Σαράντα πέντε χρόνια τώρα υπάρχει ένα αίτημα σε εκκρεμότητα.Ψωμί-παιδεία-ελευθερία. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου είναι ένα ιστορικό γεγονός που σημάδεψε ποικιλότροπα την ελληνική κοινωνία. Συνέβη μια ορισμένη στιγμή της νεοελληνικής εξέλιξης, εξέφρασε κάποιες συγκεκριμένες ανάγκες που διαστρέφονταν ή καταπιέζονταν, είχε συγκεκριμένα αποτελέσματα. Ιστορικό προϊόν των ειδικών συνθηκών της περιόδου εκείνης, είχε ένα συγκεκριμένο χαρακτήρα που καθορίστηκε από τους στόχους και τα οράματα που κίνησαν τους πρωταγωνιστές στο στίβο της άμεσης αντιπαράθεσης με το στρατιωτικο-φασιστικό καθεστώς.
Σαράντα πέντε χρόνια μετά, σε αντίθεση με όλες τις εύκολες οπτικές της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, μια τοποθέτηση που θα ήθελε να σέβεται την ιστορία οφείλει να κινηθεί στην αποκατάσταση της ιστορικότητας του Πολυτεχνείου, διαλύοντας την πραγματικότητα των παραστάσεων και των φαινομένων που έχουν δημιουργήσει για αυτό, όσοι το αρνήθηκαν και το αρνούνται. Δηλαδή, να εξετάσει την αλήθεια των διακηρύξεων περί «δικαίωσης», περί «επανάληψης» ή περί «συνέχισης» του αγώνα. Η διαστρέβλωση του νοήματος του Πολυτεχνείου με τις γιορτές καρικατούρες έχει συγκεκριμένη στόχευση. Όταν αναφέρονται στη γενιά του Πολυτεχνείου, όποιοι το κάνουν, αναφέρονται συνήθως στους επώνυμους, ή σε ένα στρώμα φοιτητών που πέρασε στα κόμματα,μικρά ή μεγάλα, και σήμερα βρίσκονται στο επίκεντρο διάφορων επαγγελματικών και καλλιτεχνικών εκδηλώσεων.Πρόκειται για μια βολική αναφορά γιατί αναπαράγει την εικόνα του «συστήματος» που όλα τα ενσωματώνει. Σύμφωνα,όμως, με έρευνα που πραγματοποιήθηκε, μόνο το 2,26% από αυτούς που συμμετείχαν στο Πολυτεχνείο ενσωματώθηκε σε κόμματα ή έγινε επώνυμος. Το πνεύμα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, είναι αυτό που θα ονομάζαμε το ξεπέρασμα κάθε είδους φόβου.
Ήταν χούντα, τα πολυβόλα κροτάλιζαν, τα κρατητήρια είχαν μεταβληθεί σε μακελειά, το επαγγελματικό μέλλον κρεμιόταν στο τσιγκέλι, όμως ο πόθος για την ελευθερία και την εθνική ανεξαρτησία από τη μια και το πνεύμα της συλλογικότητας από την άλλη δημιούργησαν ένα γεγονός που θα στέκεται πάντα ψηλά στη νεοελληνική ιστορία. Πρόκειται για αυτό που ονομάζουμε μαζικό ηρωισμό και διάθεση θυσίας, που διαλύει τα πολλά «εγώ» και δημιουργεί ένα μεγάλο «εμείς» έτοιμο να πυρπολήσει και να πυρποληθεί για ένα μεγάλο σκοπό.Το έχουμε ανάγκη σήμερα αυτό το πνεύμα της θυσίας, αυτή την αποκοτιά που οδηγεί στο συλλογικό αγώνα. Κατανοούμε τα προβλήματα, τη θλίψη, την απογοήτευση, όμως ο ατομισμός δεν είναι λύση. Η νεολαία που βρέθηκε στην προφυλακή του λαϊκού αγώνα το 1973, πρέπει και μπορεί να γίνει ξανά στις σημερινές συνθήκες, αποφασιστικός και αδούλωτος προμαχώνας της λαϊκής αντίστασης. Ενάντια στη βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική, που θέλει τη νέα γενιά υποταγμένη και εξανδραποδισμένη, που σπρώχνει τον ανθό της ελληνικής κοινωνίας, τη νεολαία, στη μετανάστευση, στη ζωή χωρίς δικαιώματα, χωρίς παρόν και δίχως μέλλον. Το καθεστώς της εξάρτησης και της υποτέλειας, που οδήγησε την Ελλάδα στη ζοφερή επταετία της στρατιωτικο-φασιστικής δικτατορίας,σήμερα επισωρεύει στις πλάτες του λαού νέα μεγάλα δεινά.Τα τελευταία χρόνια διανύουμε και πάλι κρίσιμες στιγμές και ο ελληνικός λαός καλείται ο ίδιος πια να επαναπροσδιορίσει τις έννοιες «δημοκρατία» και «ελευθερία».Απαιτείται αγώνας! Στον αγώνα αυτόν θα κληθούν προνομιακές ψυχές να οδηγήσουν τη χώρα σε ένα «ξέφωτο». Μόνο με ουσιαστική πατριωτική συνείδηση θα οδηγηθούμε στην εθνική ανεξαρτησία από τις ξένες δυνάμεις.Το παλιό πεθαίνει, το καινούριο δεν έχει γεννηθεί ακόμα. Είναι ευθύνη μας να είμαστε σε εγρήγορση.
Ο Περιφερειακός Διευθυντής
Α/θμιας& Β/θμιας Εκπαίδευσης
Κεντρικής Μακεδονίας
Παναγιώτης Ζ. Ανανιάδης
Γεωλόγος-Θεολόγος
