για την ευγενική προσφορά φωτογραφιών και αρθρογραφίας καθώς και την άδειά του να τα αναδημοσιεύσουμε στην ιστοσελίδα μας,

κατόπιν κατάλληλης προσαρμογής. Οι γονείς του κ. Φωτόπουλου, Φώτης Φωτόπουλος και Αγγελική (Κική) Φωτοπούλου-Δημητροπούλου,

υπηρέτησαν στο σχολείο μας τις δεκαετίες 1940-1960. Η συζήτηση λεπτομερειών για την ιστορία του σχολείου ήταν πολύ διαφωτιστική και ωφέλιμη.

Μέχρι και τα μέσα του 19ου αιώνα, η στέγαση των μαθητών του Δημοτικού σχολείου Επιταλίου γίνεται -κατά κανόνα- σε ενοικιαζόμενα παλαιά υφιστάμενα κτίρια, κακής δομικής κατάστασης, γεγονός που δικαιολογείται από την οικονομική δυσπραγία των Δήμων αλλά και του κράτους γενικότερα. Οι μαθητές συνωστίζονται σε μικρά δωμάτια, ανήλια, με ανεπαρκή φωτισμό και αερισμό, με υποτυπώδη ή και χωρίς αποχωρητήρια και ακατάλληλες μικρές αυλές που δεν επιτρέπουν να γίνει το μάθημα της Γυμναστικής. Πολλές φορές ελλείψει θρανίων, τα μάθημα γίνεται «οκλαδόν» και μερικές φορές σε υπαίθριο χώρο. Στις 28 Σεπτεμβρίου 1888 με Β.Δ. χορηγείται στον Μ. Νικολόπουλο άδεια να συστήσει ιδιωτικό εκπαιδευτήριο στην Αγουλινίτσα, που θα περιλαμβάνει τρεις τάξεις Ελληνικού σχολείου. Το ιδιωτικό αυτό σχολείο θα βρίσκεται κάτω από την άμεση επιτήρηση του Σχολάρχη της Ανδρίτσαινας. Το Ελληνικό σχολείο της Αγουλινίτσας ξεκινά (άγνωστο πότε ακριβώς) αρχικά με την Α’ τάξη για να ολοκληρωθεί με την απόκτηση Β’ και Γ’ τάξεων με αντίστοιχα Β. Διατάγματα στις 10/9 και 2/10 του 1891. Ένα χρόνο πριν, το 1890, η σιδηροδρομική σύνδεση του Πύργου με την Πάτρα είναι ένα γεγονός που θα βελτιώσει σημαντικά τον χάρτη των μεταφορών της Ηλείας.Αρχές δεκαετίας 1900 στην Αγουλινίτσα των 2.583 κατοίκων που συνεχίζει να ταλανίζεται από το σταφιδικό ζήτημα, δήμαρχος είναι ο Αρ. Οικονόμου. Υπάρχουν δύο Δημοτικά σχολεία Αγουλινίτσας (αρρένων και θηλέων), ένα Δημοτικό σχολείο έχει και η Βολάντζα, ενώ στους άλλους δύο οικισμούς του Δήμου -το Ανεμοχωρίου και Λαδικού- λειτουργούν μόνο Γραμματοδιδασκαλεία. Το Ελληνικό σχολείο που ονομάστηκε και ημιγυμνάσιο, στεγάζεται σε κεντρικό κτίριο ιδιοκτησίας Τζωρτζίνη. Στις εξετάσεις του Ιουλίου 1908 το Ελληνικό σχολείο Αγουλινίτσας με Σχολάρχη τον Νικ. Τσαμαδό και δασκάλους τους Μπακογιάννη και Αθ. Στασινό έχει μόλις 40 μαθητές αφού τα γύρω χωριά προτιμούν το ευκολότερο της Κρέστενας.Το 1920 το κράτος αναλαμβάνει την μισθοδοσία των δασκάλων και τα λειτουργικά έξοδα των σχολείων, απαλλάσσοντας έτσι Δήμους και δημότες από ένα δυσβάσταχτο βάρος.Με το Διάταγμα της 22-12-1927 «Περί μετονομασίας κοινοτήτων και συνοικισμών» η Αγουλινίτσα, όπως και πλήθος άλλων οικισμών σε όλη την χώρα, μετονομάζεται σε Επιτάλιο.

Η Πράξη 24/22-3-1838 του Δ.Σ. Βώλακος για διορισμό αλληλοδιδακτικού δασκάλου στην Αγουλινίτσα.

Αναμνηστική φωτογραφία μαθητών δημοτικού σχολείου Αγουλινίτσης 1910. Τα αγόρια ντυμένα ναυτάκια και κρατώντας κλαδιά δάφνης χαιρετίζουν τη «Μεγάλη Ιδέα».

Σχέδιο τετρατάξιου Δημοτικού σχολείου του νομομηχανικού Δ. Καλλία. Σε αυτό το σχέδιο βασίστηκε η κατασκευή αρχές 20ου αιώνα του Δημοτικού σχολείου Επιταλίου.

Το μεγάλο εσωτερικό ύψος του κτιρίου, η μορφή των στεγών και η υπερύψωση από το έδαφος, προσδίδουν στο σχολείο στιβαρότητα όγκου και μεγαλοπρέπεια.

Το Δημοτικό σχολείο Επιταλίου μέσα δεκαετίας 1950, πριν την σοβαρή και μόνιμη αλλοίωση της αρχιτεκτονικής του μορφής κατά την επισκευή του από σεισμικές βλάβες.

Το προκήπιο

Το προκήπιο

Το πρόβλημα της στέγασης των μαθητών λύνεται με την κατασκευή νέας αίθουσας στο δυτικό όριο του προαυλίου του Δημοτικού σχολείου. Η εν λόγω προσθήκη, που στην δεκαετία του 1950 μεγαλώνει με νέα επέκταση, στεγάζει και την σκηνή του σχολικού θεάτρου με θαυμάσια σκηνικά ζωγραφισμένα με ψαρόκολλα και χρώμα σκόνη από τον ταλαντούχο Τζίμη Παπανικολόπουλο στα τέλη της δεκαετίας 1940 και αρχές της δεκαετίας του 1950. Στον ίδιο ακάλυπτο χώρο του προαυλίου, δημιουργούνται σταδιακά και άλλες δευτερεύουσες κατασκευές που μειώνουν σημαντικά τον αρχικό ελεύθερο χώρο.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1940, μετά από δωρεά του Αρ. Μαστροβασιλόπουλου το σχολείο εξοπλίζεται με χάρτες, εικόνες ηρώων και εποπτικά όργανα. Το Δημοτικό σχολείο αποκτά και κήπο κοντά στην Σ.Γ. επίσης από δωρεά του Αναστασίου Γκιόκα, στον χώρο του οποίου αρκετά αργότερα θα κατασκευαστεί το Γυμνάσιο.

Στην μεταρρύθμιση του 1964 καθιερώνεται η δωρεάν παιδεία σε όλες τις σχολικές βαθμίδες, η Δημοτική είναι ισότιμη με την καθαρεύουσα, εισάγεται το Ακαδημαϊκό Απολυτήριο και η υποχρεωτική εκπαίδευση γίνεται 9 χρόνια. Το Νηπιαγωγείο είναι 2 χρόνια, Το Δημοτικό 6 χρόνια, το Γενικό ή Τεχνικό Γυμνάσιο 3 χρόνια και το Γενικό ή Τεχνικό Λύκειο 3 χρόνια.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1960 σεισμοί πλήττουν σε μεγάλο βαθμό τον ήδη καταπονημένο σκελετό του Δημοτικού σχολείου, με αποτέλεσμα την ανάγκη γενικευμένης επισκευής του. Παρόλο που υπήρχε η τεχνογνωσία για ορθή αποκατάσταση του τραυματισμένου κτιρίου, επιλέγεται αρχές δεκαετίας 1970 μια καταστροφική μέθοδος επισκευής. Το αποτέλεσμα είναι η σοβαρή μόνιμη αλλοίωση της αρχιτεκτονικής μορφής του κτιρίου, που θα έπρεπε έγκαιρα να είχε κηρυχτεί διατηρητέο. Το κτίριο χάνει το αρχικό μεγάλο ύψος του, καταργούνται τα αετώματα των όψεων, το προκήπιο αλλάζει πλήρως μορφή. Μια επισκευή που έγινε χωρίς κανένα σεβασμό στην αρχιτεκτονική του ωραιότερου νεοκλασικού κτιρίου του Επιταλίου, μια άστοχη επέμβαση στο έργο του Δ. Καλλία. Σήμερα πλέον λίγα στοιχεία της όψης του σχολείου, θυμίζουν την χαμένη μεγαλοπρέπεια του αρχικού κτιρίου.

Αριστερά ο Φώτης Φωτόπουλος, διευθυντής, υπεύθυνος της εργασίας ταρίχευσης του τσακαλιού και δεξιά ο δάσκαλος Διονύσης Μπίθας (νεοφερμένος, με καταγωγή το Ζάχα).

Για την εργασία αυτή, το Δημοτικό Επιταλίου είχε πάρει επαίνους από την Επιθεώρηση της Κρέστενας και ήταν διάσημο μεταξύ των σχολείων της τ. επαρχίας Ολυμπίας.

Σχολικό ενθύμιο σχολικού έτους:  1964-1965

Δάσκαλος: Νικόλαος Κουνέλης