χαμός,
το αίμα απ’ τα χωριά μας,
αθανασία κι ερχομός
για την ελευθεριά μας.

Δημήτρης Ντάλλας