Ξαφνικά από το καλοκαίρι με αφορμή τη σειρά Binbir Gece (Χίλιες και μια Νύχτες) μεγάλο μέρος του γυναικείου κυρίως πληθυσμού ταυτίστηκε με την ιστορία του Ονούρ και της Σεχραζάτ και των συμπρωταγωνιστών τους. Εικόνες από την πλούσια πλευρά της Κωνσταντινούπολης, επιχειρηματίες, ακριβά αυτοκίνητα, υπηρέτες, γυναίκες καριέρας , ένα καθαρά υλιστικό πρότυπο της σύγχρονης δυτικής κοινωνίας βρέθηκε να συνυπάρχει με την πατριαρχική αντίληψη της οικογένειας όπως στην περίπτωση του Burhanbey και έναν παραμυθένιο έρωτα όπου ο πρωταγωνιστής Onur, πλούσιος και γοητευτικός, πέφτει στα πατώματα για τη Σεχραζάτ, η οποία μονίμως έχει τα θέματά της μαζί του. Του λιναριού τα πάθη ώσπου να παντρευτούν. Από τη μία ο ήρωας -εραστής-προστάτης-wannabe πατέρας να κάνει τις ελληνίδες τηλεθεάτριες να παραληρούν για χάρη του όπως φαινόταν από τα σχετικά σχόλια στο you tube (εμείς γιατί δεν έχουμε έναν τέτοιο, μήπως να μεταναστεύσουμε στην Τουρκία που εκεί τις γυναίκες τις παντρεύονται αμέσως κλπ) και από την άλλη να φαίνεται παράξενο πώς μπορούμε να ταυτιζόμαστε με καταστάσεις που αντικατοπτρίζουν μια κοινωνία αντίστοιχη με τη δική μας στη δεκαετία του 60. Δεν κρύβω ότι πολλές φορές κοιμήθηκα 4 το πρωί, για να βλέπω 3 επεισόδια στη σειρά από το you tube και δεν μπορούσα να ξεκολλήσω. To βασικό στοιχείο που με κρατούσε ήταν ο χαρακτήρας που ενσάρκωνε ο Ονούρ.
Μήπως τελικά κατά βάθος είμαστε τόσο συντηρητικές ή μήπως τελικά έχουμε απογοητευτεί από τους τύπους αντρών που κυκλοφορούν; Σε κάθε περίπτωση καλός χρυσός και αν είναι ο Ονούρ, αυτή η καράφλα βρε παιδί μου… Σε αυτό το έργο κανείς άντρας δεν έχει τα μαλλιά του σώα;
Τουλάχιστον στο δεύτερο τουρκικό χτύπημα ο Κενάν ήταν μοντελικών προδιαγραφών. Να ανανήψουμε και λίγο από τους μεσόκοπους…
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.