Γιώργος Καραϊσκάκης
Με το παρακάτω ακατάσχετο υβρεολόγιο έλουσε εν έτει 1823 ο Καραϊσκάκης τον απεσταλμένο του Τούρκου στρατιωτικού αρχηγού των Τρικάλων Σιλιχτάρ Μπόδα, όταν ο απεσταλμένος πήγε να συναντήσει τον Έλληνα οπλαρχηγό στα Άγραφα για μια από τις τετριμμένες «συνομιλίες κορυφής» με θέμα τη στάση που θα τηρούσαν οι αρματολοί της περιοχής απέναντι στις επικείμενες εκστρατείες των Τούρκων για την κατάπνιξη της Επανάστασης:
“Έλα σκατότουρκε, έλα Εβραίε, έλα να ακούσεις τα κέρατα σας, γαμώ την πίστιν σας και τον Μωχαμέτη σας.
Τι θαρεύεστε κερατάδες…
Δεν εντρέπεσθε να ζητάτε από μας συνθήκη με έναν κοντζιά σκατό-Σουλτάν Μαχμούτη;
Να τον χέσω και αυτόν και τον Βεζίρη σας και τον Σιλιχτάρ Μπόδα την πουτάνα!”
Γράμματα πολλά δεν ήξερε ο Καραϊσκάκης, όπως και οι περισσότεροι πρωταγωνιστές της Επανάστασης.
Ήξερε όμως -και του άρεσε όσο τίποτε άλλο- να βρίζει. Φίλους, συγγενείς και βεβαίως εχθρούς και αντιπάλους.
Η αθυροστομία του Καραΐσκάκη ήταν ασύγκριτη και παροιμιώδης.
(Πηγή: ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ, ΤΕΥΧΟΣ 12, ΜΑΡΤΙΟΣ 2010, σελ. 46)
Σχόλιο:
“Δεν υπάρχουν χυδαίες λέξεις, παρά μόνο χυδαίοι άνθρωποι” έχει πει στη Βουλή το 1911 ο λυρικός ποιητής μας Λορέντζος Μαβίλης, που θυσιάστηκε για την Ελλάδα στους Βαλκανικούς πολέμους.
Και ο Καραϊσκάκης δεν υπήρξε ποτέ χυδαίος…
Αιωνία η μνήμη του!
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ!
Θόδωρος Κολοκοτρώνης
Ο Ελευθερωτής της Ελλάδας Θόδωρος Κολοκοτρώνης (3 Απριλίου 1770 – 4 Φεβρουαρίου 1843) γνώρισε, όπως όλοι οι ραγιάδες, από μικρό παιδί τη φοβερή βιοτική μέριμνα του σκλάβου.
Δεκατριών ετών γεύτηκε και την αλαζονεία του δυνάστη σε ένα σοκάκι της Τριπολιτσάς. Ένας Τούρκος τον χαστούκισε, επειδή τον λέρωσε το φορτωμένο με ξύλα μουλάρι του Κολοκοτρώνη, καθώς πάτησε σε ένα λάκκο με νερά.
Συγκλονισμένος από την προσβολή ο Θόδωρος Κολοκοτρώνης ορκίστηκε να μην ξαναπατήσει στην Τριπολιτσά όσο τη βαστούν οι Τούρκοι.
Γύρισε ως ελευθερωτής 38 χρόνια μετά!
Ξαναμπήκε στην Τριπολιτσά στις 25 Σεπτεμβρίου του 1821, την τρίτη μέρα της άλωσης, καβάλα στη φοράδα του, που δεν μπορούσε να πατήσει στο χώμα από τα πτώματα των εχθρών!
Αιωνία η μνήμη του!
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ!
Ιερός Λόχος
Στις 24 Φεβρουαρίου του 1821, ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, ο οποίος είχε διακριθεί ως αξιωματικός του τσαρικού στρατού, «εις το γενικόν στρατόπεδον του Ιασίου» εξέδωσε την επαναστατική προκήρυξη με τον τίτλο «Μάχου ὑπέρ πίστεως και πατρίδος» με την οποία ξεκίνησε επίσημα ο Αγώνας των Προγόνων για την αποτίναξη του προαιώνιου ζυγού των βαρβάρων.
Η επαναστατική προκήρυξη άρχιζε με τη φράση «Ἡ ὤρα ἦλθεν, ὦ Ἄνδρες Ἕλληνες!» και κατέληγε: «Εἰς τά ὅπλα λοιπόν, φίλοι, ἡ Πατρίς Μᾶς προσκαλεῖ!».
Στον επαναστατικό στρατό που συγκρότησε ο Αλέξανδρος Υψηλάντης ξεχώρισε τραγικά ο ΙΕΡΟΣ ΛΟΧΟΣ, που απαρτιζόταν από 500 σπουδαστές των ελληνικών παροικιών της Μολδοβλαχίας και της Οδησσού.
Στην αναμέτρηση με τις οθωμανικές δυνάμεις στο Δραγατσάνι το φοβερό καλοκαίρι του 1821, ο άπειρος επαναστατικός στρατός είχε τρομακτικές απώλειες και ως εκ τούτου διαλύθηκε.
Ο δε ΙΕΡΟΣ ΛΟΧΟΣ κυριολεκτικά αποδεκατίστηκε, θυμίζοντας τους ηρωικούς Ιερολοχίτες της Θήβας, που έπεσαν μέχρις ενός στη μάχη της Χαιρώνειας.
Οι ΙΕΡΟΛΟΧΙΤΕΣ ήταν νέοι με σάρκα και οστά· γνώριζαν τη χαρά της ζωής, αλλά είχαν το φοβερό μεγαλείο να την αξιολογήσουν στη ζυγαριά του θανάτου με το αίμα τους…
Όντας πάνω στον ανθό της νιότης, όταν απειλήθηκαν από το κύμα της βαρβαρότητας και της βίας, προτίμησαν να προτάξουν τα στήθη τους και να μην κατασπιλώσουν την τιμή τους.
Δεν λιποτάχτησαν, δεν δείλιασαν, δεν σήκωσαν λευκό πανί, δεν ικέτεψαν για έλεος, δεν τράπηκαν σε άτακτη φυγή.
Αγωνίστηκαν χωρίς βαριές αρματωσιές πολεμικής τέχνης και πείρας, αλλά με συναίσθηση ότι η Ελευθερία είναι ευψυχία.
Αιωνία η μνήμη τους…
ΕΙΣ ΤΟΝ ΙΕΡΟΝ ΛΟΧΟΝ
Ας μη βρέξει ποτέ
το σύννεφον, και ο άνεμος
σκληρός ας μη σκορπίσει
το χώμα το μακάριον
που σας σκεπάζει.
Ας το δροσίση πάντοτε
με τ᾿ αργυρά της δάκρυα
η ροδόπεπλος κόρη
και αυτού ας ξεφυτρώνουν
αιώνια τ᾿ άνθη.
Ω γνήσια της Ελλάδος
τέκνα, ψυχαί που επέσατε
εις τον αγώνα ανδρείως,
τάγμα εκλεκτών Ηρώων,
καύχημα νέον
σας άρπαξεν η τύχη
την νικητήριον δάφνην,
και από μυρτιά σας έπλεξε
και πένθιμον κυπάρισσον
στέφανον άλλον.
Αλλά αν τις απεθάνη
δια την πατρίδα, η μύρτος
είναι φύλλον ατίμητον
και καλά τα κλαδιά
της κυπαρίσσου.
Αφ᾿ ου εις του πρώτου ανθρώπου
τους οφθαλμούς η πρόνοος
φύσις τον φόβον έχυσε
και τας χρυσάς ελπίδας
και την ημέραν
επί το μέγα πρόσωπον
της γης πολυβοτάνου,
ευθύς το ουράνιο βλέμμα
βαθυσκαφή εφανέρωσε
μνήματα μύρια.
Πολλά μεν σκοτεινά
φέγγει επ᾿ ολίγα τ᾿ άστρον
το της αθανασίας
την εκλογήν ελεύθερον
δίδει το θείον.
Έλληνες της πατρίδος
και των προγόνων άξιοι,
Έλληνες σεις, πώς ήθελεν
από σας προκριθείν
άδοξος τάφος;
Ο Γέρων φθονερός
και των έργων εχθρός
και πάσης μνήμης έρχεται
περιτρέχει την θάλασσαν
και την γην όλην.
Από την στάμναν χύνει
τα ρεύματα της λήθης
και τα πάντα αφανίζει.
Χάνονται οι πόλεις, χάνονται
βασίλεια κι έθνη.
Αλλ᾿ ότε πλησιάσει
την γην οπού σας έχει,
θέλει αλλάξειν τον δρόμον του
ο Χρόνος, το θαυμάσιον
χώμα σεβάζων.
Αυτού, αφού την αρχαίαν
πορφυρίδα και σκήπτρον
δώσωμεν της Ελλάδος,
θέλει φέρειν τα τέκνα της
πάσα μητέρα,
και δακρυχέουσα θέλει
την ιεράν φιλήσειν
κόνιν και ειπείν:
τον ένδοξον Λόχον,
τέκνα, μιμήσατε,
Λόχον Ηρώων.
ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΛΒΟΣ
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ!
Θανάσης Διάκος
Μόλις έγειρε ο ήλιος στις 22 Απριλίου του 1821, η μάχη της Αλαμάνας κρίθηκε.
Λίγες εκατοντάδες μέτρα βορειότερα από τα στενά των Θερμοπυλών, στη θέση “Ποριά”, παραδίπλα από το γεφύρι της Αλαμάνας, ο ΘΑΝΑΣΗΣ ΔΙΑΚΟΣ αρνιέται να καβαλήσει την ψαριά φοράδα του και να οπισθοχωρήσει. Ζητάει από τα παλικάρια του να μείνουν στις θέσεις τους και να πολεμήσουν μέχρις ενός. Μένουν τριάντα.
Όλοι οι σύντροφοί του πέφτουν νεκροί. Από την πολλή χρήση έχει σκιστεί η κάνη του καριοφιλιού του και η πάλα του έχει κοπεί από βόλι λίγο παραπάνω από τη χούφτα. Έτσι, ζωντανός, αλλά τραυματισμένος στον ώμο, πέφτει στα χέρια των εχθρών.
Οι Τουρκαλβανοί αλλόφρονες θέλουν να τον χαλάσουν επί τόπου. Ο Ομέρ Βρυώνης όμως, παλιός γνώριμός του από την αυλή του Αλή Πασά, δεν επιτρέπει στο όχλο να τον κατακρεουργήσει.
Με το σούρουπο, δεμένος μεταφέρεται στο Ζητούνι (Λαμία), στον τόπο που σήμερα βρίσκεται το κενοτάφιό του (κοντά στην πλατεία του Λαού) και ανακρίνεται. Ο Ομέρ Βρυώνης του προτείνει να ασπαστεί το Ισλάμ και να γίνει ανώτερος αξιωματικός του οθωμανικού στρατού. Περήφανα αρνιέται.
Το επόμενο πρωί ακολουθεί συνοπτική δίκη. Ο Χαλίλ Μπέης, τοπικός άρχοντας, πιέζει για παραδειγματική τιμωρία, για να τρομοκρατηθούν και προσκυνήσουν οι Γκιαούρηδες της περιοχής που σήκωσαν κεφάλι. Αποφασίζουν τη θανάτωσή του με ανασκολοπισμό.
Τη νύχτα της 23ης Απριλίου ο ΘΑΝΑΣΗΣ ΔΙΑΚΟΣ υπομένει με ελληνική ψυχή το φρικτό μαρτύριό του.
«To βασανιστήριο του διοβελισμού ένα από τα φοβερότερα εφευρήματα της ανθρώπινης θηριωδίας, είναι το σούβλισμα του κατάδικου σε ξύλινο πάσσαλο.
Ξαπλώνουν το θύμα καταγής μπρούμυτα με τα πόδια πολύ ανοικτά και τα χέρια δεμένα στην ράχη. Για να ακινητοποιηθεί εντελώς και να μη διαταράσσεται η εργασία του δημίου στερεώνεται στη ράχη του μελλοθάνατου ένα σαμάρι επάνω στο οποίο κάθεται ένας από τους βοηθούς του. Ο δήμιος, αφού προετοιμάσει την είσοδο με λίπος, πιάνει το παλούκι με τα δύο του χέρια και το μπήγει όσο βαθύτερα μπορεί και ύστερα το χτυπάει με κόπανο ώστε να εισχωρήσει πενήντα ή εξήντα εκατοστά. Ανασηκώνει τότε τον σουβλισμένο και το στερεώνει στο χώμα αφήνοντας το θύμα να ξεψυχήσει καρφωμένο. Καθώς ο δύστυχος δεν μπορεί να κρατηθεί από πουθενά το παλούκι βυθίζεται, εξαιτίας του βάρους του σώματος, όλο και πιο πολύ και τελικά βγαίνει ή από τη μασχάλη ή από το στήθος ή από το στομάχι. Κι ο θάνατος που θα τερματίσει το αποτρόπαιο μαρτύριο αργεί.» (Γαλλικό Grand Dictionnaire)
Ο εγγονός ενός αυτόπτη μάρτυρα, ο γιατρός Κουνούπης, μετέφερε τα όσα είδε ο παππούς του:«Μετά το σούβλισμα του Διάκου, ο αφιονισμένος όχλος άναψε φωτιά πάνω στην οποία τοποθέτησαν τον κατακρεουργημένο, αλλά ζωντανό ακόμη ΔΙΑΚΟ. Κάποιος Θανάσης Μάνθος πρόσδεσε ένα πανί βρεγμένο σε ένα ξύλο και το πλησίασε με τρόπο από απόσταση στο στόμα του. Μόλις υγράνθηκαν λίγο τα χείλη του, ξεψύχησε.»
Όπως μαρτυρούν, τόσο ο ανεψιός του ήρωα Κωνσταντίνος Κούστας αλλά και ο Κουνούπης, οι Τούρκοι μετά από έξι μέρες, όταν η δυσοσμία από το σώμα του ΘΑΝΑΣΗ ΔΙΑΚΟΥ αλλά και τα κομμένα κεφάλια των υπολοίπων αγωνιστών, που το περιστοίχιζαν, έγινε αφόρητη, υποχρέωσαν τους Λαμιώτες Κεφάλα και Φαροδήμο να ξεσουβλίσουν τον Διάκο και μαζί με τους υπόλοιπους Μάρτυρες να τους πετάξουν σ’ ένα μεγάλο λάκκο, στον οποίο οι Λαμιώτες έριχναν όλες τις ακαθαρσίες της πόλης μέχρι και τις αρχές του 20ού αιώνα. Πρόκειται για μια τοποθεσία που βρίσκεται βορειοδυτικά της Λαμίας, ανάμεσα στο λόφο του Αγίου Λουκά και προς τη Μεραρχία Υποστήριξης. Στην περιοχή αυτή πετάχτηκε το άψυχο κορμί του Ήρωα για να σκεπαστεί με κοπριές, ώστε αφενός να λιώσει και να εξαφανισθεί γρηγορότερα, αλλά και να επιταθεί ο εξευτελισμός του.
Αιωνία η μνήμη του!
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ!