Γνωρίζετε τι ακριβώς είναι οι αστεροειδείς; Αντιστοιχούν σε μικρά σώματα του Ηλιακού συστήματος και, μάλιστα, πιστεύεται ότι αποτελούν κατάλοιπα από τον σχηματισμό του. Η αποστολή τους είναι να βρίσκονται σε τροχιά γύρω από τη γη και ποτέ δεν αισθάνονται μόνοι, καθώς υπάρχουν εκατομμύρια αστεροειδείς.
Οι περισσότεροι αστεροειδείς εντοπίζονται στην Κύρια ζώνη αστεροειδών και στη Ζώνη του Κάιπερ. Το μέγεθος τους ποικίλει. Ο μεγαλύτερος από αυτούς ονομάζεται «Δήμητρα», έχει διάμετρο ίση με 939 χιλιόμετρα και καταλαμβάνει μια εξαιρετικά μεγάλη έκταση της Αμερικής. Η διάμετρος του μικρότερου αστεροειδή αντιστοιχεί στα 4,1 μέτρα.
Ο 3D animator Alvaro Gracia Montoya, γοητευμένος από αυτά τα μικρά σώματα του ηλιακού συστήματος, είχε την ιδέα της δημιουργίας ενός βίντεο, στο οποίο φαίνεται το αληθινό μέγεθος των αστεροειδών σε σύγκριση με το μέγεθος της Νέας Υόρκης.
Για να ετοιμάσει το συγκεκριμένο βίντεο, ο Alvaro Gracia Montoya αξιοποίησε τις πληροφορίες που υπάρχουν διαθέσιμες στη Wikipedia για τα μεγέθη των αστεροειδών. Το αποτέλεσμα είναι εκπληκτικό, αφού οι επιβλητικοί αστεροειδείς μας μαγεύουν και μας κάνουν να αντικρίζουμε με ακόμα μεγαλύτερο δέος το απέραντο σύμπαν.
Πριν κάποια χρόνια έπεσε στα χέρια μου μια ταινία με το όνομα: «ο δάσκαλος που άφηνε τα παιδιά να ονειρεύονται» (γαλλικός τίτλος le maitre qui laissait les enfants rever). Για πολύ καιρό την είχα ξεχάσει,μέχρι που πήγα δευτέρα λυκείου.Η ταινία είναι ουσιαστικά η βιογραφία του Σελεστέν Φρενέ (Celestin Freinet).
Ο Φρενέ ήταν ένας από αυτούς τους ανθρώπους-καθηγητές που άλλαξαν το σχολείο, αλλά κυρίως τον τρόπο σκέψης των μαθητών του. Εισήγαγε την τυπογραφία στο σχολείο, δεν εφήρμοσε ποτέ ως τιμωρία το ξύλο, και δεν προήγαγε ποτέ την στείρα γνώση.
Όπως συμβαίνει πάντα με αυτούς τους μοναδικούς ανθρώπους, έγινε και ο ίδιος το <<μήλο της έριδος». Γονείς και καθηγητές τον ήθελαν εκτός σχολείου με την δικαιολογία ότι δεν είναι πραγματικός δάσκαλος, την ίδια στιγμή που οι μαθητές του <<ερωτεύτηκαν»για πρώτη φορά το σχολείο και την μόρφωση. Βλέποντας την ταινία,το μυαλό μου άρχισε να ταξιδεύει και να θυμάται τον μοναδικό δικό μου καθηγητή που μου άλλαξε την σκέψη και την ζωή. Το άρθρο αυτό είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω για να τον τιμήσω και να τον ευχαριστήσω.
Μπορεί στα 17 μου να μην είχα ζήσει πολλά, όμως είχα γνωρίσει πολλούς σάπιους ανθρώπους και κάποια στιγμή απογοητεύεσαι από τον τρόπο σκέψης τους, τον χαρακτήρα τους, την ψυχή τους… αυτός ήρθε εντελώς τυχαία και όμως την κατάλληλη στιγμή.
Δευτέρα λυκείου λοιπόν, έρχεται η ώρα της χημείας. Να σημειώσω εδώ ότι τα μαθηματικά η φυσική και η χημεία για εμένα ήταν πάντα εφιάλτης, όχι επειδή δεν μου άρεσαν αλλά επειδή ποτέ δεν βρέθηκε κάποιος που να έχει την δύναμη να επιδράσει στο μυαλό μου με τρόπο που να με κάνει να τα αγαπήσω.
Στην πολύβουη τάξη μπαίνει -φαινομενικά- ένας ακόμη καθηγητής. Ξαφνικά γυρνάει προς το μέρος μας και σιγά σιγά όλοι καταλαβαίνουν τι παίζει (κατάλαβαν άραγε πραγματικά?) και σιγά σιγά όλη η οχλοβοή σβήνει. Τον παρατηρώ και χιλιάδες σκέψεις διατρέχουν το μυαλό. Τα μάτια αυτού του αγνώστου δεν μπορούν παρά να σε κάνουν να δεις κάτι βαθύτερο, κάτι διαφορετικό στο είναι του.
Μάθημα πρώτο -μάθημα ζωής, όχι χημείας-, <<Μην κολλάτε στον τοίχο», τον ακούμε να λέει και αρχίζει να ξεκολλάει τα ακριανά θρανία από τον τοίχο. Τώρα που ανατρέχω στην στιγμή, συνειδητοποιώ ότι όλοι ξεκόλλησαν τα θρανία τους επειδή φοβήθηκαν την <<τρέλα» του, και όχι επειδή κατάλαβαν το μάθημά του. Το μοτίβο μοιάζει με πολλά άλλα.
Στα διαλείμματα όλοι έχουν θορυβηθεί από την τρέλα του τύπου και τον τρόπο του… Συζητάω με την διπλανή μου καθώς ξέρω πως είναι η μόνη που μπορεί να με καταλάβει. Την ρωτάω τι σκέφτεται για εκείνον και μου απαντά πως όταν μας κοιτά νιώθει πως ξέρει τα πάντα για εμάς, διακόπτει για λίγο και μου λέει πως αυτός μόνο την αλήθεια θα έλεγε.
Εκείνη την στιγμή συνειδητοποίησα πως έδωσε φωνή στις σκέψεις μου… αυτός ήταν ο πρώτος λόγος που αγάπησα αυτόν τον μοναδικό άνθρωπο. Τι γίνεται με κάποιον που σου ανοίγει τα μάτια, με κάποιον που είναι εκεί για να σου πει την αλήθεια? Υπάρχουν 2 τινά.
Το πρώτο αφορά την μάζα. Όλοι τον φοβούνται γιατί ενώ ξέρουν ότι έχει δίκιο δεν έχουν το θάρρος να έρθουν αντιμέτωποι με τους εαυτούς και να δεχθούν ότι κάποιος άλλος τους ξεκουνάει από την βολική τους θεσούλα.
Το δεύτερο αφορά τους λίγους. Είναι κάποιοι που έχουν ανάγκη έναν <<απομηχανής θεό» που έρχεται αναπάντεχα στην ζωή τους την στιγμή που είναι χαμένοι -και το ξέρουν, το αποδέχονται (σημείωση Νο 2: έπασχα από κατάθλιψη εκείνα τα χρόνια του λυκείου)- και τους ξυπνάνε, τους δείχνουν ότι κάτι υπάρχει παραπέρα. Φυσικά ο καθηγητής δεν ήταν χαζός, ήξερε ότι -σχεδόν- οι πάντες τον τρέμανε, φαντάζομαι πόσα χρόνια θα το ζούσε αυτό…
<<Μια άλλη ημέρα, κοίταξε για ακόμη μια φορά τους πάντες κατάματα -όπως έκανε πάντα- και είπε».
– <<Δεν φοβάστε εμένα, αλλά τις αλήθειες που σας λέω»…
Ένιωθες μια βόμβα να σκάει μέσα στο κεφάλι σου κάθε φορά που μιλούσε. Είναι μερικοί -ελάχιστοι- άνθρωποι που τα λόγια δεν αρκούν για να φτάσεις στο ύψος τους. Μερικές φορές ένιωθα ότι βλέπω μια μελαγχολία στα μάτια του. Πόσο θα ήθελα να ξέρω τι σκέφτεται. Μου λείπουν όσο τίποτα οι συζητήσεις μου μαζί του, ξέρω ότι δεν θα τις ξανακάνω με κανέναν ούτε καν με τον ίδιο…
Ποιος καθηγητής σου διδάσκει χημεία παραλληλίζοντας την με τις ανθρώπινες σχέσεις?
Ποιος καθηγητής σε έχει καταλάβει τόσο καλά ώστε λέει σε έναν άλλον να σε προσέχει?
Ποιος καθηγητής σε βοηθάει να ξεπεράσεις τον θάνατο της μητέρας της καλύτερης σου φίλης σκουπίζοντας σου τα δάκρυα από το πρόσωπο?
Ποιος καθηγητής ανοίγει κάθε Κυριακή επί τόσα χρόνια το σχολείο και κάνει μαθήματα δωρεάν στα παιδιά που δίνουν Πανελλήνιες?
Ποιος καθηγητής αποκαλεί τα παιδιά <<ψυχούλες»?
Ποιος καθηγητής είναι τόσο άνθρωπος όσο αυτός?…
Για εμένα, η απάντηση είναι μια: Κανένας άλλος. Ένας από τους λόγους που η παιδεία περνάει μεσαίωνα -ίσως ο σημαντικότερος για εμένα- είναι πως δεν υπάρχουν αληθινοί παιδαγωγοί αλλά υπάλληλοι, απλοί αδιάφοροι άνθρωποι με κανένα πάθος που απλώς πηγαινοέρχονται σε ένα σχολείο για να πάρουν τον μισθό… Σε αυτούς λέω ότι τους βαρεθήκαμε, δεν έχουνε καμία δύναμη επάνω μας, δεν μπορούν να ταράξουν τις ψυχές μας, ούτε να μείνουν στις καρδιές μας.
Ο Σωκράτης προσπάθησε να ανοίξει τα μάτια της νεολαίας και όλοι ξέρουμε πως του το ξεπλήρωσαν, η περίπτωση του καθηγητή μου είναι ίδια. Την προτελευταία του χρονιά στο σχολείο αποφάσισαν να τον κατηγορήσουν για κάτι ακόμη, το οποίο με αηδιάζει λιγότερο από εκείνους που αποφάσισαν να τον <<χτυπήσουν» με τέτοιο τρόπο… Πόσο λυπάμαι τα μυαλά τους… Και τελικά έχει δίκιο ακόμη και σε αυτό: καλύτερα να σε φοβούνται παρά να σε λυπούνται. Μπορώ να μιλάω ώρες ατελείωτες για εκείνον,όμως τα λόγια είναι περιττά στην περίπτωσή του. Είχα την τύχη, την τιμή και την ευλογία να τον γνωρίσω και αυτό μου αρκεί.
Έναν στίχο θα ήθελα να του αφιερώσω και είμαι σίγουρη πως θα καταλάβει. <<Οξειδώθηκα μες την νοτιά των ανθρώπων». Τέλος, ένα μάθημα από εκείνον για όλους <<ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΕΛΑΣΕΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΖΗΣΕΣ».
– Στους γονείς μας χρωστάμε το ζην, στους δε δασκάλους το ευ ζην -είπε ο Μ.Αλέξανδρος. Εγώ θα πω ότι σε ΤΕΤΟΙΟΥΣ ΣΠΑΝΙΟΥΣ δασκάλους (εάν υπάρχουν ακόμη) χρωστάμε το ευ ζην.
Τα ακόλουθα σοφά λόγια ανήκουν στον Philip Pullman, σ’ έναν από τους μεγαλύτερους σύγχρονους Βρετανούς συγγραφείς. Είναι γνωστός για πολλά βιβλία και τριλογίες φαντασίας:
Τα παιδιά χρειάζονται την τέχνη και τις ιστορίες, την ποίηση και τη μουσική, όσο χρειάζονται την αγάπη και το φαγητό, τον φρέσκο αέρα και το παιχνίδι. Αν δεν δώσεις σε ένα παιδί φαγητό, οι συνέπειες θα γίνουν σύντομα ορατές. Αν δεν επιτρέψεις σε ένα παιδί να αναπνέει φρέσκο αέρα και να παίξει, οι συνέπειες είναι επίσης ορατές, αλλά όχι τόσο γρήγορα. Αν δεν προσφέρεις σε ένα παιδί αγάπη, η ζημιά μπορεί να μη φανεί για κάποια χρόνια, αλλά είναι μόνιμη.
Αλλά αν δεν δώσεις σε ένα παιδί τέχνη και ιστορίες και ποιήματα και μουσική, η ζημιά είναι πολύ δύσκολα ορατή. Όμως, είναι εκεί. Το σώμα του είναι αρκετά υγιές· μπορεί να τρέξει και να πηδήξει, να κολυμπήσει και να φάει και να κάνει πολύ θόρυβο, όπως κάνουν πάντα τα παιδιά, αλλά κάτι πάντα λείπει.
Είναι αλήθεια ότι κάποιοι άνθρωποι μεγαλώνουν χωρίς να έχουν ποτέ αντικρύσει τέχνη οποιουδήποτε είδους και είναι ευτυχισμένοι και ζουν πολύτιμες ζωές, και στων οποίων τα σπίτια δεν υπάρχουν βιβλία και δεν τους νοιάζουν οι εικόνες, και δεν βλέπουν κανένα νόημα στη μουσική. Ναι, υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, μάλιστα είναι καλοί γείτονες και χρήσιμοι πολίτες.
Όμως άλλοι άνθρωποι, σε κάποιο στάδιο στην παιδική τους ηλικία ή στα νιάτα τους, ή ακόμα και στα τελευταία χρόνια της ζωής τους, συναντούν κάτι, το οποίο δεν είχαν ποτέ ξανά στο παρελθόν ονειρευτεί. Είναι τόσο ξένο σε εκείνους όσο και η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού.
Μία μέρα ακούν μια φωνή στο ραδιόφωνο να τους διαβάζει ένα ποίημα, ή περνούν δίπλα από ένα σπίτι με ανοιχτό παράθυρο, όπου κάποιος παίζει πιάνο ή βλέπει έναν πίνακα απίστευτης ομορφιάς και νιώθουν μια τέτοια μεγάλη δύναμη που τους φέρνει ζάλη.
Κανείς δεν τους έχει προετοιμάσει γι’ αυτό. Ξαφνικά συνειδητοποιούν ότι έχουν γεμίσει με μια ανείπωτη λαχτάρα, αν και ένα μόλις λεπτό νωρίτερα δεν είχαν καμία ιδέα γι’ αυτή την αίσθηση· μια λαχτάρα για κάτι τόσο γλυκό και τόσο νόστιμο που σχεδόν το νιώθουν στην καρδιά τους.
Σχεδόν κλαίνε, νιώθουν θλίψη και χαρά ταυτόχρονα, μόνοι αλλά και καλοδεχούμενοι από αυτή την εντελώς νέα και παράξενη εμπειρία, και είναι τόσο απεγνωσμένοι να ακούσουν κι άλλο ποίημα, κοντοστέκονται έξω από το παράθυρο και δεν μπορούν να πάρουν το βλέμμα τους από εκείνο τον πίνακα. Το ήθελαν, το χρειάζονταν, όπως ένας πεινασμένος χρειάζεται το φαγητό και ποτέ δεν το γνώριζαν. Δεν είχαν καμία ιδέα.
Αυτό ακριβώς νιώθει ένα παιδί όταν έρχεται κατά τύχη σε επαφή με τη μουσική, τη ζωγραφική ή την ποίηση. Αν δεν ήταν κατά τύχη, μπορεί ποτέ να μην τα συναντούσαν, και μπορεί να περνούσαν όλη τους τη ζωή σε μια κατάσταση πολιτισμικής πείνας, χωρίς καν να το αναγνωρίζουν.
Οι συνέπειες της πολιτισμικής πείνας δεν είναι δραματικές, ούτε άμεσες. Δεν είναι εύκολα ορατές. Και, όπως προανάφερα, υπάρχουν καλοί άνθρωποι, ευγενικοί φίλοι και χρήσιμοι πολίτες που ποτέ δεν την έχουν βιώσει και νιώθουν πλήρεις χωρίς την τέχνη. Αν όλα τα βιβλία και όλη η μουσική και όλοι οι πίνακες στον κόσμο εξαφανίζονταν μέσα σε ένα βράδυ, δεν θα ένιωθαν χειρότερα· δεν θα το παρατηρούσαν καν.
Αλλά αυτή η λαχτάρα υπάρχει σε πολλά παιδιά, και συχνά δεν ικανοποιείται ποτέ επειδή δεν έχει ποτέ καταφέρει να ξυπνήσει. Πολλά παιδιά σε κάθε μέρος του πλανήτη λαχταρούν κάτι που θα θρέψει και θα γιατρέψει την ψυχή τους με έναν τρόπο που τίποτε άλλο δεν μπορεί.
Λέμε ορθώς ότι κάθε παιδί έχει το δικαίωμα στην τροφή και στο καταφύγιο, στην εκπαίδευση, στην ιατρική φροντίδα κλπ. Πρέπει να καταλάβουμε ότι κάθε παιδί έχει και το δικαίωμα να βιώσει τον πολιτισμό. Πρέπει να καταλάβουμε πλήρως ότι χωρίς ιστορίες και ποιήματα, χωρίς εικόνες και μουσική, τα παιδιά θα «πεινάσουν».
Αύριο Πέμπτη 24 Οκτωβρίου 2019 Θα πραγματοποιηθεί εκπ/κή επίσκεψη του σχολείου μας στο Καλπάκι Ιωαννίνων. Στην επίσκεψη θα συμμετέχουν τα δημοτικά σχολεία Κρυφοβού, Αβγού Νέας Μουσιωτίτσας, Κουκλεσίου και Ασβεστοχωρίου.
Την Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 2019 θα γιορτάσουμε στο σχολείο μας την επέτειο του ΟΧΙ. Η γιορτή θα διαρκέσει περίπου δύο ώρες. Στις 10 π.μ. θα γίνει η αποχώρηση των μαθητών.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
