ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΓΕΦΥΡΑΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

“Η χαρά των Χριστουγέννων”

                 (Χριστουγεννιάτικο διήγημα)

Συγγραφείς – εικονογράφοι οι μαθητές του Γ΄1

                       του 9/θ Δημοτικού Σχολείου Γέφυρας Θεσσαλονίκης

      Ήταν απόγευμα  παραμονής  Χριστουγέννων. Η Ονειρούπολη της Θεσσαλονίκης είχε σκεπαστεί από ένα λευκό σεντόνι. Είχε καλυφθεί από αρκετό χιόνι, γιατί από χθες το πρωί χιόνιζε ασταμάτητα. Τα σπίτια σαν, ζωγραφιές παραμυθιών, ξεχώριζαν μόνο από τα φωτάκια που είχαν έξω κι αναβόσβηναν ρυθμικά. Όλα τα σπίτια ήταν στολισμένα. Όλα …εκτός από ένα στην άκρη του χωριού.

      Στο σπιτάκι του Μάριου, του Γιώργου, της Πασχαλίνας και της Ελένης δεν υπήρχε ούτε ένα φωτάκι ούτε ένα στολιδάκι.   

—Γιατί δε στολίσαμε  φέτος δέντρο, μαμά; γκρίνιαξε ο Γιώργος.  

—Πότε θα βάλουμε εμείς φωτάκια έξω, μπαμπά; είπε ο Μάριος.   

—Μαμά, δε θα κάνουμε μελομακάρονα και μπακλαβά; ρώτησε η Πασχαλίνα.

        Μόνο η Ελένη, που ήταν μεγαλύτερη, δε μιλούσε και καθόταν σκεφτική.       

          Η μητέρα λυπημένη τους εξήγησε πως δεν μπορούσαν φέτος να τα κάνουν όλα αυτά, γιατί ο πατέρας  είναι ένα χρόνο άνεργος. Ίσως κι ο άγιος Βασίλης να μη βρει το σπίτι τους φέτος. Να μη στεναχωριούνται όμως. Φτάνει που είναι όλοι μαζί και έχουν την υγεία τους. Τα παιδιά την κοίταζαν λυπημένα. Δεν ήθελαν να πιστέψουν στα λόγια της μαμάς τους. Ο Μάριος κι ο Γιώργος πήγαν στο δωματιάκι τους. Στρώθηκαν κι έγραψαν ένα γράμμα στον άγιο Βασίλη. Του ζήτησαν να  μην τους ξεχάσει .Την ίδια ώρα η Πασχαλίνα προσευχόταν στο Χριστό για να βοηθήσει την οικογένειά της. Η Ελένη πήγε στο δωμάτιό της και καθώς έκλαιγε, αποκοιμήθηκε.                    Ονειρεύτηκε πως στο σαλόνι τους υπήρχε ένα μεγάλο αληθινό έλατο. Μόλις ακουμπούσες τα στολίδια του, πραγματοποιούνταν οι ευχές που έκανες! Ολόχαρη άγγιξε μια καμπανούλα κι ευχήθηκε να βρει δουλειά ο πατέρας της. Μετά άγγιξε ένα αγγελούδι και ζήτησε να κάνει η μητέρα  γλυκά. Ύστερα ανέβηκε πάνω στο ελαφάκι με την κόκκινη μυτίτσα και την πήγε στο σπίτι του αϊ-Βασίλη. Του ζήτησε δώρα για τα αδέρφια και τους γονείς της.                            

           Ξαφνικά ξύπνησε πολύ χαρούμενη. Είδε το δωμάτιό της πλημμυρισμένο από χιλιάδες “Φωτεινούλες”, τα μικρά δηλαδή αστεράκια της Ονειρούπολης. Ανάμεσά τους ξεχώριζε ο “Λάμπης”, ο πιο λαμπερός. Αυτός της είπε γελαστός: «Ελένη, επειδή δε ζήτησες τίποτε για τον εαυτό σου, θα πραγματοποιηθούν όλες σου οι ευχές.» κι αμέσως χάθηκε μαζί με όλη την αστεροπαρέα του.        

         Εκείνη τη στιγμή  χτύπησε το κουδούνι του σπιτιού. Η Ελένη έτρεξε και άνοιξε την πόρτα. Έκπληκτη αντίκρισε  το θείο Δωρόθεο φορτωμένο πολύχρωμα πακέτα και σακούλες. Ήρθε να περάσει μαζί τους τις γιορτές και τους έφερε πλούσια δώρα.

                           Τα παιδιά με λαχτάρα άνοιξαν τα δώρα τους. Στην Πασχαλίνα  χάρισε  μια κούκλα που χόρευε, στο Γιώργο ένα αυτοκίνητο ταξί, στο Μάριο ένα άλογο που χλιμίντριζε και στην Ελένη ένα μουσικό κουτί. Το μεγαλύτερο δώρο όμως,  το έκανε στον πατέρα: του πρότεινε  δουλειά στο κατάστημά του.  Συγκινημένοι όλοι έκλαιγαν  και γελούσαν. Αυτά τα Χριστούγεννα, μαζί με το Χριστό, γεννήθηκε και η χαρά στο σπιτικό τους. Αυτά τα Χριστούγεννα ήταν τα καλύτερά τους. Δε θα τα ξεχνούσαν ποτέ!

ΤΕΛΟΣ