όχι μόνο κάθε 3 Δεκεμβρίου…
Παγκόσμια ημέρα ατόμων με αναπηρία 3 Δεκεμβρίου
Ο κάθε ένας από εμάς, μοναδικός και υπεροχότατος…
Κάθε ψυχή χορεύει. Κάθε άτομο έχει διαφορετικές ανάγκες από τους υπόλοιπους, όχι ειδικές. Μερικές ίσως είναι κοινές με των συνανθρώπων μας, άλλες, όμως, είναι διαφορετικές, ξεχωριστές, περίεργες, αλλά σημαντικές και πάνω από όλα απαιτούν έναν καθολικό σεβασμό, σε ατομικό αλλά και σε κοινωνικό επίπεδο…
Την μέρα αυτή, οι μαθητές ου Δημοτικού και του Νηπιαγωγείου Αρκεσίνης μίλησαν για το διαφορετικό, το “μαγικό” συστατικό που κάνει τον καθένα από εμάς, αυτό που είναι κι αυτό που φαίνεται! Κάθε ύπαρξη στη φύση είναι ξεχωριστή κι αξιολάτρευτη και μόνο αν τη γνωρίσει κανείς την αποδέχεται κι αναγνωρίζει την ομορφιά της…
Στην αρχή, συζητήσαμε για τις ιδιαιτερότητες μερικών ανθρώπων, είτε τις νοητικές, είτε τις λειτουργικές σχετικά με το σώμα. ανταλλάξαμε απόψεις, εμπειρίες, εκφράσαμε απορίες.
Είδαμε αρκετό υλικό, όπως:
«Το δώρο»
https://www.youtube.com/watch?v=bi-QL_iePNY
“Cuerdas” (!!)
https://www.youtube.com/watch?v=4INwx_tmTKw
“My brother”
https://www.youtube.com/watch?v=Y03P3l-eLBE
«Corto Ian” https://www.youtube.com/watch?time_continue=341&v=6dLEO8mwYWQ&feature=emb_title
“Ο μικρός μου αδερφός από ο φεγγάρι»
https://www.youtube.com/watch?v=CzZ6nTuI5Mw
Έπειτα, χωρίστηκαν σε ζευγάρια. Ο ένας παίκτης τοποθέτησε βαμβάκι στα αυτιά του, ώστε να περιοριστεί η ακουστική του ικανότητα, και ο απέναντι παίκτης του υπαγόρευε λέξεις, χωρίς να παράγει ήχο, κινώντας μόνο τα χείλη. Τα παιδιά αντιλήφθηκαν αμέσως τις δυσκολίες των κωφάλαλων ανθρώπων και την αναγκαιότητα μιας κοινής νοηματικής γλώσσας.
Ύστερα, με τη βοήθεια των νοηματικών γλωσσικών συμβόλων, σχημάτισαν το όνομά τους ή μια σύντομη φράση.
Στη συνέχεια, ζωγραφίσαμε με το στόμα…
…και μαγειρέψαμε ανά δύο σε ένα σώμα, γιατί ο ένας συμπληρώνει τον άλλο. Ό,τι λείπει στον καθένα, σίγουρα το βρίσκει στον διπλανό του…
Ενδιαφέρον έχει: https://www.unicef.org/protection/files/Its_About_Ability__UNICEF_-_greek.pdf
..και κάτι από έναν ποιητή που βίωσε κι εξέφρασε τον κοινωνικό αποκλεισμό λόγω της αναπηρίας του:
«Θα σου μιλήσω τώρα,
για παιδιά που η αγάπη κι η στοργή,
ατμός κύλησε απ’ τις τρύπιες τσέπες τους…
Τα φτερά τους είναι κολλημένα με λαθραίο μαστίχι.
Γι’ αυτό ποτέ δεν θ’ ανέβουν στο ιπτάμενο τρενάκι.
Ούτε ποδόσφαιρο θα παίξουν στην αλάνα της γειτονιάς.
…
Θα σου μιλήσω ακόμα,
για παιδιά με πέτρινα μάτια
και παιδιά μ’ αλουμινένια πόδια,
που ρολάρουν με τετράτροχες πολυθρόνες,
στριγκλίζοντας
…
Και για τ’ άλλα, τα αιώνια παιδιά.
Τ’ αλυσοδεμένα στα υπόγεια κοινωνικοποιημένων αποθηκών,
που τα επισκέπτονται κάθε 3η του Δεκέμβρη
ποντικίνες με φερετζέ κι αποστειρωμένα γάντια
…
Κανείς δεν τα έμαθε να ζωγραφίζουν θάλασσες και καράβια.
Να χαράζουν καρδιές με βέλος στα δέντρα.
Άστρα να μετράνε στις αποβάθρες.
Καθαρή Δευτέρα αητό ν’ αμολάνε…»
