Την Τρίτη 9/2/2016 οι μαθητές της Γ΄ και Δ΄ τάξης έφτιαξαν κουλουράκια λαδιού ακολουθώντας τη συνταγή του βιβλίου της Γλώσσας! Ευχαριστούμε πολύ την κα Αιμιλία για το ψήσιμο. Το αποτέλεσμα μας αποζημίωσε…

Παρακάτω σας παρουσιάζουμε και τη συνταγή μας:

Κουλουράκια λαδιού

Υλικά:
3 ποτήρια ελαιόλαδο
2 ποτήρια ζάχαρη
1 κρασοπότηρο χυμό πορτοκάλι με λίγο λεμόνι
1 κρασοπότηρο κανέλα βρασμένη
3 κουταλιές ρακή
2 κουταλάκια μπέικιν πάουντερ
1 κουταλάκι σόδα
1 ποτήρι σουσάμι καβουρντισμένο
αλεύρι για μαλακή ζύμη, όσο σηκώσει
(λιγότερο από 1,5 κιλό)

Εκτέλεση:

Χτυπάμε το ελαιόλαδο με τη ζάχαρη, προσθέτουμε τη σόδα διαλυμένη στο χυμό πορτοκαλιού, το κανελόζουμο, το μπέικιν πάουντερ διαλυμένο στη ρακή, το σουσάμι και τέλος το αλεύρι.

Ζυμώνουμε μαλακή ζύμη και πλάθουμε τα κουλουράκια. Tα κουλουράκια πρέπει να ψηθούν στο φούρνο σε μέτρια θερμοκρασία.

Η καταστροφή των δασών

Η φωτιά που βλέπετε προκλήθηκε ηθελημένα σε δάσος του Αμαζονίου. Θα καίει ανεξέλεγκτη για εβδομάδες, καταστρέφοντας το δάσος ώστε οι εκτάσεις αυτές να καλλιεργηθούν, εκτάσεις, όμως, που δεν είναι εύφορες και θα χρειαστούν τόνους χημικών λιπασμάτων για να δώσουν σοδειά.

Έτσι για ένα αβέβαιο κέρδος, ένας σπάνιος πόρος οξυγόνου χάνεται, χιλιάδες οργανισμοί εξαφανίζονται, σημαντικές ποσότητες πόσιμου νερού καταλήγουν στη θάλασσα και επιβαρύνεται το περιβάλλον με χημικά. Κάθε χρόνο καταστρέφεται δάσος συνολικής έκτασης 50 φορές η έκταση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Το άρθρο βρήκε ο Γιώργος Δημόπουλος Άγιος Σύλλας    2/2/2007 .    Ε΄ Τάξη.

Το πρόβλημα της ραδιενέργειας

Τα επικίνδυνα αποτελέσματα της ραδιενέργειας είναι δύο ειδών:

Πρώτον, ο άμεσος κίνδυνος από τη ραδιενέργεια μετά από κάποια ατύχημα.

Δεύτερον, το πρόβλημα της αποθήκευσης των ραδιενεργών καταλοίπων.

Ένας πυρηνικός αντιδραστήρας παράγει υλικά που θέλουν χιλιάδες χρόνια για να “διαλυθούν”. Μέχρι τότε πρέπει να αποθηκευτούν σε μέρος υψίστης ασφαλείας με υψηλό κόστος. Όμως, κανείς δε θέλει μια τέτοια αποθήκη δίπλα στο σπίτι του.

Προς το παρόν, πολλές πλούσιες χώρες “λύνουν” το πρόβλημα με το να αδειάζουν τα πυρηνικά τους απόβλητα είτε στους ωκεανούς είτε σε φτωχές χώρες του Τρίτου Κόσμου, αδιαφορώντας για τις συνέπειες.

Το άρθρο βρήκε ο Ηλίας Τσικαλάκης, Άγιος Σύλλας 12 /3/ 2007   Δ΄  Τάξη.

Η καταστροφή της βιοποικιλότητας

Ίσως ακούγεται αστείο, αλλά δεν ξέρουμε ακριβώς πόσα είδη ζώων και φυτών υπάρχουν. Το λιγότερο είναι 5 με 10 εκατομμύρια. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι φτάνουν μέχρι τα 100 εκατομμύρια. Προς το παρόν, 1.050.000 είδη φυτών και 1.500.000 ζώων έχουν καταγραφεί. Τι μας χρειάζονται τόσα είδη; Οι λόγοι είναι τρεις:

Πρώτον, η φύση είναι ένα κλειστό σύστημα. Κάθε είδος έχει τη δική του σημασία και η εξαφάνισή του μπορεί να έχει καταστροφικές συνέπειες ακόμη και στη δική μας ζωή

Δεύτερον, πολλά είδη ζώων και φυτών είναι πολύ χρήσιμα στην Ιατρική, στη Βιολογία, στη Βιομηχανία, στη Γεωργία.

Ξέρετε, άραγε, ότι οι πρώτες ασπιρίνες κατασκευάστηκαν από τα φύλλα της ιτιάς και τα πρώτα λάστιχα αυτοκινήτων από το φλοιό του δέντρου “καουτσούκ”;

Τρίτον, και σημαντικότερον, είναι ένας λόγος ηθικής. Η χλωρίδα και η πανίδα της Γης μας δεν είναι μόνο ωραία. Είναι μοναδική. Έχουμε την υποχρέωση, αν θέλουμε πράγματι να θεωρούμαστε ανώτερα και έξυπνα πλάσματα, να την προστατεύσουμε και να την κληροδοτήσουμε στις επόμενες γενιές.

Αυτός ο κόσμος δε μας δόθηκε για να τον καταστρέψουμε. Μας δόθηκε για να ζήσουμε σ` αυτόν.

Το άρθρο βρήκε η Χρυσούλα Τσικαλά,Άγιος Σύλλας  12/ 2/2007   Ε΄ Τάξη.

Όζον

Το στρατοσφαιρικό όζον μπορεί να μετρηθεί είτε με πειραματικά μπαλόνια (μικρά αερόστατα) τα οποία μεταφέρουν όργανα για επιτόπιες μετρήσεις στη στρατόσφαιρα είτε από το έδαφος με ειδικά όργανα.

Έχουμε πει ότι το όζον απορροφά την υπεριώδη ηλιακή ακτινοβολία. Έτσι μετρώντας την υπεριώδη ηλιακή ακτινοβολία που φτάνει στο έδαφος μπορούμε να υπολογίσουμε τη συγκέντρωση του όζοντος.

Γι’ αυτό το σκοπό χρησιμοποιούνται ειδικά όργανα που ονομάζονται φασματόμετρα.

Το όζον (Ο3) παράγεται από το οξυγόνο το οποίο διασπάται από την ηλιακή ακτινοβολία. Σχηματίζει ένα λεπτό στρώμα γύρω από την επιφάνεια της Γης, στο ύψος των 25km, στην περιοχή της στρατόσφαιρας. Η σημασία του για τη ζωή στον πλανήτη μας είναι τεράστια γιατί το όζον απορροφά την, επικίνδυνη για άνθρωπο, υπεριώδη ακτινοβολία. Αν δεν υπήρχε το όζον θα πεθαίναμε από καρκίνο του δέρματος.

Αξίζει να τονίσουμε ότι όζον υπάρχει και στην τροπόσφαιρα, το τροποσφαιρικό όζον. Αλλά αυτό το όζον είναι βλαβερό για τον άνθρωπο (είναι καυστικό) και θεωρείται αέριος ρύπος.

Το άρθρο βρήκε ο Μανόλης Κατσαράκης, Άγιος Σύλλας 12/ 2 / 2007    Ε΄ Τάξη

Τσικαλάκης Ηλίας   ΣΤ΄Τάξη  ΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ

Αγώνες που τελούνταν στην Ολυμπία κατά την αρχαιότητα και μέχρι τον 4ο μΧ. Οι Ολυμπιακοί αγώνες υπήρξαν η λαμπρότερη έκφραση της ενότητας της ελληνικής φυλής, στιγμή ειρηνικής δημιουργίας, μήνυμα πανελλήνιας ενότητας μέσα σε καιρούς εμφυλίων συγκρούσεων και διαμαχών, η αφύπνιση της συνείδησης του ενιαίου της γλώσσας, των ηθών, των εθίμων, του πολιτισμού, της λατρείας και των ιδανικών των Ελλήνων.
Οι αθλητές των Ολυμπιακών είναι οι ευγενικοί αθλητές από κάθε γωνιά του ελληνισμού, που ταξιδεύουν μέρες για να διεκδικήσουν στην Ολυμπία τον κότινο της ιερής ελιάς, την ύψιστη τιμή Ολυμπιονίκη, που είναι την ίδια τιμή για την ιδιαίτερη πατρίδα τους.
Κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών αγώνων οι πόλεμοι και οι εχθροπραξίες σταματούσαν προσωρινά και οι θανατικές ποινές αναστέλλονται.
Την οργάνωση και εποπτεία των αγώνων είχαν για το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, οι Ηλείοι Ελλανοδίκες, που με πορφυρές τους ενδυμασίες θύμιζαν τη βασιλική καταγωγή του θεσμού. Οι Ελλανοδίκες κατοικούσαν στο λεγόμενο Ελλανοδικεώνα της Ηλίδας και διδάσκονταν τα καθήκοντά τους από τους νομοφύλακες. Εκεί παρακολουθούσαν και ασκήσεις των Ηλείων αθλητών.
Οι γιορτές γινόταν κάθε 5 χρόνια, στη 2η ή 3η πανσέληνο, μετά τις θερινές τροπές του ήλιου, τον 8ο σεληνιακό μήνα των Ηλείων, δηλ. Ιούλιο-Αύγουστο. Αρχικά οι αγώνες διαρκούσαν μία ημέρα, αργότερα με την προσθήκη νέων αγωνισμάτων αυξήθηκαν σε 2 ως 3 και σταθεροποιήθηκαν στις 5.
Δικαίωμα συμμετοχής στους ολυμπιακούς αγώνες είχε κάθε ελεύθερος Ελληνας. Ο έλεγχος της ελληνικής καταγωγής ήταν πολύ αυστηρός. Αποκλείονταν οι μη Ελληνες, οι γυναίκες, οι δούλοι, οι παραβάτες της ιερής εκεχειρίας, οι ιερόσυλοι, οι κατηγορούμενοι για φόνο ή κλοπή και οι Ελλανοδίκες. Στις μέρες των αγώνων απαγορεύονταν αυστηρά η είσοδος στις γυναίκες, με μοναδική εξαίρεση την ιέρεια της Δήμητρας, Χαμύνη.
Οι αθλητές έπρεπε να συμπληρώσουν δεκάμηνη άσκηση, πράγμα που το επιβεβαίωναν με όρκο. Τον τελευταίο μήνα γυμνάζονταν στην Ηλιδα, κάτω από την επίβλεψη των Ελλανοδικών, που τους δίδασκαν τους κανονισμούς.
Με την έναρξη της εκεχειρίας άρχιζε η προέλευση στην Ολυμπία πιστών, αθλητών, προσωπικοτήτων, αντιπροσώπων, των πόλεων, που συχνά πραγματοποιούσαν λαμπρές εκδηλώσεις, έδιναν πλούσια γεύματα και ανέθετα πολύτιμα έργα τέχνης. Οταν συμπληρώνονταν η άσκηση των αθλητών, τότε μαζί με τους Ελληνοδίκες έπαιρναν την ιερή οδό για την Ολυμπία.
Την πρώτη μέρα γίνονταν πανηγυρική έναρξη με ιεροτελεστίες και ορκωμοσία στο Βουλευτήριο, μπροστά στο άγαλμα του  Δία. Η νίκη στους Ολυμπιακούς αγώνες ισοδυναμούσε με απόκτηση πανελλήνιας φήμης και δόξας. Το πρόσωπο του ολυμπιονίκη περιέβαλαν θρύλοι, μύθοι, ανέκδοτα και παραδόσεις. Ο νικητής των αγώνων έμπαινε στην πόλη με τέθριππο άρμα από μια μεριά του τείχους που κατεδάφιζαν, για να δείξουν ότι με τέτοιους πολίτες τα τείχη είναι άχρηστα. Η πόλη τιμούσε τους ολυμπιονίκες της με θρησκευτικά αξιώματα, δωρεάν αίτηση στο πρυτανείο, προεδρία στο θέατρο, στις γιορτές και στους αγώνες.

Σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες
Με την επικράτηση του Χριστιανισμού οι ολυμπιακοί αγώνες άρχισαν να παρακμάζουν ωσότου ο Θεοδόσιος  έδωσε το τελευταίο χτύπημα με την απαγόρευση τους (393 πΧ). Χρειάστηκε να περάσουν από τότε χίλια πεντακόσια περίπου χρόνια για να επιβιώσουν πάλι. Η αναβίωση των Ολυμπιακών αγώνων οφείλεται στο Γάλλο κοινωνιολόγο και μελετητή Πιέρ ντε Κουμπερντιέν.
Αφορμή στάθηκαν οι εντυπωσιακές αρχαιολογικές ανακαλύψεις που έγιναν στην περιοχή της Αρχαίας Ολυμπίας στα τέλη του 19ου αιώνα από ομάδα γερμανών επιστημόνων, με επικεφαλής του Eρνεστ Κούρτιους. Επειτα από μια σειρά διαλέξεων, επαφών και ζυμώσεων, που έγιναν με πρωτοβουλία του ντε Κουμπερτέν, στις Ηνωμένες Πολιτείες, στην Αγγλία και στη Γαλλία, πραγματοποιήθηκε με τη συμμετοχή αντιπροσωπιών από 15 χώρες, διεθνής αθλητικό συνέδριο, τον Ιούλιο του 1894.
Στο συνέδριο αυτό κηρύχθηκε επίσημα η επανάληψη των ολυμπιακών αγώνων με τόπο διεξαγωγής τους, στην κοιτίδα της ολυμπιακής ιδέας, την Ελλάδα. Το 1896, από τις 25 Μαρτίου ως τις 2 Απριλίου έγιναν στην Αθήνα οι πρώτοι σύγχρονοι ολυμπιακοί αγώ-νες με συμμετοχή 285 αθλητών, από 14 χώρες.
Από τότε και κάθε 4 χρόνια διεξάγονται ολυμπιακοί αγώνες σε διάφορες πρωτεύ-ουσες του κόσμου, με συμμετοχή αθλητών από ολοένα και περισσότερα κράτη, και με με-γαλύτερη ποικιλία αθλημάτων. Από το 1924 και κάθε 4 χρόνια διοργανώνονται και χειμερινοί Ολυμπιακοί, οι οποίοι περιλαμβάνουν αγωνίσματα στο χιόνι και στον πάγο. Διοργανώνονται επίσης Ολυμπιακοί αγώνες για άτομα που είναι σωματικά και πνευματικά ανάπηρα.
Μέρη που έγιναν οι Ολυμπιακοί αγώνες στη σύγχρονη εποχή.
Έτος             Πόλη
1896             Αθήνα
1900             Παρίσι
1904             Σεντ Λούις
1908             Λονδίνο
1912             Στοκχόλμη
1920             Αμβέρσα
1924             Παρίσι
1928             Άμστερνταμ
1932             Λος Άντζελες
1936             Βερολίνο
1948             Λονδίνο
1952             Ελσίνκι
1956             Μελβούρνη
1960             Ρώμη
1964             Τόκιο
1968             Μεξικό σίτι
1972             Μόναχο
1976             Μόντρεαλ
1980             Μόσχα
1984             Λος Άντζελες
1988             Σεούλ
1992             Βαρκελώνη
1996             Ατλάντα

2000         Σύδνευ

2004          Αθήνα

ΕΡΓΑΣΙΑ – ΑΡΘΡΟ 1^ο :

 ΔΟΜΙΝΙΚΟΣ  ΘΕΟΤΟΚΟΠΟΥΛΟΣ 

Ο ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

ΤΣΙΚΑΛΑΚΗΣ ΗΛΙΑΣ   Ε΄ ΤΑΞΗ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΥΛΛΑ

Δομίνικος Θεοτοκόπουλος  (γνωστός κυρίως με το παρωνύμιο Ελ Γκρέκο). Το αφιέρωμα αυτό είναι με την ευκαιρία του μεγάλου πολιτιστικού γεγονότος που ήταν η παρουσίαση των έργων του στην πρωτεύουσα.

     Ο Δομίνικος Θεοτοκόπουλος γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης 1541 και πέθανε στο Τολέδο 1614. Σε ηλικία 35 περίπου ετών εγκαταστάθηκε στην Ισπανία. Το παράξενο και μοναδικό στην ιστορία της ζωγραφικής έργο του παρερμηνεύτηκε από τις νατουραλιστικές ,ακαδημαϊκές και νεοκλασικές αντιλήψεις που επικράτησαν στην Ευρώπη  από τα μέσα του 17ου αι.. Το Ρομαντικό κίνημα του 19ου αι. και κυρίως οι γενικότερες ανακατατάξεις των αξίων της τέχνης στων αιώνα μας οδήγησαν σε συστηματικές έρευνες γύρο από τα δυσεπίλυτα βιογραφικά και μορφολογικά προβλήματα που παρουσιάζουν η ζωή και το έργο του.

Σπούδασε ασφαλώς τους παραδοσιακούς τρόπους της αγιογραφίας σ’ένα από τα πολλά εργαστήρια της Βενετοκρατούμενης πατρίδας του. Η έντονη χαρακτηριστική βυζαντινή τέχνη της κρητικής αγιογραφικής σχολής του 16ου αι. θα παραμείνουν οι μόνιμοι και κύριοι στόχοι σε όλη τη διαδρομή της ζωγραφικής του. Έχουν σωθεί ελάχιστα έργα με την υπογραφή « Χειρ Δομηνίκου», τα οποία έχουν εκτελεστεί πάνω σε σανίδι με την τεχνικής της ωογραφίας και τα οποία αποδίνονται στο χρωστήρα της πρώτης νεανικής του περιόδου. Το 1566-1567 ο Θεοτοκόπουλος φεύγει από την Βενετία και γίνεται δεκτός από τον Τισιανό ίσως ως τακτικός μαθητής. Ασκείται στην ελαιογραφία, αυξάνει της γνώσης του, διδάσκεται την αρμονική κατανομή των μορφών στον πίνακα και την ένταξη τους στο φυσικό χώρο, πλουτίζει τη χρωματική του ευαισθησία, ελαφρώνει και εξευγενίζει το σχέδιο και την πινελιά και δίνη ενότητα στο σύνολο φωτίζοντας το μ’ένα θερμό έγχρωμο φως.

     Ο Θεοτοκόπουλος διατηρεί καταφανεί τα σημεία της τιτσιανικής επίδρασης στην οποία ακόμα οφείλει ασφαλώς την πετυχημένη επίδοση του στις προσωπογραφίες, που πολλοί, όπως μαρτυρούν οι σύγχρονες γραπτές πηγές, θεωρούσαν έργα του ιδίου του Τιτσανού. Οι πειραματισμοί με τους ισχυρούς φωτισμούς προβληματίζουν το νεαρό ζωγράφο και του ανοίγουν νέους δρόμους μεγάλης σημασίας για τη μετέπειτα εξέλιξη της ζωγραφικής του. Το 1570 ο Θεοτοκόπουλος βρίσκεται στη Ρώμη και επιβάλλεται σ’έναν εκλεκτό κύκλο ουμανιστών και καλλιτεχνών. Ο «Γκρέκο», όπως το αποκαλούν, έχει στη Ρώμη την ευκαιρία να γνωρίσει τα αρχαία και αναγεννησιακά καλλιτεχνήματα, αλλά κυρίως τις απόψεις των σύγχρονων μανιεριστών, από τους οποίους αποκόμισε τους τρόπους της κυκλικής και ωοειδούς σύνθεσης. Φαίνεται ότι στη Ρώμη οφείλει ακόμα ο Θεοτοκόπουλος την ευρύτερη ουμανιστική παιδεία του, καθώς και τις γνώσεις της αρχιτεκτονικής και της γλυπτικής που θα χρησιμοποιήσει αργότερα στην Ισπανία .
Πολλοί ερευνητές υποστηρίζουν ότι από το 1572ως το 1575-1576 ο Θεοτοκόπουλος επέστρεψε στη Βενετία και ότι στο διάστημα αυτό στράφηκε προς τη δυναμική σύνθεση  του Τιντορέτο με τις αντιθετικές κινήσεις που απαγκιστρώνουν τις μορφές από τις δεσμεύσεις του γήινου περιβάλλοντος και των στατικών προοπτικών και της μεταφέρουν σ’έναν ουράνιο ταραγμένο χώρο. Το 1577 βρίσκεται εγκαταστημένος στο Τολέδο και εργάζεται στη σημαντική παραγγελία των εικονοστασίων του Σάντο Ντομίνγκο ελ Αντίγουο. Μετά των ζωγραφικό άθλο του Οργκάθ, ο Θεοτοκόπουλος εκτός από τις μεμονωμένες προσωπογραφίες , στρέφεται αποκλειστικά στον κόσμο των θείων υποστάσεων και προσπαθεί να τον αποδώσει ζωγραφικά, στηριγμένος στην ιδιαίτερη ουσία του, το φως που για ένα διάστημα διαφέγγει απαλά μέσα από άγριες μορφές και τους δίνει ένα ποιητικό υπερκόσμιο κάλλος.
Τα έργα του Θεοτοκόπουλου είναι πάρα πολλά μερικά από αυτά είναι : Ίαση του τυφλού(1570), Παιδί που φυσάει το κάρβουνο(1572-1573), Μετάσταση της Θεοτόκου(1577), Ταφή του κόμη Οργκάθ (1587), Βάπτιση(1600), Σταύρωση(1600-1605), πεντηκοστή(1610) κ.α.

Η μέλισσα είναι έντομο που ζει κατά μεγάλες οικογένειες μέσα σε κυψέλες. Μέσα σε κάθε κυψέλη υπάρχουν τρία είδη μελισσών: η βασίλισσα, οι εργάτριες και οι κηφήνες.

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ

Το σώμα της μέλισσας αποτελείται από τρία μέρη: το κεφάλι , το θώρακα και την κοιλιά, συνολικού μήκους 1,5 εκ., περίπου στο μέγεθος ενός μέτριου φιστικιού μέλισσα έχει τρίχωμα διαφορετικού χρώματος στο σώμα της. Αυτές οι τρίχες κάνουν τις ρίγες των μελισσών να φαίνονται καφέ και κίτρινες. Στο κεφάλι της έχει δεξιά και αριστερά δύο μεγάλα  μάτια , που αποτελούνται από 13.000 περίπου μικρά μάτια το καθένα και έτσι έχει τη δυνατότητα να βλέπει ταυτόχρονα μπροστά , πίσω, πάνω και κάτω. Στο κέντρο του κεφαλιού της έχει ακόμα τρία απλά μάτια, που σχηματίζουν τρίγωνο Έχει δυο κεραίες, που είναι σαν δέκτες ραδιόφωνου. Είναι τα όργανα της ακοής και της όσφρησης. Στο στόμα η μέλισσα έχει μια γλώσσα μακριά, παχιά και εύκαμπτη. Στην άκρη είναι σαν προβοσκίδα με μικρό κουταλάκι, που είναι μαζί όργανο αφής και γεύσης. Όταν δεν τη μεταχειρίζεται, την κρατά κουλουριασμένη στην κοιλιά της. Με την προβοσκίδα ρουφά το νέκταρ από τα λουλούδια. Από το θώρακα ξεφυτρώνουν δυο ζευγάρια διάφανα, λεπτά αλλά δυνατά φτερά, σαν μεμβράνη από ζελατίνη, ώστε να μπορεί να πετάξει μακριά για τροφή. Το γρήγορο κούνημα των φτερών τους προκαλεί ένα χαρακτηριστικό ήχο, το γνωστό μας  «ζουζούνισμα». Τα 6 πόδια της μέλισσας είναι κι αυτά τριχωτά και τελειώνουν στις άκρες τους σε νύχια αγκιστρωτά. Στα πίσω πόδια της έχει μικρές κοιλότητες, που λέγονται καλάθια. Αυτά μοιάζουν σαν κίτρινα μπαλόνια, γιατί εκεί βάζει τη γύρη από τα άνθη. Η κοιλιά της μέλισσας αποτελείται από 6 δαχτυλίδια. Στην άκρη της κοιλιάς υπάρχει το κεντρί το οποίο είναι κούφιο, μοιάζει σαν τρυπάνι και συγκοινωνεί με έναν αδένα, που έχει μέσα δηλητήριο. Είναι το μοναδικό της όπλο εναντίον των εχθρών της. Όταν ενοχληθεί, αμύνεται με το κεντρί αυτό, που φέρει στο άκρο του μικρά αγκίστρια εστραμμένα προς τα μέσα. Έτσι, όταν βυθιστεί σε έναν ελαστικό ιστό, όπως το δέρμα του ανθρώπου, η μέλισσα είναι αναγκασμένη να εγκαταλείψει το κεντρί με τα σπλάχνα, που είναι συνδεδεμένα μαζί του και κατά συνέπεια πεθαίνει. Οι κηφήνες δεν έχουν κεντρί. Η μέλισσα δεν αναπνέει όπως ο άνθρωπος , αλλά έχει τρύπες στο σώμα, μέσα από τις οποίες περνά ο αέρας. Η μέλισσα, την άνοιξη και το καλοκαίρι τρέφεται από τη γύρη και το γλυκό νέκταρ  των λουλουδιών. Το χειμώνα τρέφεται με μέλι, που έχει αποθηκέψει στις κηρήθρες της κυψέλης.

Η βασίλισσα

Η βασίλισσα είναι η μοναδική γόνιμη θηλυκή μέλισσα στην κυψέλη. Ζει στη μέση της κυψέλης και είναι ο αρχηγός της. Είναι εύκολο να την αναγνωρίσει κανείς από το αρκετά μεγαλύτερο σώμα της, σε σχέση με  τις άλλες μέλισσες, και τα  πολύ κοντύτερα φτερά της. Γονιμοποιείται μια φορά στη ζωή της από τους κηφήνες και η αποκλειστική της αποστολή είναι να γεννάει τα αυγά στα ειδικά εξάγωνα κελιά (ένα στο κάθε

κελί), που ετοίμασαν οι εργάτριες γι’ αυτό το σκοπό. Γεννάει δύο ειδών αυγά:

τα γονιμοποιημένα, από τα οποία βγαίνουν οι εργάτριες, και τα αγονιμοποίητα αυγά, από τα οποία θα βγουν οι κηφήνες.

Τη βασιλική προνύμφη τη θρέφουν οι εργάτριες με διαλεχτή τροφή, το βασιλικό πολτό, ενώ τις υπόλοιπες με μέλι και γύρη. Υπάρχει πιθανότητα όμως να θραφούν με βασιλικό πολτό και περισσότερες από μια προνύμφες. Έτσι μπορεί να γεννηθούν 2 ή 3 νέες βασίλισσες στην κυψέλη. Μόλις εμφανιστεί η πρώτη, τρώει το κέρινο σκέπασμα από τα κελιά των άλλων, που προορίζονται επίσης για βασίλισσες, και τις σκοτώνει, ώστε να μείνει η μοναδική βασίλισσα στην κυψέλη. Την άνοιξη, η βασίλισσα πρέπει να κάνει το ταξίδι του γάμου της. Βγαίνει λοιπόν στην είσοδο της κυψέλης και βουίζει δυνατά, προσκαλώντας έτσι τους κηφήνες να την ακολουθήσουν. Πετάει όλο και πιο ψηλά, ώστε να εξαντληθούν οι κηφήνες και να γονιμοποιηθεί με τους δυνατότερους. Επιστρέφει στην κυψέλη, ενώ οι κηφήνες πεθαίνουν, και αρχίζει να γεννάει αυγά μέσα στις κυψέλες  (2.000 – 3.000 αυγά την ημέρα επί 4-5 χρόνια). Αυτή η αποστολή της είναι τόσο σημαντική, ώστε δεν έχει χρόνο ούτε να φάει , ούτε να πλυθεί. Έχει γύρω της πολλές μέλισσες που τη φροντίζουν, την ταΐζουν στο στόμα με γύρη και βασιλικό πολτό και την καθαρίζουν.

Έχει επίσης  τους προσωπικούς φρουρούς της, που έχουν διαταγή να επιτίθενται σε όποιον την ενοχλήσει.Όταν η νέα βασίλισσα επιστρέψει μετά τη γαμήλια πτήση της στην κυψέλη, τα πράγματα γίνονται δύσκολα, γιατί παλιά και νέα βασίλισσα δε χωρούν πια στην ίδια κυψέλη και αρχίζει μεταξύ τους άγριος αγώνας. Η παλιά βασίλισσα προσπαθεί να σκοτώσει ή να διώξει τη νέα. Τελικά, οι νέες εργάτριες προστατεύουν τη βασίλισσά τους και διώχνουν την παλιά, που την ακολουθούν οι παλιές μέλισσες σαν πιστοί οπαδοί.Η διωγμένη βασίλισσα σταματάει συνήθως σ’ ένα κλαδί δέντρου, οπότε μαζεύονται γύρω της και οι υπόλοιπες μέλισσες και σχηματίζουν ένα είδος τσαμπιού σταφυλιού. Εκεί ξαναρχίζουν το έργο τους, εκτός αν κάποιος μελισσοκόμος τις μαζέψει και τις τοποθετήσει σε κυψέλη.Έτσι δημιουργείται μια νέα κοινωνία μελισσών, δηλαδή μια κυψέλη.

Μέλισσα (μυθολογία)

Στην ελληνική μυθολογία με το όνομα Μέλισσα αναφέρονται τα παρακάτω πρόσωπα:

1. Αδελφή της Αμαλθείας, τροφός του θεού Δία όταν εκείνος ήταν βρέφος στο όρος Ίδη της Κρήτης και τον τάιζαν με γάλα και μέλι. Υπάρχει και η παράδοση ότι, όταν ο Κρόνος το ανακάλυψε, τη μεταμόρφωσε σε σκουλήκι, αλλά όταν ο Δίας μεγάλωσε τη μετέτρεψε από ευγνωμοσύνη σε βασίλισσα μέλισσα.
2. Γριά ιέρεια της Δήμητρας, που μυήθηκε από τη θεά στα μυστήριά της. Επειδή η Μέλισσα δεν θέλησε να αποκαλύψει τα μυστικά της μυήσεώς της, κομματιάστηκε από άλλες γυναίκες. Από το σώμα της γεννήθηκαν μέλισσες.

ΤΟ ΜΕΛΙ

πηγή υγείας και ομορφιάς.

Το μέλι χρησιμοποιείται για τροφή και για ιατρικούς σκοπούς είναι παλιά όσο και η ιστορία. · Το μέλι στους Αιγυπτιακούς παπύρους, πριν από 3500 χρόνια αναφέρεται  ως θεραπευτικό μέσο. Το μέλι και το γάλα αναφέρεται στο βιβλίο της ζωής των αρχαίων Ινδών ότι η ζωή παρατείνεται όταν υπάρχει στην καθημερινή δίαιτα. Το νέκταρ αποτελούσε την τροφή των αθανάτων Ολύμπιων θεών. Με μέλι ανατράφηκε ο Δίας από τη νύμφη μέλισσα. · Ο Ιπποκράτης συνιστούσε το μέλι για τη θεραπεία πολλών ασθενειών, το ίδιο και ο Αριστοτέλης που πίστευε ότι το μέλι παρατείνει τη ζωή. · Οι Αιγύπτιοι προσέφεραν στους θεούς τους κηρήθρες με μέλι ως πολύτιμο δώρο αφοσίωσης και εξευμενισμού. Επίσης το χρησιμοποιούσαν για να ταριχεύσουν τους νεκρούς τους. Το μέλι το παράγουν οι μέλισσες εργάτριες, συγκεντρώνοντας νέκταρ από τα λουλούδια. Στη συνέχεια, το μεταφέρουν στην κυψέλη, όπου αφού το αναμείξουν με πεπτικό υγρό και συχνά λίγη γύρη, το αποθηκεύουν, ούτως ώστε να έχει το μελίσσι τροφή για το χειμώνα. ΄Οταν ο άνθρωπος αφαιρέσει το μέλι, για να το χρησιμοποιήσει ο ίδιος, πρέπει να ταϊζει τις μέλισσες ζάχαρη όλο το χειμώνα. Η γεύση και το χρώμα του μελιού επηρεάζονται από τα διάφορα άνθη, από τα οποία προέρχεται το νέκτα

Είδη μελιού.

Υπάρχουν δύο μεγάλες κατηγορίες μελιού : Το ανθόμελο που παράγεται από το νέκταρ των λουλουδιών και το μέλι των μελιττωμάτων που προέρχεται από εκκρίματα παρασίτων του πεύκου και του έλατου και άλλων δασικών φυτών, τα οποία οι μέλισσες μεταφέρουν απλά στην κυψέλη τους και τα αποθηκεύουν. Το ανθόμελο, όταν έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, παίρνει την ονομασία του φυτού από το οποίο προέρχεται. Έτσι έχομε : Μέλι θυμαρίσιο (καλοκαιρινό): θεωρείται το καλύτερο. Εξαιρετικά ευχάριστο στη γεύση με ανοιχτόχρωμη λαμπερή εμφάνιση. Κρυσταλλώνει σε 6 με 18 μήνες από την παραγωγή του. Μέλι ανοιξιάτικο: από φασκομηλιά, λεβάντα, μαυρόφανα και άλλα αγριολούλουδα της Άνοιξης, αρωματικότατο και πολύ εύγεστο. Κρυσταλλώνει σε 2 με 3 μήνες από την παραγωγή του. Μέλι ρεικίσιο (φθινοπωρινό): είναι σκοτεινόχρωμο, με υψηλή θρεπτική αξία. Κρυσταλλώνει σε 1 με 3 μήνες. Διατίθεται προ πάντων από τα καταστήματα υγιεινής διατροφής. Μέλι της πορτοκαλιάς: έντονα ανοιχτόχρωμο με ευχάριστο άρωμα και γεύση. Κρυσταλλώνει σε 1 με 2 μήνες και γίνεται ασπριδερό. Μέλι ηλίανθου: είναι ανοιχτόχρωμο. Κρυσταλλώνει σε 1 με 2 μήνες και γίνεται κιτρινωπό. Είναι πλούσιο σε πολυφαινόλες που παίζουν σημαντικό ρόλο στην ποιότητα της διατροφής μας. Μέλι της καστανιάς: ανάμειξη μελιτώματος και νέκταρος. Πικρίζει ελάχιστα. Κρυσταλλώνει σε 1 με 2 χρόνια. Μέλι βαμβακιού: ανοιχτόχρωμο που μετατρέπεται σε ασπριδερό μετά την κρυστάλλωσή του. Κρυσταλλώνει σε 1 με 2 μήνες από την παραγωγή του. Μέλι πολύκομβου: σκοτεινόχρωμο. Δεν αρέσει ιδιαίτερα, είναι πλούσιο σε ένζυμα.

Το μέλι μελιτωμάτων έχει δύο κύριες κατηγορίες:

Το μέλι πεύκου: σκοτεινόχρωμο, δεν είναι ιδιαίτερα γλυκό, δεν κρυσταλλώνει. Δεν είναι προϊόν της μέλισσας, είναι εκκρίματα παρασίτων του πεύκου, που τα αποθηκεύει στην κυψέλη της. Το μέλι του έλατου: είναι ανοιχτόχρωμο, δεν κρυσταλλώνει. Δεν είναι προϊόν της μέλισσας, είναι μελίττωμα.

Θρεπτική αξία του μελιού.

Τα ζάχαρα του μελιού είναι απλά, απορροφούνται αμέσως, γι’ αυτό και το μέλι είναι μια γρήγορη πηγή ενέργειας για τον οργανισμό, για τους αθλητές, τα παιδιά, τις εγκύους, τους αρρώστους, και για κάθε ταλαιπωρημένο οργανισμό. Το μέλι έχει ανόργανα στοιχεία γνωστά σαν ιχνοστοιχεία, τα οποία παίζουν σπουδαίο ρόλο στο μεταβολισμό και τη θρέψη, είναι συστατικά του σκελετού και των κυττάρων, συμμετέχουν σε διάφορα ενζυμικά συστήματα, και τέλος ρυθμίζουν την οξύτητα του στομάχου. Η συγκέντρωση των βιταμινών που έχει το μέλι δεν είναι αρκετή για τις ημερήσιες ανάγκες μας, βοηθούν όμως για την απορρόφηση των ζαχάρων. Το μέλι έχει αντισηπτικές ιδιότητες, είναι τονωτικό, αυξάνει το ρυθμό λειτουργίας της καρδιάς, μειώνει προβλήματα έλκους στο στομάχι και γενικά συμβάλλει στην καλή λειτουργία του ανθρώπινου οργανισμού. Η κατανάλωση του μελιού βοηθά στη γρηγορότερη αποκατάσταση της υγείας σε περιπτώσεις αναιμίας, λόγω του σιδήρου που περιέχει. Το μέλι βοηθά σημαντικά στον ταχύτερο μεταβολισμό του οινοπνεύματος με αποτέλεσμα να απαλλάσσεται κανείς γρηγορότερα από την κατάσταση μέθης. Το μέλι έχει υψηλή περιεκτικότητα σε χολίνη που βοηθά ιδιαίτερα άτομα που λόγω καθιστικής εργασίας υποφέρουν από δυσκοιλιότητα. Το μέλι έχει αντιμικροβιακή δράση και εμποδίζει την ανάπτυξη των βακτηρίων και άλλων παθογόνων οργανισμών. Είναι χρήσιμο για την επούλωση και τον καθαρισμό ή την απολύμανση πληγών.

Αδελφή πες μου,

τι είναι ο θεός

κι η αμυγδαλιά άνθισε

Νίκος Καζαντζάκης

Η   ΑΜΥΓΔΑΛΙΑ

Τίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά(δις)
με τα χεράκια της
και γέμισ’ από τ΄ άνθη η πλάτη, η αγκαλιά
και τα μαλλάκια της.
Και γέμισ’ από τ΄ άνθη…

Αχ, χιονισμένη σαν την είδα την τρελή (δις)
γλυκά τη φίλησα
της τίναξα όλα τ’ άνθη από την κεφαλή
κι έτσι της μίλησα:
Της τίναξα όλα τ’ άνθη…

“Τρελή, να φέρεις στα μαλλιά σου τη χιονιά (δις)
τι τόσο βιάζεσαι;
Μόνη της θάρθη η άγρια βαρυχειμωνιά,
δεν το στοχάζεσαι;
Μόνη της θάρθη…

“Του κάκου τότε θα θυμάσαι τα παλιά (δις)
τα παιγνιδάκια σου
θάσαι γρηά με κάτασπρα μαλλιά
και τα γυαλάκια σου.
θάσαι γρηά…

Το τραγούδι αυτό  το έγραψε ο ποιητής  Γεώργιος Δροσίνης και μεταφράστηκε σε πολλές ξένες γλώσσες, έχει φωνογραφηθεί σε πολλές εκτελέσεις από διάφορους τραγουδιστές και ιδιαίτερα από χορωδίες.

Η Ανθισμένη  αμυγδαλιά

Η  ΑΜΥΓΔΑΛΙΑ – ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ

Η Αμυγδαλιά είναι δέντρο  καρποφόρο  και  φυλλοβόλο .Υπάρχουν  πολλές  ποικιλίες  αμυγδαλιάς .Το πιο γνωστό και το πιο χρήσιμο  είδος της είναι η   αμυγδαλιά  η  κοινή ( αμύγδαλη  ή  αμυγδαλιά  ή  κοινή ). Είναι  δέντρο  ιθαγενές  της  Ασίας  και  της  Ελλάδος.  Σε  μερικές  περιοχες  της  Ασίας  είναι  γνωστή  με  το  όνομα  αθασία (παραφθόρα  της  αρχαιας  Ελλημνικής  ονομασίας «  Θασίας  αμυγδάλης» .Στην  Ελλάδα,  καλλιεργείται  από την  αρχαιότητα ,  αφού  από  τότε  ακόμη  ήταν  γνωστές  οι  φαρμακευτικές  ιδιότητες  της. Ο  Έλληνας  γιάτρος   του 1ου  μ.Χ   Αίωνος  Διοσκουρίδης  αναφέρει  το  αμυγδαλέλαιο    που  το  χρησιμοποιούσαν  οι  αρχαίοι  ως  φάρμακο,  καθώς  και  για  την  Παρασκευή  του  Μύρου.

ΧΑΡΑΚΤΙΡΙΣΤΙΚΑ   ΓΝΩΡΙΣΜΑΤΑ

 Η  αμυγδαλιά  ανθίζει  και  βλασταίνει  πρώιμα   και  γι’ αυτό  θεωρείται  προάγγελος  της  Άνοιξης. Τα  άνθη  βγαίνουν  πριν  από  τα  φύλλα  της.  Τα  όψιμα   κρύα  και  οι  παγετώνες  μπορουν  να  καταστρέψουν  την  καρποφορία  της  αμυγδαλιάς.Τα  άνθη  της   είναι  άσπρα  με  ελαφρά  απόχρωση  προς  το  ροζ  και  αρχίζουν  να  εμφανίζονται  από  τον 

Ιανουάριο. Τα  φύλλα  της  έχουν  σχήμα  λογχής  και  είναι  οδοντωτά  στην  περιφέρια .Οι  καρποί  της  είναι  ωοειδείς  (έχουν,  δηλαδή,  σχήμα  αυγού).Στο  εξωκάρπιο  μέσα  υπάρχει  ο  πυρήνας (ξυλόδες  τσόφλι)  με  ένα  ή  δύο  σπέρματα. Η  αμυγδαλιά  ζει  πολλά  χρόνια. Ευδοκιμεί  σε  όλα    τα  εδάφη,  εκτός  από  τα  πολύ   συμπαγή(  τα σφιχτα, σκληρά)  και  από  τα  πολύ  υγρά.

Τα άνθη

Τα άνθη της αναπτύσσονται πριν από τα φύλλα και είναι λευκορόδινα. Οι καλλιεργούμενες ποικιλίες της αμυγδαλιάς είναι αυτόστειρες (δεν αυτογονιμοποιούνται) και μερικές είναι μεταξύ τους ασυμβίβαστες (δεν αλληλογονιμοποιούνται), έτσι ένα σοβαρό πρόβλημα για τον καλλιεργητή είναι η επικονίαση της αμυγδαλιάς που βασίζεται στα έντομα και ιδιαίτερα στις μέλισσες.

 Ο Καρπός

Τα αμύγδαλα είναι δύο τύπων γλύκα και πικρά. Περιέχουν μικρό ποσοστό πρωτεΐνης, σιδήρου, ασβεστίου, φωσφόρου και βιταμινών Β, καθώς και υψηλό ποσοστό λιπαρών ουσιών . Τα γλυκά αμύγδαλα καταναλώνονται ως ξηροί καρποί και χρησιμοποιούνται στη ζαχαροπλαστική ή για την παραγωγή αμυγδαλόλαδου ή αμυγδαλόψιχας. Τα πικρά αμύγδαλα δεν μπορούν να φαγωθούν.

 Το Αμύγδαλο

Το αμύγδαλο είναι ο καρπός της αμυγδαλιάς. Το εξωκάρπιο έχει χρώμα γκριζοπράσινο και είναι χνουδωτό. Στο εσωτερικό του υπάρχει ο πυρήνας, ένα ξυλώδες τσόφλι και μέσα σε αυτό ένα ή δύο σπέρματα που είναι και αυτά που χρησιμοποιούνται για τροφή ή επεξεργασία.

Ανάλογα με την ποικιλία του δέντρου, τα σπέρματα είναι γλυκά ή πικρά. Τα αμύγδαλα περιέχουν 25-40% αμυγδαλέλαιο, που χρησιμοποιείται στη φαρμακοποιία, την κοσμετολογία και στην αρωματοποιία. Τα αμύγδαλα περιέχουν 18% πρωτεΐνη. Σε πολλά κράτη, τα αμύγδαλα χρησιμοποιούνται για την ίαση από νευρικές και διατροφικές ανωμαλίες, καθώς και για την πρόληψη του καρκίνου.

Μπορούν να φαγωθούν ωμά ή ψημένα και αλατισμένα. Οι αρχαίοι Έλληνες, οι Χετταίοι, οι Ρωμαίοι και οι Ευρωπαίοι τον Μεσαίωνα τα χρησιμοποιούσαν και στην μαγειρική , κάτι που γίνεται ακόμα και σήμερα. Επίσης καβουρντισμένα και τριμμένα, λιωμένα ή και ολόκληρα χρησιμοποιούνται και στη ζαχαροπλαστική. Στην Ελλάδα γνωστά γλυκά που παρασκευάζονται με βάση τα αμύγδαλα είναι τα αμυγδαλωτά.

Τα πικρά αμύγδαλα αναπτύσσουν, όταν ο καρπός πληγωθεί ή υποστεί μηχανική παραμόρφωση, ένα πολύ ισχυρό δηλητήριο, το πρωσικό οξύ. Σε ορισμένες χώρες η αμυγδαλιά-νάνος καλλιεργείται και ως διακοσμητικό φυτό.

ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΣΜΟΣ

Πολλαπλασιάζεται  με   σπορά  επιτόπου  ή  σε   φυτώρια. Τα   δέντρα  που  προέρχονται από   σπέρματα  δεν  είναι  απαραίτητο  να   εμβολιασθούν,    γιατί   συνήθως   διατηρούν  τους  χαρακτήρες   του   μητρικού   ατόμου. Όταν  χρειάζεται  εμβολιασμός  , π.χ . για  τη  βελτίωση του  είδους, επιτυγχάνεται  με   ενοφθαλμισμό σε νεαρά δενδρύλλια  , στα  οποία  γίνεται  ευκολότερα η  συγκόλληση  των ιστών και η  επούλωση  της τραυματικής  επιφάνειας .Το κλάδεμα πρέπει να αποφεύγεται ,όταν όμως  είναι απαραίτητο , οι  τομές  πρέπει  να απολυμαίνονται  και να  αλείφονται με ειδικές  αλοιφές.

ΟΙ ΠΟΙΚΙΛΙΕΣ ΤΗΣ ΑΜΥΓΔΑΛΙΑΣ

Κατατάσσονται με  τρεις  διαφορετικούς τρόπους:

 Α)  ανάλογα με την περίοδο άνθησης  σε  πρώιμες  και  όψιμες,

Β)   ανάλογα  με  τη  σκληρότητα  του  σπερματικού  κελύφους  σε  σκληρές  και  μαλακές .

Γ)  ανάλογα  με  τη  γεύση  σε  γλυκές   ή   γλυκοπύρηνες   και  πικρές  ή  πικροπύρηνες 

Η αμυγδαλιά στην ελληνική μυθολογία

Η ελληνική μυθολογία μας μιλά για μια όμορφη πριγκίπισσα που ονομαζόταν Φυλλίς, και που ήταν θυγατέρα ενός βασιλιά της Θράκης. Αυτή ερωτεύτηκε τον γιο του Θησέα τον Δημοφώντα. Ο νέος αυτός βρέθηκε στα μέρη της καθώς επέστρεφε με το καράβι του από την Τροία και ο βασιλιάς του έδωσε ένα μέρος του βασιλείου του και την θυγατέρα του για γυναίκα. Μετά από κάποιο διάστημα ο Δημοφών νοστάλγησε την πατρίδα του την Αθήνα τόσο πολύ που ζήτησε να πάει εκεί για λίγο διάστημα. Η Φυλλίς συμφώνησε αφού της υποσχέθηκε ότι θα γύριζε πίσω σύντομα και έτσι εκείνος μπήκε στο καράβι του και απέπλευσε. Η Φυλλίς έμεινε εγκαταλειμμένη περιμένοντας τον εκλεκτό της καρδιάς της, στον τόπο της τελετής του γάμου της. Η Φυλλίς περίμενε για χρόνια την επιστροφή του, αλλά τελικά πέθανε από μαρασμό. Οι θεοί, από οίκτο, μεταμόρφωσαν την Φυλλίδα σε δέντρο, σε αμυγδαλιά, η οποία έγινε σύμβολο της ελπίδας. Όταν ο περιπλανώμενος, γεμάτος τύψεις, Δημοφών επέστρεψε, βρήκε τη Φυλλίδα σαν ένα γυμνό δέντρο χωρίς φύλλα και άνθη. Απελπισμένος αγκάλιασε το δέντρο, το οποίο ξαφνικά πλημμύρισε από λουλούδια, δείχνοντας ότι η αγάπη δεν μπορεί να νικηθεί από το θάνατο.

ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ

Σαν ανθισμένη αμυγδαλιά είσαι και θα με κάψεις,

Με την παντέρμη φορεσιά που θελα πας να ράψεις.

Όντε ανθεί η αμυγδαλιά και ο πευκος οντε δένει,

Κι η κοπελιά σαν στολιστεί το νου του ανθρώπου παίρνει.

Εργασία από την Μαίρη Παπαπέτρου.

ΔΡΥΣ: Βρίσκεται  δυτικά  του  Αγ. Σύλλα. Την  ονομασία  του  την  πήρε από  τα  δέντρα  Δρυάδες  που  υπάρχουν  απ’ τα  πολύ  παλιά  χρόνια. Σήμερα  υπάρχουν  ελάχιστοι  σ’ αυτήν  την  περιοχή – δεν  ξεπερνούν  τους  15 -.

ΚΑΜΠΟΣ: Βρίσκεται  δυτικά  του  Αγ. Σύλλα. Απ’ τον  Κάμπο  περνάει  ο  ποταμός  με  την  ονομασία  Φοινικιάς  που  εκβάλει  στον  ποταμό  Γιόφυρο. Κοντά  στην  διασταύρωση  της  επαρχιακής  οδού  από  τον  Κάμπο  προς  Αγ. Σύλλα  βρίσκεται  πετρόχτιστη  γέφυρα  που  στην  κεντρική  του  πέτρα  [ κλειδί ή κορόνα ]  είναι  χαραγμένο  το  έτος  κατασκευής  του  1   . Η  περιοχή  του  Κάμπου  είναι  χαρακτηρισμένη  ως  βιοτεχνικό  πάρκο  και  δραστηριοποιούνται  βιοτεχνίες  ανάμεσα  σε  πάρα  πολλές  οικίες.

ΜΥΛΟΣ: Η περιοχή αυτή πήρε το όνομα της από ένα νερόμυλο που ήταν στη  ιδιοκτησία του παππού του παππού μου που ονομαζόταν  Αντώνης Μακριδάκης . Ο μύλος αυτός βρίσκονταν Νοτιοδυτικά  του Αγίου Σύλλα και δούλευε με τα νερά του ποταμού που πήγαζε από το βουνό Γιουχτάκι και συγκέντρωνε τα νερά από διάφορα ρυάκια της περιοχής. Σήμερα ο μύλος δεν ανήκει πλέον στην οικογένεια μας και σώζονται μόνο μερικές πέτρες από αυτόν.

ΚΑΜΗΝΕΣ: Είναι περιοχή νότια του χωριού και πήρε την ονομασία της επειδή στην πλαγιά αυτή η θερμοκρασία ανεβαίνει το καλοκαίρι σε υψηλούς βαθμούς.                     

ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΑΣ: Περιοχή νότια του Αγ. Σύλλα στην οποία υπάρχει εξωκλήσι  αφιερωμένο στον Αγ. Παντελεήμονα που γιορτάζει στις 27 Ιουλίου. Κοντά στο εξωκλήσι βρίσκεται σπηλιά που στην κατοχή έβρισκαν καταφύγιο οι κάτοικοι του χωριού από τους Γερμανούς  κατακτητές. Η ονομασία της σπηλιάς είναι  Κρουσανιώσπηλιο  επειδή  ένας Κρουσανιώτης  ο  Χουμάς  Ελευθέριος  που  ήταν  βοσκός  διαμόρφωσε  την  είσοδο  της  σπηλιάς με  πέτρες  για  να  προφυλάσσεται  από  τη  βροχή  και  τον  αέρα.

ΜΙΚΡΟ  ΓΙΟΥΚΤΑΚΙ:   Πήρε  το  όνομά  του  από  το  βουναλάκι  που  βρίσκεται  νότια  του  χωριού  και  βόρια  του  Αγ. Παντελεήμονα. Είναι  όλο  πέτρα  και  φυτρώνει  άγρια  βλάστηση  που  οι  βοσκοί  πηγαίνουν  τα  ζώα  τους  για  βοσκή.

ΧΩΡΙΟΥΔΑΚΙΑ – ΧΟΡΔΑΚΙΑ. Περιοχή  Νοτιοανατολικά  του  Αγ. Σύλλα, που  πήρε το όνομά της  από  τα  διάσπαρτα  μικρά  σπίτια, σε όλη  την  ευρύτερη  περιοχή , που  εκτείνεται δυτικά  και  νότια του  βουνού Γιούχτας.

Στην  περιοχή  βρίσκεται , ξωκλήσι  κτισμένο  από  τους  μετέπειτα  ιδιοκτήτες  οικογένειας  Σαμαρίτη  , το  οποίο περιβάλλονταν  από  δρυγιάδες  , εκ  των  οποίων  διασώθηκε  ένας  που  χρονολογείτε  πάνω  από  150έτη.

ΧΑΜΑΜΟΥΤΖΗΣ:    Περιοχή  Βόρεια  του  Αγ.  Σύλλα  ,που  πήρε  το όνομα  της  από  τον  Τούρκο   τοποτηρητή  της  περιοχής  Χαμαμουτζή . Στην  περιοχή υπάρχει σπήλαιο όπου η νεότερη ιστορία καταγράφει σύναξη αντιστασιακών και απόφαση τους για ενιαία αντίσταση κατά των Γερμανών. Εδώ υπάρχουν δύο ξωκλήσια, του Αγίου Δημητρίου, που χτίστηκε από την αείμνηστη Μαλαγκωνιάρη και του Αγίου Γεωργίου στην είσοδο του σπηλαίου που χτίστηκε από τον αείμνηστο οπλαρχηγό Καπετάν Μανόλη Μπαντουβά, μέλος της σύναξης στην μνήμη του ιστορικού γεγονότος.

ΓΟΥΛΕΣ:  Οι  Γούλες  βρίσκονται  βόρια του  χωριού μας. Το έδαφος  εκεί  είναι  καλό  και  με  αυτόν  τον  τρόπο  οι  δεκάδες  ελιές  βγάζουν  καλό  λάδι.

ΓΛΥΦΙΑΣ :  Είναι  κάτω  από  τις  Γούλες  και  πήρε  το  όνομα  του από  την  πυγή  που  υπάρχει, κι  είχε  γλυφό  νερό.

ΚΕΦΑΛΑ :  Υπάρχει   εκεί   ένας  λόφος  που   μοιάζει  με  κεφάλι,  έτσι  ονόμασαν   αυτή  την  περιοχή  Κεφάλα.  Είναι  πολύ  μεγάλη  σε  έκταση  και  υπάρχει  ένα  ρυάκι  που  ονομάζεται  Ξεροπόταμος  διότι  τρέχει  νερό  μόνο  το χειμώνα.