Φεβ 11

20

Εικονογραφήσεις

ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΟΥΤΣΕΛΙΟΥ | 20 Φεβρουαρίου, 2011 | Γράψτε σχόλιο

Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΔΗΜΟΣ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΑΣ

Μια μαγική εμπειρία ζήσαμε χτες στο ολοήμερο. Μας επισκέφτηκε ο γνωστός εικονογράφος παιδικών βιβλίων ο Χρήστος Δήμος και η αίθουσά μας πλημμύρισε με την ευαισθησία του και την υπέροχη αισθητική του.
Η εικονογράφηση του Χρήστου Δήμου είναι γνωστή στα παιδιά από το βιβλίο “η γλώσσα μας” της Γ΄Δημοτικού που έχει εικονογραφήσει, αλλά και από βιβλία που έχουμε διαβάσει στο ολοήμερο. Κάποιοι από τους μαθητές γνωρίζουν τον κ. Δήμο αφού κατάγεται από το Κουτσελιό. Όλοι όμως πρώτη φορά είχαμε την εμπειρία να μιλήσουμε μαζί του και να μας δείξει τη δουλειά του. Έφερε μαζί του αυθεντικές μακέτες με έργα του, τις οποίες περιεργαστήκαμε όλοι μας και είδαμε ποιο είναι το τελικό αποτέλεσμα μιας εικονογράφησης πριν πάει στο γραφίστα. Τα παιδιά “βομβάρδισαν” με ερωτήσεις τον κ. Δήμο και εκείνος απάντησε προσπαθώντας να λύσει όλες τις απορίες μας. Διαβάστε τη συζήτησή μας για να τον γνωρίσετε και σεις.

Πώς αρχίσατε να εικονογραφείτε; Μου άρεσε να ζωγραφίζω πάντα. Κάπου εκεί στη Β΄Λυκείου κατάλαβα ότι αυτό μου αρέσει πολύ και θα΄θελα να το ασκήσω ως επάγγελμα. Διαπίστωσα ότι δε θέλω να κάνω τίποτε άλλο στη ζωή μου.Συνέχεια, μα συνέχεια ζωγραφίζω.

Μεγαλώσατε σε περιβάλλον που σας το ενέπνεε; Δε θα το έλεγα. Δεν είχα καλλιτεχνικά ερεθίσματα από την οικογένειά μου, ούτε από το περιβάλλον του χωριού. Εκείνο που βοήθησε είναι ότι είχα δημοκρατικούς γονείς που μου επέτρεπαν να ακολουθώ τα όνειρά μου.

Ποιο είναι το πρώτο βιβλίο που εικονογραφήσατε;
Το πρώτο έγχρωμο βιβλίο που ζωγράφισα είναι ”το σπιτάκι με τα βιβλία”.

Πόσα βιβλία έχετε εικονογραφήσει; Πρέπει να΄ναι πάνω από 100.

Πού ζωγραφίζετε; Έχω το δικό μου χώρο όπου έχω τα χαρτιά μου,τα μολύβια μου, τα πινέλα μου, τις μπογιές μου. Ποια χρώματα σας αρέσουν; Μου αρέσουν τα γήινα χρώματα. Αυτά χρησιμοποιώ περισσότερο στις ζωγραφιές μου.

Πώς γίνεται η εικονογράφηση ενός βιβλίου; Ο συγγραφέας του βιβλίου ή ο εκδοτικός οίκος μου στέλνει το κείμενο και το διαβάζω πολλές φορές. Καθώς το διαβάζω μου έρχονται οι εικόνες στο μυαλό μου και αρχίζω να ζωγραφίζω . Κάνω πολλά προσχέδια πριν καταλήξω στο τελικό αποτέλεσμα που γίνεται σε χαρτί ακουαρέλας . Ετοιμάζω το κάθε δισέλιδο του βιβλίου, το “σαλόνι” όπως το λέμε εμείς, και το στέλνω στο γραφίστα ο οποίος θα συνδέσει το κείμενο με την εικόνα. Είναι δύσκολη η δουλειά σας; Όχι, για μένα είναι ευχαρίστηση. Μια δυσκολία ίσως είναι να δώσεις χαρακτήρα σε έναν ήρωα. Όταν είναι να σχεδιάσω έναν ήρωα κάθομαι και κουβεντιάζω με τον εαυτό μου. Πώς θέλω τον ήρωα; Πώς τον περιγράφει το κείμενο; Τι συναισθήματα βγάζει; Σιγά σιγά προσθέτω στοιχεία μέχρι να τον αποδώσω σωστά.

Φαίνεται πολύ δύσκολο.
Όχι, δεν είναι. Όταν ήμουν παιδί ζωγράφιζα κι εγώ σαν κι εσάς. Μεγαλώνοντας σπούδασα πάνω σ΄αυτό και περνώντας τα χρόνια εξελίσσομαι συνέχεια. Μην ξεχνάτε πως η φαντασία εκπαιδεύεται και γίνεται συνεχώς καλύτερη. Τώρα πλέον η δικιά μου φαντασία καλπάζει. Πόσα χρόνια ζωγραφίζετε; Επαγγελματικά, πάνω από 22 χρόνια.

Τι κάνετε στον ελεύθερο χρόνο σας; Μου αρέσει πολύ να ταξιδεύω, να αλλάζω συνεχώς παραστάσεις. Όπου κι αν βρίσκομαι παρατηρώ τα πάντα γύρω μου. Παρατηρώ τη φύση αλλά και τους ανθρώπους, Τα πάντα καταγράφονται στη μνήμη μου και τα χρησιμοποιώ όταν τα χρειαστώ στη ζωγραφική μου.

Σας ευχαριστούμε πολύ!
Εγώ σας ευχαριστώ πολύ. Και μην ξεχνάτε είναι σημαντικό να κυνηγάτε τα όνειρά σας. Αφού αποφασίσετε να ασχοληθείτε με κάτι, φροντίστε να το μάθετε πολύ καλά. Το σημαντικότερο απ΄ όλα είναι να προσπαθούμε να γίνουμε, όσο το δυνατόν καλύτεροι σ΄αυτό που επιλέξαμε.

Ο κ.Δήμος πριν μας χαιρετήσει έδειξε στα παιδιά πόσο εύκολα μπορούν να φτιάξουν ένα σκίτσο και μας υποσχέθηκε ότι θα ρθει μια μέρα να ζωγραφίσουμε όλοι μαζί . Τον περιμένουμε με μεγάλη ανυπομονησία.

Κάποιες μακέτες του κ. Δήμου




Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

«
»

  • Ο μικρός πρίγκιπας “εξημερώνεις δημιουργείς δεσμούς”

  • Το δέντρο των περιλήψεων της Γ τάξης

    Οι μαθητές της Γ τάξης διάβασαν βιβλία, έγραψαν περιλήψεις γι΄αυτά και στόλισαν με αυτές το δέντρο των περιλήψεων. Τις ανάρτησαν και στη σελίδα τους. Είθε το δέντρο σας παιδιά να δώσει καλούς καρπούς.

  • Ελεύθεροι Πολιορκημένοι – Δρόμο να σχίσουν τα σπαθιά

  • Διονύσιος Σολωμός – Ἐλεύθεροι Πολιορκημένοι Σχεδίασμα Γ΄ – Ὁ Πειρασμός.

    Ἔστησ᾿ ὁ Ἔρωτας χορὸ μὲ τὸν ξανθὸν Ἀπρίλη, κι᾿ ἡ φύσις ηὗρε τὴν καλὴ καὶ τὴ γλυκιά της ὥρα, καὶ μὲς στὴ σκιὰ ποὺ φούντωσε καὶ κλεῖ δροσιὲς καὶ μόσχους ἀνάκουστος κιλαϊδισμὸς καὶ λιποθυμισμένος. Νερὰ καθάρια καὶ γλυκά, νερὰ χαριτωμένα, 5 Χύνονται μὲς στὴν ἄβυσσο τὴ μοσχοβολισμένη, καὶ παίρνουνε τὸ μόσχο της, κι᾿ ἀφήνουν τὴ δροσιά τους, κι᾿ οὗλα στὸν ἥλιο δείχνοντας τὰ πλούτια της πηγῆς τους,τρέχουν ἐδῶ, τρέχουν ἐκεῖ, καὶ κάνουν σὰν ἀηδόνια. Ἔξ᾿ ἀναβρύζει κι᾿ ἡ ζωή, σ᾿ γῆ, σ᾿ οὐρανό, σὲ κύμα. Ἀλλὰ στῆς λίμνης τὸ νερό, π᾿ ἀκίνητό ‘ναι κι ἄσπρο, ἀκίνητ᾿ ὅπου κι᾿ ἂν ἰδῆς, καὶ κάτασπρ᾿ ὣς τὸν πάτο, μὲ μικρὸν ἴσκιον ἄγνωρον ἔπαιξ᾿ ἡ πεταλούδα, ποὺ ῾χ᾿ εὐωδίσει τ’ς ὕπνους της μέσα στὸν ἄγριο κρίνο. Ἀλαφροΐσκιωτε καλέ, γιὰ πὲς ἀπόψε τί ‘δες; Νύχτα γιομάτη θαύματα, νύχτα σπαρμένη μάγια! Χωρὶς ποσῶς γῆς, οὐρανὸς καὶ θάλασσα νὰ πνένε, οὐδ᾿ ὅσο κάν᾿ ἡ μέλισσα κοντὰ στὸ λουλουδάκι, γύρου σὲ κάτι ἀτάραχο π᾿ ἀσπρίζει μὲς στὴ λίμνη, μονάχο ἀνακατώθηκε τὸ στρογγυλὸ φεγγάρι, κι᾿ ὄμορφη βγαίνει κορασιὰ ντυμένη μὲ τὸ φῶς του.

  • Οδυσσέα Ελύτη: Λακωνικόν

    O καημός του θανάτου τόσο με πυρπόλησε, που η λάμψη μου επέστρεψε στον ήλιο. Kείνος με πέμπει τώρα μέσα στην τέλεια σύνταξη της πέτρας και του αιθέρος, Λοιπόν, αυτός που γύρευα, ε ί μ α ι. Ω λινό καλοκαίρι, συνετό φθινόπωρο, Xειμώνα ελάχιστε, H ζωή καταβάλλει τον οβολό του φύλλου της ελιάς Kαι στη νύχτα μέσα των αφρόνων μ' ένα μικρό τριζόνι κατακυρώνει πάλι το νόμιμο του Aνέλπιστου.

  • N. Βρεττάκος, Ένας στρατιώτης μουρμουρίζει στο αλβανικό μέτωπο (για την Ελένη)

    Ποιος θα μας φέρει λίγον ύπνο εδώ που βρισκόμαστε; Θα μπορούσαμε τότες τουλάχιστο να ιδούμε πως έρχεται τάχατε η μάνα μας βαστάζοντας στη μασχάλη της ένα σεντόνι λουλακιασμένο με μια ποδιά ζεστασιά και κατιφέδες από το σπίτι μας. Ένα φθαρμένο μονόγραμμα στην άκρη του μαντιλιού: ένας κόσμος χαμένος. Τριγυρίζουμε πάνω στο χιόνι με τις χλαίνες κοκαλιασμένες. Ποτέ δεν βγήκε ο ήλιος σωστός απ' τα υψώματα του Μοράβα, ποτέ δεν έδυσε ο ήλιος αλάβωτος απ' τ' αρπάγια της Τρεμπεσίνας. Τρεκλίζω στον άνεμο χωρίς άλλο ρούχο, διπλωμένος με το ντουφέκι μου, παγωμένος και ασταθής. (Σαν ήμουνα μικρός καθρεφτιζόμουνα στα ρυάκια της πατρίδας μου δεν ήμουν πλασμένος για τον πόλεμο). Δε θα μου πήγαινε αυτή η προσβολή περασμένη υπό μάλης, δε θα μου πήγαινε αυτό το ντουφέκι αν δεν ήσουν εσύ, γλυκό χώμα που νιώθεις σαν άνθρωπος, αν δεν ήτανε πίσω μας λίκνα και τάφοι που μουρμουρίζουν αν δεν ήτανε άνθρωποι κι αν δεν ήταν βουνά με περήφανα μέτωπα, κομμένα θαρρείς απ' το χέρι του θεού να ταιριάζουν στον τόπο, στο φως και το πνεύμα του. Η νύχτα μας βελονιάζει τα κόκαλα μέσα στ' αμπριά. εκεί μέσα μεταφέραμε τα φιλικά μας πρόσωπα και τ' ασπαζόμαστε μεταφέραμε το σπίτι και την εκκλησιά του χωριού μας το κλουβί στο παράθυρο, τα μάτια των κοριτσιών, το φράχτη του κήπου μας, όλα τα σύνορα μας, τ ην Παναγία με το γαρούφαλο, ασίκισσα, που μας σκεπάζει τα πόδια πριν απ' το χιόνι, που μας διπλώνει στη μπόλια της πριν απ' το θάνατο. Μα ό,τι κι αν γίνει εμείς θα επιζήσουμε. Άνθρωποι κατοικούν μες στο πνεύμα της Ελευθερίας αμέτρητοι, Άνθρωποι όμορφοι μες στη θυσία τους, Άνθρωποι. Το ότι πέθαναν, δεν σημαίνει πως έπαψαν να υπάρχουν εκεί, με τις λύπες, τα δάκρυα και τις κουβέντες τους. Ο ήλιος σας θα 'ναι ακριβά πληρωμένος. Αν τυχόν δεν γυρίσω, ας είστε καλά, σκεφτείτε για λίγο πόσο μου στοίχισε. (Σαν ήμουνα μικρός καθρεφτιζόμουνα στα ρυάκια της πατρίδας μου δεν ήμουν πλασμένος για τον πόλεμο).

  • Γυάλινα Γιάννενα

    Μιχάλης Γκανάς
    Χάραζε ο τόπος με βουνά πολλά κι ανάτελλε τα ζωντανά του, καλούς ανθρώπους και κακούς, νυφίτσες, αλεπούδες, μια λίμνη ως κόρην οφθαλμού και κάστρα πατημένα. Θa'ναι τα Γιάννενα, ψιθύρισα, στο χιόνι και στον άγριο καιρό γυάλινα και μαλαματένια. Κι όσο πήγαινε η μέρα, σαν το βαπόρι σε καλά νερά, είδα και μιναρέδες κι άκουσα τα μπακίρια να βελάζουν....

  • Από τη συγκεντρωτική έκδοση Ποιήματα [Β’ Τόμος] (1978) Γιάννη Ρίτσου

    Σχήμα τής απουσίας ΙΧ 1978 Ζει η απουσία λοιπόν, μαζί μας ή και μόνη της, τη ζωή της, χειρονομεί αδιόρατα, σωπαίνει, φθείρεται, γερνάει σαν ύπαρξη σωστή, με το βουβό χαμόγελο που ρυτιδώνει λίγο-λίγο το στόμα και τα μάτια, με το χρόνο το δικό μας μετρημένη, χάνοντας χρώματα, πληθαίνοντας τη σκιά της - ζει και γερνάει μαζί μας και χάνεται μαζί μας, κι απομένει σε ό,τι αφήνουμε. Και πρέπει να προσέχουμε την κάθε κίνηση και σκέψη μας και λέξη γιατί, για ό,τι γίνεται κείνο που λείπει, φέρουμε τώρα, εμείς μονάχα, ακέρια την ευθύνη.

  • Απόσπασμα από τη σονάτα του σεληνόφωτος του Γιάννη Ρίτσου 1956

    Ἄφησέ με ναρθῶ μαζί σου Ἄφησέ με ναρθῶ μαζί σου. Τί φεγγάρι ἀπόψε! Εἶναι καλὸ τὸ φεγγάρι, - δὲ θὰ φαίνεται ποὺ ἄσπρισαν τὰ μαλλιά μου. Τὸ φεγγάρι θὰ κάνει πάλι χρυσὰ τὰ μαλλιά μου. Δὲ θὰ καταλάβεις. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου. Ὅταν ἔχει φεγγάρι, μεγαλώνουν οἱ σκιὲς μὲς στὸ σπίτι, ἀόρατα χέρια τραβοῦν τὶς κουρτίνες, ἕνα δάχτυλο ἀχνὸ γράφει στὴ σκόνη τοῦ πιάνου λησμονημένα λόγια - δὲ θέλω νὰ τ᾿ ἀκούσω. Σώπα. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου λίγο πιὸ κάτου, ὡς τὴ μάντρα τοῦ τουβλάδικου, ὡς ἐκεῖ ποὺ στρίβει ὁ δρόμος καὶ φαίνεται ἡ πολιτεία τσιμεντένια κι ἀέρινη, ἀσβεστωμένη μὲ φεγγαρόφωτο τόσο ἀδιάφορη κι ἄϋλη, τόσο θετικὴ σὰν μεταφυσικὴ ποὺ μπορεῖς ἐπιτέλους νὰ πιστέψεις πὼς ὑπάρχεις καὶ δὲν ὑπάρχεις πὼς ποτὲ δὲν ὑπῆρξες, δὲν ὑπῆρξε ὁ χρόνος κ᾿ ἡ φθορά του. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου. Θὰ καθίσουμε λίγο στὸ πεζούλι, πάνω στὸ ὕψωμα, κι ὅπως θὰ μᾶς φυσάει ὁ ἀνοιξιάτικος ἀέρας μπορεῖ νὰ φαντάζουμε κιόλας πὼς θὰ πετάξουμε, γιατί, πολλὲς φορές, καὶ τώρα ἀκόμη, ἀκούω τὸ θόρυβο τοῦ φουστανιοῦ μου, σὰν τὸ θόρυβο δυὸ δυνατῶν φτερῶν ποὺ ἀνοιγοκλείνουν, κι ὅταν κλείνεσαι μέσα σ᾿ αὐτὸν τὸν ἦχο τοῦ πετάγματος νιώθεις κρουστὸ τὸ λαιμό σου, τὰ πλευρά σου, τὴ σάρκα σου, κι ἔτσι σφιγμένος μὲς στοὺς μυῶνες τοῦ γαλάζιου ἀγέρα, μέσα στὰ ρωμαλέα νεῦρα τοῦ ὕψους, δὲν ἔχει σημασία ἂν φεύγεις ἢ ἂν γυρίζεις οὔτε ἔχει σημασία ποὺ ἄσπρισαν τὰ μαλλιά μου, δὲν εἶναι τοῦτο ἡ λύπη μου - ἡ λύπη μου εἶναι ποὺ δὲν ἀσπρίζει κ᾿ ἡ καρδιά μου. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου. Τὸ ξέρω πὼς καθένας μοναχὸς πορεύεται στὸν ἔρωτα, μοναχὸς στὴ δόξα καὶ στὸ θάνατο. Τὸ ξέρω. Τὸ δοκίμασα. Δὲν ὠφελεῖ. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.