21 Μαρτίου Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης

Τα ποιήματα είναι τραγούδια και ζωγραφιές, κι ας είναι φτιαγμένα με λέξεις.

Όταν διαβάζουμε ένα ποίημα κάνουμε ένα ταξίδι με τη φαντασία μας, χαιρόμαστε τη μουσική του, ονειρευόμαστε με ανοιχτά μάτια.

Ένα ποίημα μας λέει ό,τι και ένα πεζό, αλλά μας το λέει πιο σύντομα. Με πιο λίγα λόγια, με γρήγορες εικόνες και ρυθμικές λέξεις. Για να μπορούμε να το μάθουμε απέξω και να το θυμόμαστε όταν θέλουμε να ξεφύγουμε από τα προβλήματα και να βρεθούμε στον κόσμο των ποιητών που είναι γεμάτος με ιδανικά και αλήθειες. Επίσης, όταν θέλουμε να το πούμε σαν μια παροιμία γιατί ταιριάζει σε αυτό που ζούμε και κρύβει ένα δίδαγμα που μας στηρίζει και μας βοηθά.

Πολλά ποιήματα στην εποχή μας δεν μοιάζουν με τραγούδια όπως τα παλιά ποιήματα. Είναι γραμμένα πιο πολύ σαν πεζά. Περιέχουν πιο πολύ σκέψη, πιο πολύ εικόνες της πόλης και της καθημερινής ζωής. Γιατί μας μιλούν για τον σημερινό άνθρωπο και τις ανάγκες του. Αλλά κι αυτά έχουν μέσα τους κρυμμένη τη μουσική και το παραμύθι.

Η ποίηση είναι η συντροφιά και η παρηγοριά του ανθρώπου.

Γλυκαίνει την ψυχή μας και μας ταξιδεύει με έναν τρόπο που δεν είχαμε φανταστεί.

Στρατής Πασχάλης, ποιητής

 

Αυτός ο αγέρας που χαζεύει μες στις κυδωνιές
Το ζουζούνι αυτό που πιπιλάει τα κλήματα
Η πέτρα που ο σκορπιός φοράει κατάσαρκα
Κι αυτές οι θημωνιές μέσα στ΄αλώνια
Που καμώνουνται τον γίγα σε μωρά παιδιά ξυπόλυτα.

Οι ζωγραφιές του ανάστα ο Θεός
Στον τοίχο που έξυσαν τα πεύκα με τα δάχτυλά τους
Ο ασβέστης που βαστάει στη ράχη του τα μεσημέρια
Και τα τζιτζίκια τα τζιτζίκια μες στ’ αυτιά των δέντρων.

Μεγάλο καλοκαίρι από κιμωλία
Μεγάλο καλοκαίρι από φελλό
Τα κόκκινα πανιά λοξά στα σαγανάκια
Στον πάτο ζώα κατάξανθα σφουγγάρια
Των βράχων φυσαρμόνικες
Πέρκες από τις δαχτυλιές ακόμη του κακού ψαρά
Ξέρες περήφανες στις πετονιές του ήλιου.

Ένα και δυό: τη μοίρα μας δεν θα την πει κανένας
Ένα και δυό: τη μοίρα του ήλιου θα την πουμ’ εμείς.

Οδυσσέας Ελύτης, Ήλιος ο πρώτος, ΧΙΙΙ

 

Ενδιαφέρουσα ιστορία από τα παιδικά χρόνια

του Οδυσσέα Ελύτη

Ο Οδυσσέας Ελύτης όταν ήταν πολύ μικρός περνούσε τις διακοπές του καλοκαιριού με την οικογένειά του στις Σπέτσες, σ’ ένα σπίτι που ανήκε στα χρόνια της Επανάστασης του ’21 στην ηρωίδα Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα. Ζώντας σε αυτό το νησί, παίζοντας, κολυμπώντας, με τα αδέλφια του και με άλλα παιδιά, ήρθε σε βαθιά επαφή με τις αισθήσεις και το φως των νησιών του ελληνικού καλοκαιριού, όπου βασίστηκε αργότερα όλο το ποιητικό του έργο.

 

Ακούστε το ποίημα “Τα Δυο Κορίτσια” του Στρατή Πασχάλη, από τη συλλογή

Στίχοι ενός άλλου: Ποιήματα 1977-2002, εκδόσεις Μεταίχμιο 2003

http://www.mikrosanagnostis.gr/player.asp

 

«Σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις»

στους γερανούς του Μετρό Θεσσαλονίκης

Οι στίχοι του Μανόλη Αναγνωστάκη θα τοποθετηθούν σε δύο πανό μήκους 8 μέτρων και πλάτους 1.30, στον γερανό, για να θυμίσουν στους παλιότερους και να μυήσουν τους νεότερους στο έργο ενός σπουδαίου ποιητή της Θεσσαλονίκης

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, Τετάρτη 21 Μαρτίου 2018, η ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ Α.Ε. και η Εταιρεία Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης τιμούν τον μεγάλο ποιητή της πόλης, Μανόλη Αναγνωστάκη.

Για το λόγο αυτό, θα αναρτήσουν τον εμβληματικό στίχο του «σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις να μην τις παίρνει ο άνεμος…», στο γερανό του εργοταξίου «Αγία Σοφία».