Αγώνες και Ήρωες του Έθνους

Γρηγόρης Αυξεντίου

Ο άνθρωπος και μόνον αυτός απ᾿ όλα τα έμβια όντα έχει το σκληρό “προνόμιο” να αντιμετωπίσει τον πιο τρομερό φόβο: τον φόβο μπροστά στο θάνατο. Μόνον αυτός, άλλωστε, έχει πλήρη τη συναίσθηση ότι η ζωή έχει αρχή, μέση και τέλος…
Σαν περάσουν τα χρόνια βέβαια και χορτάσει ο άνθρωπος από εμπειρίες ζωής, τότε η προνοητική φύση τον συμβιβάζει με την ιδέα του θανάτου, που αναπόφευκτα πλησιάζει, και η Πίστη συνήθως του δίνει παρηγοριά και δύναμη να τον κοιτάξει κατάματα, αντρίκεια, ήρεμα, απλά…

Μα σαν είναι ο άνθρωπος πάνω στον ανθό της νιότης και έρθει αντιμέτωπος με την τραγική του μοίρα, θα περίμενε κανείς να λυγίσει, να το βάλει στα πόδια, να σηκώσει λευκό πανί, να ικετέψει για έλεος, να κατασπιλώσει ακόμα και τη τιμή του, αρκεί να …
Όμως αμέτρητοι Έλληνες, σαν τον Ήρωα ΓΡΗΓΟΡΗ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ, από τα απώτατα χρόνια ως τα συγκαιρινά, δεν λύγισαν, δεν το έβαλαν στα πόδια, δε σήκωσαν λευκό πανί, δεν ικέτεψαν για έλεος, αλλά πρόταξαν τα στήθη τους για να μην κατασπιλώσουν την τιμή τους.

Τι βαστούσε αυτούς τους Άντρες ολόρθους, ατρόμητους, άφοβους, αγέρωχους μπροστά στο κύμα της βαρβαρότητας και της βίας του υπέρτερου εχθρού, που προδιέγραφε την μοίρα τους;
Τους βαστούσαν οι Συμπολεμιστές τους!
Όχι αυτοί με τη σάρκα και τα οστά που μάχονταν γύρω τους (άλλωστε άλλοτε ήταν λιγοστοί και άλλοτε δεν υπήρχαν ), αλλά οι Άλλοι…
Αυτοί που η ηλικία των μεγαλύτερων είναι 2.500 χρόνια και των πιο μικρών κοντά στη δική μας ηλικία.

Αυτοί οι μακρινοί και κοντινοί Πρόγονοι, που πέθαναν για τις υψηλές Ιδέες, στάθηκαν δίπλα και πίσω από τον ΓΡΗΓΟΡΗ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ· τον βάσταξαν από τα μπράτσα, ακούμπησαν τα χέρια τους στην πλάτη του, του ψιθύρισαν στο αφτί, του έδειξαν το δρόμο και τον πήραν μαζί τους στην αιωνιότητα…

Ο ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ, δεύτερος στην ιεραρχία της Ε.Ο.Κ.Α. κατά τον Απελευθερωτικό Αγώνα του 1955-59 εναντίον της Αγγλικής κατοχής, έπεσε ηρωικά μαχόμενος στις 3 Μαρτίου 1957.
Οι Άγγλοι, ύστερα από προδοσία, πληροφορήθηκαν το κρησφύγετό του κοντά στη μονή Μαχαιρά και τον περικύκλωσαν με αυτοκίνητα και ελικόπτερα.
Αφού ο ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ έδιωξε τους συντρόφους του και περήφανα αρνήθηκε να παραδοθεί, κάηκε ζωντανός από τη βενζίνη που έριξαν στη σπηλιά οι Βάρβαροι.
Αιωνία η μνήμη του!

Ο Αετός του Μαχαιρά στο νεκροτομείο των Βαρβάρων

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ (ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ)
Ποτέ δεν θα μπορούσα να πιστέψω πως η στενότητα μιας σπηλιάς
μπορούσε νά ᾿χει τόση ευρυχωρία, μπορούσε να χωρέσει
την πατρίδα με τις ελιές της, τ᾿ ακρογιάλια της, τα βάσανά της,
με τα καΐκια της μ᾿ ολάνοιχτα πανιά στον αντρίκιο αγέρα της,
τον κόσμο με τα φλάμπουρά του, τα όνειρά του, τις καμπάνες του, και τα μικρά αγριόχορτα.
Ανασαίνω, μέσα σ᾿ αυτή τη πέτρινη σήραγγα που η έξοδός της
είναι το ίδιο το στόμιο του ήλιου. Το ξέρω:
από δω, κατευθείαν, θα περάσω νεκρός μες στον κόσμο. Μην κλαίτε.
Και ξέρω τώρα, όσο ποτέ, πως είναι δυνατή η ελευθερία. Γεια σας.

Τούτη την ώρα δεν τρομάζω τα μικρά ή μεγάλα λόγια –
μπορώ να σκουπίσω τα μάτια μου στη σημαία μας,
μια και το ξέρω: στην απόλυτη στιγμή μου,
μες απ᾿ το στόμιο του θανάτου οι συναγωνιστές μου
θα παραλάβουν απ᾿ τα χέρια μου φλεγόμενη
τη σημαία τού ανένδοτου αγώνα, φλεγόμενη
σαν πύρινο άλογο ικανό να διασχίσει το άπειρο και το θάνατο,
σαν άσβηστη δάδα μέσα σε όλες τις νύχτες των σκλάβων, φλεγόμενη η σημαία μας
σα μέγα αστραφτερό δισκοπότηρο για την Άγια Μετάληψη του Κόσμου.
Μπορώ λοιπόν να επαναλάβω:
«Λάβετε, φάγετε, τούτο εστί το σώμα  και το αίμα μου
– το σώμα και το αίμα τού Γρηγόρη Αυξεντίου,
ενός φτωχόπαιδου, 29 χρονώ, απ᾿ το χωριό Λύση, οδηγού ταξί το επάγγελμα,
πούμαθε στη Μεγάλη Σχολή του Αγώνα τόσα μόνο γράμματα
όσα να φτιάχνουν τη λέξη  ελευθερία»
και που σήμερα, 2 τού Μάρτη 1957, κάηκε ζωντανός στη σπηλιά τής Μονής Μαχαιρά
και σήμερα ακριβώς, 2 τού Μάρτη, μέρα Σάββατο – μην το ξεχάσετε, σύντροφοι –
στις 2 η ώρα μετά τα μεσάνυχτα, και 3 πρώτα λεπτά,
γεννήθηκε ο μικρός Γρηγόρης ανάμεσα στα ματωμένα γόνατα της πλάσης.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

Γρηγόρης Αυξεντίου (mp3)

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ!