Μια ασήμαντη ιστορία
Σαν ήτανε μικρή, της τρύπησαν τ΄αυτιά,
για να φορέσει, λέει , σκουλαρίκια.
Μεγάλωσε, παντρεύτηκε, ανάθρεψε παιδιά,
σκουλαρίκια δε φόρεσε.
Ένα δείλι, είπε ο μεγάλος της γιος:
«Εγώ, Μάνα, θα φύγω
και θα σου φέρω μια μέρα –να δεις-
σκουλαρίκια χοντρά ,μαλαματένια και μακριά
ν’ ακουμπάνε στους ώμους σου».
Εκείνη χαμογέλασε απόμακρα.
«Φτάνει να γυρίσεις , γιέ μου», του είπε.
Πέρασαν χρόνια.
Ο γιος παντρεύτηκε, μεγάλωσε παιδιά.
Σκουλαρίκια δεν έφερε.
Η Μάνα παραγέρασε, καμπούριασε,
οι ώμοι της ακούμπησαν στ’ αυτιά της.
Είπε να του στείλει μέτρα,
να μην είναι τόσο μακριά τα σκουλαρίκια.
Ώσπου , μια μέρα,
σκίστηκαν ως κάτω οι τρύπες στ΄ αυτιά της.
Τότε κατάλαβε, πως ο γιος της είχε .. χαθεί…
Γιάννης Ρίτσος.
Πρόσφατα σχόλια