Στο πλαίσιο του μαθήματος της Γλώσσας και ειδικότερα σε ενότητα που αφορά στην περιγραφή κτιρίου χρησιμοποιήσαμε τη βραβευμένη με Όσκαρ Κινούμενων Σχεδίων ταινία μικρού μήκους «Τα ιπτάμενα φανταστικά βιβλία του Μόρρις Λέσμορ». Τα παιδιά κλήθηκαν να περιγράψουν το κτίριο της ιστορίας.
Υπόθεση
Μόρρις Λέσμορ αγαπούσε. Τις λέξεις, τις ιστορίες, τα βιβλία. Η ζωή του η ίδια ήταν ένα βιβλίο που το έγραφε κάθε μέρα ο ίδιος, χαρές, λύπες, όσα ήξερε, όσα έλπιζε. Όμως μια μέρα, ο ουρανός σκοτείνιασε. Ο αέρας φυσούσε μανιασμένος. Και σκόρπισε τα πάντα, όλα όσα ήξερα ο Μόρρις, ακόμα και τις λέξεις του βιβλίου του. Κι όλα χάθηκαν μακριά. Όπως χάνονται σε έναν τυφώνα.
Δεν ήξερε τι να κάνει. Κι όταν δε ξέρεις τι να κάνεις, αρχίζεις να περπατάς. Κάτι να δεις, κάτι να βρεις, κάτι να κάνεις. Και κάποτε κοίταξε προς τον ουρανό. Δεν περίμενε κάποιο θαύμα. Μα να που αυτό του ήρθε στο πρόσωπο μιας κυρίας που την τραβούσε ψηλά ένα σμήνος από ιπτάμενα βιβλία. Ιπτάμενα βιβλία! Το δικό του βιβλίο δε μπορούσε να πετάξει, όσο κι αν το ήθελε. Η ιπτάμενη κυρία αντιλήφθηκε τη ματαίωσή του. Δεν τον λυπήθηκε. Ενσυναίσθηση το λένε. Και του έστειλε την αγαπημένη της ιστορία σε ένα βιβλίο, μέσα στο οποίο ένας αξιαγάπητος τυπάκος παρότρυνε τον Μόρρις να ακολουθήσει το βιβλίο και το δρόμο του. Κι εκείνο τον οδήγησε σε ένα μεγάλο, υπέροχο κτίριο όπου φώλιαζαν χιλιάδες βιβλία. Άλλα βρίσκονταν στα ράφια, άλλα φτερούγιζαν μισάνοιχτα, μα όλα τον προσκαλούσαν κοντά τους. Κι έτσι ξεκίνησε η ζωή του Μόρρις ανάμεσα στα βιβλία. Έτσι ξεκινά η ζωή όλων με τα βιβλία.
Του άρεσε αυτό το μέρος. Προσπαθούσε να βάλει μία τάξη σε όλο αυτό το χάος. Μάταια. Τα βιβλία ανακατεύονταν διαρκώς. Αποφάσιζαν σχεδόν μόνα τους. Διάλεγαν τη θέση τους, τις παρέες τους, είχαν τις συνήθειές τους. Παρόλα αυτά, ο Μόρρις τράβηξε έναν δρόμο μαζί τους. Τα φρόντιζε, τα επιδιόρθωνε, τα μοιραζόταν με άλλους. Και τις νύχτες, ο Μόρρις έγραφε ξανά το δικό του βιβλίο, για τις χαρές, τις λύπες, όσα ήξερε κι όσα έλπιζε.
Κι ύστερα ήρθε η μέρα εκείνη για τον μεγάλο ύπνο, τον ανεξύπνητο. Ο Μόρρις γέμισε την τελευταία σελίδα του βιβλίου του και είπε στα βιβλία του: “Υποθέτω πως ήρθε η ώρα να προχωρήσω κι εγώ παρακάτω“. Τα αποχαιρέτησε. Τα βιβλία λυπήθηκαν αλλά κατάλαβαν. Ο Μόρρις πέταξε ψηλά όπως κάποτε εκείνη η υπέροχη κυρία με τα ιπτάμενα βιβλία.
Τα κινούμενα σχέδια
Δεν είναι όμως μόνο ένα βιβλίο ο κύριος Μόρρις Λέσμορ. Για την ακρίβεια το βιβλίο ακολούθησε σε αυτήν την περίπτωση την… ταινία! Το 2012 λοιπόν, το ομώνυμο animation είχε βραβευτεί με το Όσκαρ Κινουμένων Σχεδίων Μικρού Μήκους (84η απονομή βραβείων Όσκαρ) αλλά και ακόμα 14 βραβεία ανάμεσα στα οποία το Βραβείο Κοινού στο Φεστιβάλ του Όστιν και της Τακόμα και το Βραβείο Καλύτερου Animation Μικρού Μήκους στο Cinequest Film Festival. Η σκηνοθεσία ήταν του ίδιου του Γούιλιαμ Τζόυς μαζί με τον Μπράντον Όλντεμπουργκ σε παραγωγή των Moonbot Studios. Δημιουργήθηκε με μικτές τεχνικές στον υπολογιστή, μινιατούρες και ζωγραφικής στο χέρι.
Πρόκειται για ένα βουβό 15λεπτο φιλμ που μοιάζει να αποτίει φόρο τιμής στον παλιό βουβό κινηματογράφο του Τσάπλιν και του Κήτον, έχοντας βασικές επιρροές ειδικά από τον δεύτερο σε σκηνές όπως ο εναρκτήριος τυφώνας, γεγονός πραγματικό στη ζωή του συγγραφέα αφού όπως αναφέρεται ο τυφώνας Κατρίνα τον επηρέασε καθολικά στο έργο του.
Δείτε το εδώ: https://youtu.be/Ad3CMri3hOs?feature=shared
