Σκυλοπεριπέτεια
Το καλοκαίρι που μας πέρασε, ένα από εκείνα τα ηλιόλουστα απογεύματα, δεν είχα τι να κάνω και κατέβηκα με το σκυλάκι μου τον Μαξ στην αυλή. Ο Μαξ είναι ένα μικρόσωμο σκυλάκι με άσπρο τρίχωμα.
Την ώρα που παίζαμε, ο Μαξ άρχισε να τρέχει σαν παλαβός και βγήκε έξω από το σπίτι. Άδικα η μαμά μου τον φώναζε «Μαξ, Μαξ». Αυτός δεν άκουγε κανέναν.
Έτρεχε με φόρα πάνω στο μεγαλόσωμο λυκόσκυλο που έβγαζε ο γείτονας βόλτα.
Ο άνθρωπος προσπαθούσε με όλη του την δύναμη να το τραβήξει προς την άλλη κατεύθυνση. Μάταια όμως!
Το σκυλί ήταν πιο δυνατό. Ο μικρός Μαξ του όρμησέ και σε λίγα λεπτά βρισκόταν μέσα στο στόμα του σκύλου, ο οποίος τον πετούσε πέρα δώθε σαν λούτρινο σκυλάκι.
Ξαφνικά ο Μαξ ξέφυγε από τα δόντια του σκύλου και άρχισε να τρέχει στο σπίτι. Είχε πάνω του αίματα, δεν ήταν όμως ο χαμένος, ήταν ο νικητής. Τα αίματα τελικά ήταν από τον άλλο σκύλο. Αντί να δαγκώσει ο μεγάλος τον μικρό, δάγκωσε ο μικρός τον μεγάλο και έτσι του ξέφυγε.
Ένιωσα πολύ άσχημα που έγινε αυτό, επειδή αισθανόμουν υπεύθυνη γι αυτό που συνέβη αφού δεν του φορούσα λουρί. Εγώ ένιωθα ένοχη και την ίδια ώρα αυτός ένιωθε περήφανος για το κατόρθωμά του. Δε φοβήθηκε καθόλου, και έτσι φρεσκολουσμένος που ήτανε για να καθαριστεί από τα αίματα, γάβγιζε το επόμενο «θύμα» του.
Ήταν η δεύτερη φορά που γλίτωσε από τα δόντια ενός μεγαλόσωμου σκύλου και υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως θα είμαι πιο προσεκτική γιατί την επόμενη φορά δεν ξέρω αν θα είναι το ίδιο τυχερός. Ένα μικρό πεκινουά που νομίζει ότι είναι ροντβάιλερ.!
Αγάπη Παμπουκίδου
