Η Λίτσα η ψεύτρα
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα κοριτσάκι που το λέγανε Λίτσα. Η μαμά της είχε μια δουλειά κι έτσι άφησε την Λίτσα στη γιαγιά της την Μαριώ. Εκεί στη γειτονιά της γιαγιάς υπήρχαν και άλλα παιδάκια και η Λίτσα όταν τα είδε τους ρώτησε τα ονόματά τους.
Τα παιδιά είπανε τα ονόματά τους. Το ένα το λέγανε Μαρία, το άλλο Γιώργο, το άλλο Μανώλη και ένα άλλο Κατερίνα.
-Ωωωω! Τι ωραία ονόματα τους είπε η Λίτσα.
-Κι εσύ έχεις ωραίο όνομα της είπαν τα παιδιά.
-Θέλεις να παίξουμε; Ρώτησε ο Μανώλης.
-Ναι φυσικά απάντησε η Λίτσα , κι έτσι άρχισε το παιχνίδι.
Αργότερα η γιαγιά της Λίτσας την φώναξε γιατί είχε βραδιάσει και έπρεπε να φάει και να κοιμηθεί.
Την άλλη μέρα σηκώθηκε η Λίτσα έφαγε και πήγε να φωνάξει τους φίλους της.
Όμως τα παιδιά αδιαφορούσαν για την Λίτσα. Εκείνη επειδή δεν της έδιναν σημασία άρχισε να φωνάζει: «Μια αρκούδα, βοήθεια, βοήθεια!» Όταν πήγαν τα παιδιά δεν είδαν καμιά αρκούδα και έφυγαν. Μετά άρχισε να φωνάζει πιο δυνατά «Ένας δεινόσαυρος βοήθεια, βοήθεια!!» Όταν ξαναπήγαν τα παιδιά δεν είδαν κανένα δεινόσαυρο.
Τελικά αποφάσισαν να πάνε όλοι μαζί στο σπίτι της γιαγιάς της Λίτσας για να παίξουνε.
Τα παιδιά παίξανε εκεί «πάρτι με τσάι» Σε κάποια στιγμή πήγε η Λίτσα να γεμίσει την τσαγιέρα με νερό. Άνοιξε την βρύση μετά όμως δεν μπορούσε να την κλείσει. Έτρεξε τότε στα παιδιά και στη γιαγιά της και τους ζήτησε να τρέξουν να την βοηθήσουν να κλείσει την βρύση. Αλλά εκείνοι δεν την πίστευαν. Σε λίγη ώρα το σπίτι πλημμύρισε. Η γιαγιά της Λίτσας της είπε:
-Πάρε τη σφουγγαρίστρα και μάζεψε τα νερά!
Η Λίτσα μάζεψε τα νερά και από τότε έβαλε μυαλό και κατάλαβε πως δεν πρέπει να λέει ψέματα. Κι έτσι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
Εσμεράλντα
