Αντικρίζω τ’ Αγιονέρι, το Αμούρι, τη Σκοπιά,
τα χωριά της Ελασσόνας, με αγνότητα, ανθρωπιά
και περνώ από Δολίχη, Φλάμπουρο και Καλλιθέα,
να θαυμάσω του Ολύμπου, την πανέμορφη τη θέα.
Σε Ασπρόχωμα, Καλύβια, Λόφο, Ευαγγελισμό,
Πετρωτό και Κοκκινόγι, βρίσκω τον πολιτισμό,
στο Δομένικο όταν πάω, γίνομ’ ένα με την πλάση,
ζωγραφίζομαι με Αμπέλια, με Συκιά και με Δαμάσι.
Στεφανόβουνο πηγαίνω, Γαλανόβρυση, Δρυμό
κι όπως τα πουλιά πετάω, στο Πραιτώρι, στο Σπαρμό,
στην Κρυόβρυση, στην Άκρη, στη Σκαμνιά, στη Βαλανίδα,
δεν τη φτάνει ξένος τόπος, τη δική μου την πατρίδα.
Πού με χάνεις, πού με βρίσκεις, στο Λουτρό, στη Γιαννωτά,
στη Μηλέα, στη Φαρμακη, ταξιδάκια απανωτά,
Ελασσόνα, Τσαριτσάνη, από το πρωί ως το βράδυ,
στο Μικρό Ελευθεροχώρι, στην Καρυά και στο Λιβάδι.
Βλέπω Άζωρο, Μαγούλα, Αετοράχη, Τσαπουρνιά,
τη Γεράνεια, την Κλεισούρα, το Λυκούδι, την Κρανιά
και πριν πάω στο Μεγάλο, τ’ όμορφο, Ελευθεροχώρι,
στάση κάνω να θαυμάσω, Βλαχογιάννι, Μεσοχώρι.
Βερδικούσσα, Ολυμπιάδα, Λεύκη, Κοκκινοπηλό,
Κεφαλόβρυσο στο νου μου, βάζω και παραμιλώ,
Πύθιο, Βοτανοχώρι και Ανάληψη θα πάω,
στο Παλαιόκαστρο, η σκέψη, που πολύ πολύ αγαπάω.
Σαραντάπορο, επισκέπτης όποιος πάει, κατανοεί
πως γεμίζει με οξυγόνο, με ζωντάνια, με πνοή
κι άνοιξη και καλοκαίρι και φθινόπωρο, χειμώνα
τα χωριά στην αγκαλιά της, τα κρατά η Ελασσόνα.
Δημήτρης Ντάλλας
