(Εργασία των μαθητών και των μαθητριών της Α’ τάξης)
Η έννοια του κανονικού και του ειδικού είναι έννοιες κοινωνικά κατασκευασμένες.
Ο λόγος έχει τη δική του σημασία, οι όροι που χρησιμοποιούμε, για να περιγράψουμε την αναπηρία παίζουν το δικό τους ρόλο.
Όταν μιλούμε για τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες, χρησιμοποιούμε πρώτα τον γενικό όρο (άνθρωπος, παιδί, μαθητής) και στη συνέχεια την όποια διαφοροποίηση (με ειδικές ανάγκες, με νοητική καθυστέρηση, με κινητικές αναπηρίες).
Καλύτερα οι όροι:
Μαθητές χωρίς αναπηρία (αντί για κανονικοί μαθητές)
Άτομα με αναπηρίες (αντί ΑμεΑ)
Άτομα με πρόβλημα όρασης ή τύφλωση
Άτομο με νοητική καθυστέρηση
Άτομο με εγκεφαλική παράλυση
Χρησιμοποιεί αμαξίδιο/ Είναι χρήστης αναπηρικού αμαξιδίου
Άτομο με κινητική αναπηρία/ Άτομο με κινητικό περιορισμό
Ως προς τα Ερμηνευτικά Μοντέλα προσέγγισης της αναπηρίας:
Το ιατρικό μοντέλο, το οποίο κυριάρχησε για χρόνια και το οποίο θεωρεί την αναπηρία ως προσωπική τραγωδία, ανωμαλία, ασθένεια που πρέπει να θεραπευθεί, σήμερα θεωρείται ξεπερασμένο.
Κυρίαρχο είναι το κοινωνικό μοντέλο, το οποίο δίνει έμφαση όχι στο άτομο, αλλά στο περιβάλλον (κοινωνικό, πολιτικό, οικονομικό και πολιτισμικό).
Η αναπηρία δεν είναι ζήτημα ατομικό, αλλά κοινωνικό.
Όταν το περιβάλλον παρέχει τις κατάλληλες υποδομές, εξοπλισμό, υπηρεσίες, τότε αίρονται τα εμπόδια και το ατομικό πρόβλημα αντιμετωπίζεται ή μετριάζεται.