Στα πρώτα βυζαντινά χρόνια, το “ελληνικό” έθιμο της χελιδόνας θεωρήθηκε ειδωλολατρικό και στην αρχή απαγορεύτηκε από την εκκλησία Παρ’ όλα αυτά όμως τα παιδιά συνέχιζαν να τραγουδούν τον ερχομό της Άνοιξης και έτσι το έθιμο διατηρήθηκε όπως ακριβώς και στην αρχαιότητα.
Σε κάθε μεριά της Ελλάδας, τα παιδιά ξεχύνονταν στους δρόμους για να καλωσορίσουν τα χελιδόνια τους, τους αγγελιοφόρους της Άνοιξης.
Κρατούσαν στα χέρια τους ένα ξύλινο χελιδόνι και του κρεμούσαν στο λαιμό κουδουνάκια .
Πήγαιναν από σπίτι σε σπίτι και έλεγαν τα “χελιδονίσματα” ενώ τα κουδουνάκια συνόδευαν το τραγούδι τους
Το τέλος του Χειμώνα και τον ερχομό των χελιδονιών γιόρταζαν τα παιδιά από την αρχαιότητα με τα “χελιδονίσματα”.
Ο συγγραφέας Αθηναίος (2ος αιώνας μ.Χ.) έχει διασώσει ένα “χελιδόνισμα” που τραγουδούσαν τα παιδιά στη Ρόδο. Κρατώντας ένα ομοίωμα χελιδονιού, τριγύριζαν στην πόλη και ζητούσαν φιλέματα.
Ηρθε ήρθε η χελιδόνα
Ήρθε πάλι η μελιδόνα
Κάθησε και λάλησε
Και γλυκά κελάιδησε
Εφυγα κι άφησα σύκα
Και σταυρό και θημωνίτσα
Κι ήρθα τώρα και βρήκα φύτρα
Χόρτα, σπάρτα, βλίτρα,
Βλίτρα, βλίτρα, φύτρα, φύτρα
ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΜΕΙΣ ΤΗΡΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΟΠΩΣ ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ ΜΙΛΗΣΑΜΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΡΧΟΜΟ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΜΕΡΑ ΤΟΥ ΜΑΡΤΗ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΠΡΙΝ ΓΙΑΤΙ ΦΕΤΟΣ 1Η ΜΑΡΤΙΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΥΡΙΑΚΗ!!!!1