Γιώργος Καραϊσκάκης
Με το παρακάτω ακατάσχετο υβρεολόγιο έλουσε εν έτει 1823 ο Καραϊσκάκης τον απεσταλμένο του Τούρκου στρατιωτικού αρχηγού των Τρικάλων Σιλιχτάρ Μπόδα, όταν ο απεσταλμένος πήγε να συναντήσει τον Έλληνα οπλαρχηγό στα Άγραφα για μια από τις τετριμμένες «συνομιλίες κορυφής» με θέμα τη στάση που θα τηρούσαν οι αρματολοί της περιοχής απέναντι στις επικείμενες εκστρατείες των Τούρκων για την κατάπνιξη της Επανάστασης:
“Έλα σκατότουρκε, έλα Εβραίε, έλα να ακούσεις τα κέρατα σας, γαμώ την πίστιν σας και τον Μωχαμέτη σας.
Τι θαρεύεστε κερατάδες…
Δεν εντρέπεσθε να ζητάτε από μας συνθήκη με έναν κοντζιά σκατό-Σουλτάν Μαχμούτη;
Να τον χέσω και αυτόν και τον Βεζίρη σας και τον Σιλιχτάρ Μπόδα την πουτάνα!”
Γράμματα πολλά δεν ήξερε ο Καραϊσκάκης, όπως και οι περισσότεροι πρωταγωνιστές της Επανάστασης.
Ήξερε όμως -και του άρεσε όσο τίποτε άλλο- να βρίζει. Φίλους, συγγενείς και βεβαίως εχθρούς και αντιπάλους.
Η αθυροστομία του Καραΐσκάκη ήταν ασύγκριτη και παροιμιώδης.
(Πηγή: ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ, ΤΕΥΧΟΣ 12, ΜΑΡΤΙΟΣ 2010, σελ. 46)
Σχόλιο:
“Δεν υπάρχουν χυδαίες λέξεις, παρά μόνο χυδαίοι άνθρωποι” έχει πει στη Βουλή το 1911 ο λυρικός ποιητής μας Λορέντζος Μαβίλης, που θυσιάστηκε για την Ελλάδα στους Βαλκανικούς πολέμους.
Και ο Καραϊσκάκης δεν υπήρξε ποτέ χυδαίος…
Αιωνία η μνήμη του!
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ!
Θόδωρος Κολοκοτρώνης
Ο Ελευθερωτής της Ελλάδας Θόδωρος Κολοκοτρώνης (3 Απριλίου 1770 – 4 Φεβρουαρίου 1843) γνώρισε, όπως όλοι οι ραγιάδες, από μικρό παιδί τη φοβερή βιοτική μέριμνα του σκλάβου.
Δεκατριών ετών γεύτηκε και την αλαζονεία του δυνάστη σε ένα σοκάκι της Τριπολιτσάς. Ένας Τούρκος τον χαστούκισε, επειδή τον λέρωσε το φορτωμένο με ξύλα μουλάρι του Κολοκοτρώνη, καθώς πάτησε σε ένα λάκκο με νερά.
Συγκλονισμένος από την προσβολή ο Θόδωρος Κολοκοτρώνης ορκίστηκε να μην ξαναπατήσει στην Τριπολιτσά όσο τη βαστούν οι Τούρκοι.
Γύρισε ως ελευθερωτής 38 χρόνια μετά!
Ξαναμπήκε στην Τριπολιτσά στις 25 Σεπτεμβρίου του 1821, την τρίτη μέρα της άλωσης, καβάλα στη φοράδα του, που δεν μπορούσε να πατήσει στο χώμα από τα πτώματα των εχθρών!
Αιωνία η μνήμη του!
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ!