Η 8η Μάρτη είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το εργατικό κίνημα. Το 1910 η Γερμανίδα σοσιαλίστρια Kλάρα Tσέτκιν, διεθνής αγωνιστική φυσιογνωμία του εργατικού και γυναικείου κινήματος, για να τιμήσει τους σκληρούς αγώνες των γυναικών και προς τιμή της μεγαλειώδους διαδήλωσης των απεργών εργατριών στα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης, στις 8 Μάρτη του 1857 και να πολιτικοποιήσει παραπέρα τους στόχους του γυναικείου κινήματος, πρότεινε στη Δεύτερη Διεθνή Διάσκεψη Σοσιαλιστριών στην Kοπεγχάγη της Δανίας να καθιερωθεί η 8 του Mάρτη ως παγκόσμια μέρα της γυναίκας. Η πρόταση έγινε δεκτή.
Οι γυναίκες εκείνη την εποχή δούλευαν στα εργοστάσια περίπου 16 ώρες τη μέρα, ενώ οι μισθοί τους ήταν σημαντικά μικρότεροι από τους μισθούς των ανδρών. Έτσι, στα αιτήματα των εργατριών της Νέας Υόρκης περιλαμβάνονταν και η μείωση των ωρών εργασίας στις 10, αλλά και η εξίσωση των μισθών ανδρών και γυναικών.
Η απεργία της 8ης του Μάρτη 1857, που πνίγηκε στο αίμα, ήταν από τις πιο σημαντικές στιγμές του παγκόσμιου εργατικού κινήματος, γιατί έβαζε στην πρώτη γραμμή το ζήτημα της πάλης κατά των φυλετικών διακρίσεων, κατά της ανισοτιμίας ανδρών και γυναικών, σε συνδυασμό με τον αγώνα ενάντια στην ταξική εκμετάλλευση.
