Σήμερα είναι μια μέρα αφιερωμένη στην ευαισθητοποίηση για τα δικαιώματα και τις ανάγκες των ατόμων με αναπηρία. Όμως, τι εννοούμε πραγματικά όταν λέμε «αναπηρία»;

Ήρθε η στιγμή να αναρωτηθούμε: μιλάμε για άτομα με αναπηρία ή για ανάπηρες κοινωνίες;

Ας σκεφτούμε:

– Αν στη Σύρο, όπου εδρεύει το σχολείο μας, υπήρχε πλήρης προσβασιμότητα παντού — όχι μόνο για άτομα με κινητικές δυσκολίες αλλά και με μέτρα όπως διερμηνείς νοηματικής γλώσσας στους δήμους και στις τράπεζες , γραφή Braille παντού, προσβάσιμες θέσεις πάρκινγκ που δεν καταλαμβάνονται από άλλους, και ράμπες σε όλα τα πεζοδρόμια —

τότε θα θεωρούσαμε αυτά τα άτομα ανάπηρα;

Αν υπήρχαν λεωφορεία ή ταξί προσαρμοσμένα για άτομα με κινητικές δυσκολίες ή αναπηρικά αμαξίδια. Αν σε όλες τις παραλίες υπήρχαν ράμπες και ειδικές υποδομές όπως Seatrac, ώστε όλοι να μπορούν να απολαμβάνουν τη θάλασσα.

Τότε θα θεωρούσαμε αυτά τα άτομα ανάπηρα;

Η αλήθεια είναι πως ΑΝ οι κοινωνίες μας ήταν δομημένες ώστε να περιλαμβάνουν όλους, τότε οι περιορισμοί θα εξαφανίζονταν. Οι άνθρωποι θα μπορούσαν να κάνουν ό,τι και οποιοσδήποτε άλλος.

Το σλόγκαν «Όλοι διαφορετικοί, όλοι ίσοι» μας καλεί να δούμε πέρα από την «κανονικότητα». Η διαφορετικότητα δεν είναι το πρόβλημα — είναι η κοινωνική απομόνωση, η έλλειψη ευκαιριών και η ανισότητα που δημιουργούν τα εμπόδια.

Όπως, αν δούμε έναν άνθρωπο με μπλε μαλλιά στο δρόμο, μπορεί να μας φανεί ασυνήθιστο. Αν όμως βλέπαμε καθημερινά εκατοντάδες ανθρώπους με μπλε μαλλιά, θα μας εντυπωσίαζε; Το ίδιο ισχύει και για τη διαφορετικότητα.

Αν οι κοινωνίες μας γίνουν πραγματικά προσβάσιμες, τότε τίποτα δεν θα μοιάζει «διαφορετικό». Θα είναι απλώς ανθρώπινο.