Ανδριάντας Γρηγόρη Αυξεντίου (Πηγή:https://gr.pinterest.com/pin/557813103821920202/)
1η Απριλίου. Τα παιδιά μας πρέπει να μάθουν…
Είναι κρίμα που την εθνική εορτή της Κύπρου, με την οποία η μεγαλόνησος γιορτάζει την έναρξη του αγώνα της για ένωση με την Ελλάδα το 1955 (όταν η Κύπρος βρισκόταν στα χέρια των Άγγλων, πουλημένη από τους Τούρκους), όχι απλά δεν γιορτάζεται εδώ στην Ελλάδα αλλά δεν τη γνωρίζουν ούτε οι μεγάλοι, ούτε οι μικροί.
Κι όλ’ αυτά γιατί για την ιστορία της ηρωικής και μαρτυρικής μεγαλονήσου οι Έλληνες δεν τη διδάσκονται. Ούτε καν για την Τουρκική εισβολή (1974) και την παράνομη κατοχή του Ανατολικού τμήματος.
Οι μαθητές του ελληνικού δημοτικού σχολείου μαθαίνουν για την Κύπρο μόνο τις τελευταίες ημέρες που φοιτούν στην Στ΄ τάξη, λόγω της διάταξης της ύλης της Ιστορίας. Και φυσικά, λόγω πίεσης του χρόνου, αποτελεί ένα μέρος της ιστορίας που δεν το διδάσκονται ποτέ. Καμία γιορτή, κανένα αφιέρωμα, καμία γνώση για τον αγώνα των Ελληνοκυπρίων για απελευθέρωση κι ένωση με την Ελλάδα. Ας κάνουμε μια αναφορά όμως στο τι έγινε τότε γιατί είναι ευθύνη μας απέναντι σε αυτά τα μαρτυρικά αδέρφια …
Τάφοι ηρώων και μαρτύρων / Graves of heroes (Πηγή: https://www.google.com/search)
Την 1η Απριλίου 1955 οι Έλληνες της Κύπρου ξεσηκώθηκαν για να απελευθερωθούν από τη Βρετανική κατοχή και να ενώσουν την Κύπρο με την Ελλάδα. Είχαν εναντίον τους όλα τα αντικειμενικά δεδομένα. Η γενναιότητα, η ανιδιοτέλεια, η αγνότητα, η πίστη στο δίκαιο του αγώνα κι η εμπνευσμένη ηγεσία δημιούργησαν ένα θρύλο που αξίζει τη μέγιστη τιμή, μας παραδειγματίζει και μας γεμίζει περηφάνια.
Ο στόχος ήταν η «Ένωσις» με τη μητέρα-πατρίδα Ελλάδα. Ο αγώνας τους έληξε με τις «Συμφωνίες Λονδίνου – Ζυρίχης» (19 Φεβρουαρίου 1959), με τις οποίες η Κύπρος ανακηρύχθηκε ανεξάρτητο κράτος.
Το αίτημα των Ελληνοκυπρίων για την αποτίναξη της βρετανικής κατοχής στη Μεγαλόνησο και την ένωση με την Ελλάδα ήρθε δυναμικά στο προσκήνιο το 1950, με το δημοψήφισμα της 15ης Ιανουαρίου (το διοργάνωσε η Εκκλησία της Κύπρου και το 95,7% των ψηφισάντων τάχθηκε υπέρ της ένωσης με την Ελλάδα) και την εκλογή του Μακαρίου Γ’ ως Αρχιεπισκόπου Κύπρου στις 20 Οκτωβρίου. Ήταν η εποχή που η αποικιοκρατία έπνεε τα λοίσθια και η μία μετά την άλλη οι κατακτημένες χώρες επιζητούσαν δυναμικά την ανεξαρτησία τους.
ΕΟΚΑ / EOKA (Πηγή: https://www.google.com/search)
Οι κυβερνήσεις των Αθηνών, με την προτροπή της ελληνοκυπριακής ηγεσίας και υπό την πίεση των οργανώσεων του Κυπριακού Αγώνα στην Αθήνα, κατέβαλλαν προσπάθειες για τη διεθνοποίηση του θέματος, με διαδοχικές προσφυγές στον ΟΗΕ. Στις 10 Νοεμβρίου 1954 ο απόστρατος συνταγματάρχης Γεώργιος «Διγενής» Γρίβας (1897-1974) φθάνει στο νησί και συγκροτεί την Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών (ΕΟΚΑ), η οποία την 1η Απριλίου 1955 αναλαμβάνει δράση κατά των Βρετανών αποικιοκρατών, σηματοδοτώντας την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα των Κυπρίων.
Ο γεννημένος στην Κύπρο Γρίβας είχε διατελέσει αξιωματικός του ελληνικού στρατού και κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής είχε ιδρύσει την αντικομουνιστική οργάνωση «Χ», ενώ είχε λάβει ενεργό μέρος στον Εμφύλιο Πόλεμο. Πολιτικός αρχηγός της ΕΟΚΑ ήταν ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος (1913-1977), μετέπειτα πρώτος πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Κυπριακό γραμματόσημο του 1985 (ΕΟΚΑ 1955-1959)
Η έναρξη του αγώνα, όπως προαναφέρθηκε, ξεκίνησε τις βραδινές ώρες της 31ης Μαρτίου προς την 1η Απριλίου 1955, με επιθέσεις σε κυβερνητικά κτίρια, αστυνομικούς σταθμούς, τον ραδιοσταθμό και σε βρετανικό στρατόπεδο της Αμμοχώστου.
Παρά το αίμα που χύθηκε και τους αγωνιστές που έδωσαν τη ζωή τους (Καραολής, Δημητρίου, Παλληκαρίδης, Αυξεντίου κ.ά.), ο στόχος της «Ένωσης» δεν επιτεύχθηκε. Με τις συμφωνίες του Λονδίνου και της Ζυρίχης (19 Φεβρουαρίου 1959, η Κύπρος έγινε ανεξάρτητο κράτος την 1η Οκτωβρίου 1960.
ΕΟΚΑ / (Πηγή: https://www.google.com/search)
(Πηγή: https://www.sansimera.gr/articles/612)
Ακολουθεί η μοναδική προκήρυξη της ΕΟΚΑ Β΄ που μοιράστηκε παράνομα εκείνες τις μέρες:
Αδελφοί Κύπριοι,
Από τα βάθη των αιώνων μάς ατενίζουν όλοι εκείνοι οι οποίοι ελάμπρυναν την Ελληνικήν Ιστορίαν διά να διατηρήσουν τήν ελευθερίαν των: οι Μαραθωνομάχοι, οι Σαλαμινομάχοι, οι Τριακόσιοι τού Λεωνίδα και οι νεώτεροι τού Αλβανικού έπους. Μάς ατενίζουν οι αγωνισταί τού 1821, οι οποίοι και μάς εδίδαξαν ότι η απελευθέρωσις από τον ζυγόν δυνάστου αποκτάται πάντοτε με το αίμα. Μάς ατενίζει ακόμη σύμπας ο Ελληνισμός, ο οποίος και μάς παρακολουθεί με αγωνίαν, αλλά και με εθνικήν υπερηφάνειαν. ‘Ας απαντήσωμεν με έργα, ότι θά γίνωμεν “πολλώ κάρρονες” τούτων.
Είναι καιρός να δείξωμεν εις τον κόσμον, ότι εάν η διεθνής διπλωματία είναι άδικος και εν πολλοίς άνανδρος, η Κυπριακή ψυχή είναι γενναία. Εάν οι δυνάσται μας δεν θέλουν να αποδώσουν την λευτεριά μας, μπορούμε να την διεκδικήσωμεν με τα ίδια μας τα χέρια και με το αίμα μας. Ας δείξωμεν εις τον κόσμον ακόμη μιά φορά ότι και τού σημερινού Έλληνος “ο τράχηλος ζυγόν δέν υπομένει”. Ο αγών θα είναι σκληρός. Ο δυνάστης διαθέτει τα μέσα και τον αριθμόν. Ημείς διαθέτομεν τήν ψυχήν, έχομεν και το δίκαιον με το μέρος μας. Γι’ αυτό και θα νικήσωμεν.
Διεθνείς διπλωμάται, ατενίσατε το έργον σας. Είναι αίσχος εν εικοστώ αιώνι, οι λαοί να χύνουν το αίμα των διά να αποκτήσουν την λευτεριά των, το θείον αυτό δώρον, για το οποίον και εμείς επολεμήσαμεν παρά τό πλευρόν των λαών σας, και για το οποίον σείς τουλάχιστον διατείνεσθε ότι επολεμήσατε εναντίον τού ναζισμού και τού φασισμού.
Έλληνες, όπου και αν ευρίσκεσθε, ακούσατε την φωνήν μας: Εμπρός, όλοι μαζί για την λευτεριά της Κύπρου μας.
Ε.Ο.Κ.Α
Ο ΑΡΧΗΓΟΣ ΔΙΓΕΝΗΣ
Ελληνοκύπριοι αγωνιστές που βασανίστηκαν και σκοτώθηκαν από τους Άγγλους / Heroes of Cyprus (Πηγή: https://www.google.com/search)
Πέθαναν στα βασανιστήρια των Άγγλων (διάβασε περισσότερα κάνοντας κλικ στον σύνδεσμο που ακολουθεί)
https://www.philenews.com/koinonia/eidiseis/article/679198
(Υπεύθυνος για την ανάρτηση του άρθρου: Τόκας Δημήτριος)
