Αρθρογραφία από τους μαθητές: Παναγιώτη Δημητρακάκη και Ιμπραήμ Ισμπαήλογλου με την υποστήριξη του δασκάλου Νίκου Λιόρα
Την Πέμπτη 7 Ιουνίου 2018 το πρωί πήγαμε στο 7ο Δημοτικό Σχολείο. Εκεί έγινε η 3η συνάντηση σχολικών χορωδιών. Υπήρχε μία αίθουσα εκδηλώσεων. Μέσα είχε ένα μεγάλο πιάνο, μικρόφωνα, ηχεία και μία σκηνή. Είχαν έρθει πολλά παιδιά από άλλες σχολικές χορωδίες για να τραγουδήσουνε. Εμείς ήμασταν οι πιο ήσυχοι από όλους. Εξάλλου, είχαμε συζητήσει στην τάξη πόσο σημαντικό είναι να μπορούμε να είμαστε συγκεντρωμένοι ακροατές.
Πρώτοι τραγούδησαν οι δάσκαλοι μουσικής. Τραγούδησαν τρία πολύ όμορφα τραγούδια. Τραγούδησαν μόνοι τους, χωρίς να ακούγεται κάποιο όργανο. Η κ. Κατερίνα, η μουσικός μας τραγούδησε την πιο ψηλή φωνή, σαν πουλάκι. Οι υπόλοιποι τραγουδούσαν πιο χαμηλά. Στη συνέχεια τραγούδησε ένα άλλο σχολείο. Μετά ήταν η σειρά μας.
Είπαμε πρώτα τον «Κεμάλ» (Ν. Γκάτσος, Μ. Χατζιδάκης), όπου η κ. Κατερίνα έπαιξε κιθάρα και μετά το «Θα βρεθούμε ξανά» (Ν. Μαυρουδής, Αν. Σαμαρτζής) και το «Εντερλέζι» (παραδοσιακό τσιγγάνικο) όπου έπαιξε στο πιάνο. Το Εντερλέζι το τραγουδήσαμε σε 3 γλώσσες, τσιγγάνικα, ελληνικά και τούρκικα. Οι μαθητές από την μουσουλμανική κοινότητα ενθουσιάστηκαν που τραγούδησαν στην τούρκικη γλώσσα. Όλοι όσοι μας άκουσαν, χειροκροτούσαν δυνατά, κάποιοι συγκινήθηκαν και έκλαιγαν. Η εμπειρία αυτή μας άρεσε πολύ.
Όλα όσα συζητούσαμε στις πρόβες έγιναν. Είχαμε πολύ σωστή χορωδιακή στάση για να τραγουδάμε καλύτερα. Οι φωνές μας είχαν τη σωστή ένταση, ούτε πολύ δυνατές, ούτε πολύ σιγανές. Θυμόμασταν τα λόγια μας και κοιτούσαμε την κ. Κατερίνα συνέχεια, έτσι όπως είχαμε συμφωνήσει.
Μετά, ακούσαμε και τις υπόλοιπες χορωδίες με πολύ προσοχή. Όλες σχεδόν οι χορωδίες τραγούδησαν σε δύο φωνές, ψηλή και χαμηλή. Στο τέλος, είπαμε ένα τραγούδι όλοι μαζί. Αυτήν ήταν μια πολύ ωραία στιγμή. Όλοι περάσαμε πολύ όμορφα. Θα θέλαμε να ξανατραγουδήσουμε σε τόσο πολύ κόσμο και να βρεθούμε πάλι με τα παιδιά από τις χορωδίες αυτές.
