Μια φορά κι έναν καιρό
Ένας βλάκας και μισός
Μια νύχτα με φεγγάρι
Κοίταξε μες στο πηγάδι.
Και μέσα στο νερό
Φάνταζε γυαλιστερό
Κατακίτρινο όλο χάρη
Τα’ ολοστρόγγυλο φεγγάρι.
«Βρε, το έρμο το φεγγάρι
Έχει πέσει στο πηγάδι!»
Λέει εκείνος σαν το βλέπει
Και στο σπίτι μέσα τρέχει.
Έξω πάλι όταν βγαίνει,
Πετονιά μ΄ αγκίστρι φέρνει.
Στο πηγάδι του τη ρίχνει
Και φωνάζει καθώς σκύβει:
«Μη φοβάσαι φεγγαράκι!
Θα σε βγάλω εγώ ευθύς!
Με τ’ αγκίστρι θα σε πιάσω
Και ξανά πάνω θα ‘ρθεις!»
Μόλις φτάνει η πετονιά
Κάτω σε βαθιά νερά,
Όλο βιάση ξεκινάει
Προς τα πάνω μνα τραβάει.
Και τραβάει και τραβάει…
Μα στη μέση κάπου εκεί
Τα’ αγκίστρι του σκαλώνει
Σε μια πέτρα πλαϊνή.
«Όπα! Σ΄ έπιασα φεγγαράκι!
Ξεφωνίζει ο Χαζός.
Και φουντώνει από καμάρι
Που το σώζει τώρα αυτός.
Και τραβάει, και τραβάει…
Και τεντώνει η πετονιά,
Γιατί –βλέπεις- το αγκίστρι
Κάτω σκάλωνε γερά.
«Σα βαρύ, βλέπω, μου είσαι!»
Μουρμουρίζει ο χαζός.
«Είπαμε να σε τραβήξω
Μα μου πέφτει ο αφαλός!!»
Μα τραβάει και τραβάει…
Ώσπου ξάφνου η πετονιά
Μην αντέχοντας το ζόρι
Κόβεται και πάει ψηλά!
Πίσω, με την πλάτη κάτω,
Πέφτει ανάσκελα αυτός
Και τα μάτια του επάνω
Στρίψαν’ έτσι κι αλλιώς.
«Τα κατάφερα στο τέλος!
Το ‘στειλα στον ουρανό!
Δυσκολεύτηκα λιγάκι,
Μα φεγγάρι είν΄ αυτό!»
Λέει κοιτάζοντας ψηλά
Με την πλάτη στο χορτάρι.
Και τ’ ολόγιομο φεγγάρι
Ξεκαρδίζεται κρυφά.
Πηγή: «Σύγχρονη λογοτεχνία για παιδιά και νέους»
Ριμέλντα
