ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ  1974

Το Πολυτεχνείο αποτέλεσε την κορυφαία αγωνιστική πράξη του ελληνικού λαού στην περίοδο της επτάχρονης δικτατορίας (1967-1974).   Οι φοιτητές των Ανώτατων Σχολών της Αθήνας, με αφορμή δικά τους αιτήματα για καλύτερες σπουδές, κατέλαβαν το Πολυτεχνείο κατά το τριήμερο 15 – 17 Νοεμβρίου 1973 και ξεσήκωσαν το λαό σε μεγάλη αντιδικτατορική διαδήλωση, με κεντρικό σύνθημα να πέσει το στρατοκρατικό καθεστώς, που με τη βία είχε καταλάβει την εξουσία.
Μ’ αυτή τους την πράξη συγκίνησαν όλο τον κόσμο. Η χούντα έστειλε αστυνομικές δυνάμεις, στρατό και τεθωρακισμένα, που κατέπνιξαν το μεγάλο αυτό ξεσηκωμό στο αίμα.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν η πιο μαζική πράξη αντίστασης του λαού κατά της στρατιωτικής δικτατορίας και είναι πρώτα από όλα έργο των φοιτητών και των νέων. Τα τανκς που γκρέμισαν την κεντρική πύλη του Πολυτεχνείου είχαν πριν από εξίμιση (6 ½) χρόνια καταπατήσει το κοινοβουλευτικό καθεστώς στην Ελλάδα και τον Ιούλιο του 1974 οδήγησαν στη διχοτόμηση της Κύπρου.

Μικρός λαός και πολεμά δίχως σπαθιά και
βόλια
για όλου του κόσμου το ψωμί, το φως και το
τραγούδι

Κάτω απ’ τη γλώσσα του κρατεί τους
βόγκους και τα ζήτω
κι αν κάνει πως τα τραγουδεί ραγίζουν τα
λιθάρια.

Γιάννης Ρίτσος

21 Απριλίου 1967 επιβάλλεται δικτατορία στην Ελλάδα

21 Απριλίου 1967, η γνώμη του λαού δεν είχε καμιά σημασία

Μια ομάδα αξιωματικών του στρατού, που νόμιζαν ότι είχαν πολύ μυαλό και δύναμη, με τη βοήθεια των όπλων και των ξένων φίλων τους, πήραν την εξουσία στην Ελλάδα.

Χωρίς να κάνουν εκλογές, χωρίς να ρωτήσουν τον ελληνικό λαό αν τους ήθελε.

Γρήγορα μεταμορφώθηκαν σε τυράννους και ταλαιπώρησαν τους Έλληνες για επτά ολόκληρα χρόνια.

Έτσι έγινε η δικτατορία στην Ελλάδα έτσι γίνεται παντού και πάντα.

Όταν μια χώρα έχει δικτατορία οι δικτάτορες κυβερνούν με το έτσι θέλω. Αποφασίζουν και διατάζουν μόνοι τους χωρίς να υπολογίζουν το λαό.

Οι δικτάτορες είναι τύραννοι και καταπιεστές. Οι Έλληνες έζησαν από το 1967 μέχρι τα 1974 μια εσωτερική σκλαβιά.

Όποιος διαμαρτυρόταν, τον έκλειναν στη φυλακή ή τον έστελναν εξορία χωρίς λόγο.

Έλληνες φυλάκιζαν άλλους Έλληνες επειδή ήταν αντίθετοι στη δικτατορία;

Στην αρχή ήταν δυο, ήταν τρεις, έγιναν χιλιάδες οι φυλακισμένοι

Δε μπορώ να το καταλάβω αυτό. Πώς είναι δυνατόν Έλληνες να φυλακίζουν Έλληνες και να τους χτυπούν, να τους βασανίζουν.

Τότε όμως και ενώ φαινόταν ότι τίποτα δε θα μπορούσε να κλονίσει τη δικτατορία
οι νέοι δεν έμειναν με σταυρωμένα χέρια, αντιστάθηκαν, αγωνίστηκαν, οργανώθηκαν και προσπάθησαν να διώξουν τη Χούντα και τους τυράννους.

Έτσι φτάσαμε στο Νοέμβρη του ’73 στον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου

“ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
αυτά ήταν τα κύρια συνθήματα.

Ζητούσαν ψωμί. Δηλαδή όλος ο λαός να έχει δουλειά και να μην πεινάει κανένας.

Ζητούσαν παιδεία. Όλα τα παιδιά του λαού δηλαδή να μπορούν να σπουδάζουν δωρεάν στα δημόσια σχολεία.

Τέλος ζητούσαν και ελευθερία. Να φύγει η χούντα, να ζουν όλοι οι Έλληνες ελεύθεροι και αδερφωμένοι.

Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 1973 φοιτητές από όλα τα εκπαιδευτικά ιδρύματα συγκεντρώνονται στο Πολυτεχνείο. Ο αγώνας αρχίζει.

Οι φοιτητές από το Πολυτεχνείο βγαίνουν στους δρόμους φωνάζουν συνθήματα εναντίον της δικτατορίας.

Γράφουν με μαρκαδόρους και σπρέι στους τοίχους, στους δρόμους, στα τρόλεϊ , στα λεωφορεία, στα φορτηγά παντού.

Κάτω η χούντα Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία

Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 1973
Γεμίζουν τα κτίρια του Πολυτεχνείου και το προαύλιο από φοιτητές.
Απ’ έξω χιλιάδες λαού και μαθητών, που έρχονται κατευθείαν από τα σχολεία τους.

Εκλέγεται Συντονιστική Επιτροπή που συμμετέχουν και δυο εργάτες, και σε ανακοίνωση της λέει:
η εκδήλωση του Πολυτεχνείου είναι αντιφασιστική και αντιμπεριαλιστική

Στη Θεσσαλονίκη και Πάτρα οι φοιτητές καταλαμβάνουν τα Πανεπιστημιακά κτίρια.
Οι αγρότες από τα Μέγαρα ξεκινούν για την Αθήνα.
Στο Αιγάλεω γίνονται επαναστατικές εκδηλώσεις και ακολουθούν τέτοιες στις συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά.
Όλη η Ελλάδα συμπαρίσταται στους ελεύθερους αγωνιζόμενους φοιτητές.

Όλοι οι Έλληνες εύχονται οι φοιτητές να νικήσουν τους δικτάτορες.

Τα παιδιά κρεμασμένα στα κάγκελα της πόρτας του Πολυτεχνείου στις στέγες στους τοίχους τραγουδούν για να διώξουν τους τυράννους.

Οι δικτάτορες κλεισμένοι στα γραφεία τους προσπαθούν να βρουν τρόπο να καταπνίξουν την επανάσταση των παιδιών.

Ο πρώτος νεκρός πέφτει στις έξι και μισή το απόγευμα της Παρασκευής, χτυπημένος πισώπλατα , άνανδρα.

Ήταν άοπλος.

Καθώς βραδιάζει οι δρόμοι γεμίζουν κόσμο και όλοι κατευθύνονται προς το Πολυτεχνείο.

Οι αστυνομία παίρνει διαταγές να επιτεθεί
Οι φοιτητές στήνουν οδοφράγματα, ανάβουν φωτιές, τα δακρυγόνα και οι σφαίρες πέφτουν βροχή. Τα ασθενοφόρα μεταφέρουν συνέχεια νεκρούς και τραυματίες.

Ο έλεγχος χάνεται, οι αστυνομικοί δεν είναι αρκετοί, ζητούν ενισχύσεις.

Λίγο μετά τα μεσάνυχτα τα τάνκς φτάνουν.
Το ένα μετά το άλλο έρχονται απέναντι από την Πύλη του Πολυτεχνείου με τα κανόνια τους στραμμένα καταπάνω στην ελπίδα του τόπου. Τα νιάτα.

Οι φοιτητές χειροκροτούν τους φαντάρους τ’ αδέρφια τους και τους καλούν να ενωθούν μαζί τους.
Οι φοιτητές τους φωνάζουν:

Οι τύραννοι είχαν πάρει την απόφασή τους. « Σκοτώστε τους θέλουν να είναι Ελεύθεροι ».
Οι φοιτητές τραγουδούν τον Εθνικό Ύμνο.

Το μεγάλο τανκς προχωρεί πέφτει πάνω στη κεντρική πόρτα συντρίβοντάς την. Ύστερα ανθρωποκυνηγητό, συλλήψεις, τραυματίες, νεκροί.

Η παραβίαση του ασύλου του Πολυτεχνείου και η βίαιη εκκένωσή του έγινε και τέλειωσε γρήγορα, όπως κάθε ψυχρή και προμελετημένη δολοφονία.

Μια ακόμα αναφορά στο Πολυτεχνείο

Με τη ευκαιρία των εκδηλώσεων για το Πολυτεχνείο, σε ανάμνηση της ηρωικής και ιστορικής θυσίας των νέων πάνω στο βωμό των πιο ωραίων και υψηλών ανθρώπινων ιδανικών, συμμετέχουμε ολόψυχα στις εκδηλώσεις που υπηρετούν το ιδεώδες της ελευθερίας, τιμούν την πράξη της θυσίας και προασπίζονται τις Δημοκρατικές αρετές της ισότητας , των ατομικών δικαιωμάτων και των προσωπικών ελευθεριών.
Αποτίουμε φόρο τιμής στη μνήμη εκείνων που είχαν την τόλμη και τη δύναμη να συγκρουστούν με το θάνατο, να συντρίψουν τις δυνάμεις της τυραννίας στον τόπο μας και να πλύνουν με το αίμα τους την πιο μελανή σελίδα της πολιτικής ιστορίας της χώρας μας.
Ιερή ας είναι η μνήμη εκείνων που έπεσαν στα γεγονότα του Πολυτεχνείου, για να βγει ο λαός μας από το σκοτάδι του πολιτικού μεσαίωνα, στο οποίο τον είχε ρίξει το καθεστώς της δικτατορίας.
Συγχαίρουμε και καμαρώνουμε τα νιάτα, βλέποντας τα να τρέχουν προς το χώρο των ιδανικών και των ηθικών αξιών, να συνδέουν το ιστορικό χθες της φυλής μας με το σημερινό γίγνεσθαι του λαού μας και να διατηρούν έτσι αναλλοίωτη την ιστορική φυσιογνωμία της χώρας μας, μέσα στη διαδρομή του χρόνου.
Ας οπλίσουμε λοιπόν το νου μας με τα όπλα της γνώσης και ας θωρακίσουμε την ψυχή μας με τον χάλυβα των αρετών και των ηθικών αξιών. Ας προσπαθήσουμε να διατηρήσουμε άσβεστη μέσα μας τη φλόγα που άναψε στις 17 Νοέμβρη του 1973.
Αυτή θα φωτίζει τον πιο όμορφο και πιο ασφαλή δρόμο στη ζωή μας.
Το δρόμο που μας έδειξε η γενιά του Πολυτεχνείου.