Η παιδίατρος μάς συμβουλεύει…
17 Δεκεμβρίου 2018 ΚΟΥΤΡΟΥΛΑΚΗ ΕΙΡΗΝΗ
“Κουραστήκαμε να βλέπουμε γύρω μας παιδιά που δεν είναι ευχαριστημένα με τίποτε, που γκρινιάζουν, που βαριούνται και ξέρουν μόνο να απαιτούν;
Ας κάνουμε τη διαφορά στις ζωές των παιδιών μας, για να τα βοηθήσουμε να λειτουργήσουν με επιτυχία σε συναισθηματικό, κοινωνικό και ακαδημαϊκό επίπεδο. Από τη μικρή ηλικία ακόμη ο εύπλαστος εγκέφαλος τους μπορεί να εκπαιδευτεί σε αυτά που χρειάζονται για να ζήσουν μια επιτυχημένη, παραγωγική και ισορροπημένη ζωή:
……………………………………………………………………………
(1) Περιορίζουμε την τεχνολογία και συνδεόμαστε ξανά με τα παιδιά μας συναισθηματικά.Τους κάνουμε μικρές εκπλήξεις βγάζοντάς τα για φαγητό μια καθημερινή, μοιραζόμαστε μαζί τους χαμόγελα, τους βάζουμε μικρά σημειώματα αγάπης και σκέψης στις τσάντες ή κάτω από το μαξιλάρι τους, παίζουμε μαζί τους μαξιλαροπόλεμο, πάμε μαζί για μπάλα, για χορό, για ένα κέρασμα. Τρώμε όλη η οικογένεια τα βράδια, παίζουμε μαζί επιτραπέζια παιχνίδια, βγαίνουμε για ποδήλατο, για περπάτημα ή για εξερευνήσεις.
………………………………………………….
(2) Τους μαθαίνουμε να περιμένουν. Δεν είναι κακό μια στις τόσες να ακούμε να ακούμε τα παιδιά να παραπονιούνται: “βαριέμαι!”. Είναι το πρώτο βήμα για να κινητοποιήσουν τη δημιουργικότητά τους. Όταν πρόκειται για προνόμια (χαρτζιλίκι, ηλεκτρονικά μέσα, δώρα, “ελευθερίες”) αυξάνουμε βαθμιαία το χρόνο ανάμεσα στο “θέλω” και στο “παίρνω”. Περιορίζουμε τη χρήση της τεχνολογίας στο αυτοκίνητο και στα εστιατόρια και, αντί γι αυτά, μαθαίνουμε στα παιδιά να περιμένουν, να παίζουν ή να συζητούν. Περιορίζουμε το συνεχές τσιμπολόγημα διαφόρων σνακ για να παραμένουν απασχολημένα
…………………………………………………………
(3). Δεν φοβόμαστε να τους βάλουμε όρια. Τα παιδιά τα χρειάζονται για να γίνουν υγιή και ευτυχισμένα! Έχουμε πρόγραμμα για το φαγητό, τον ύπνο, το χρόνο με τις οθόνες και τα gadget. Σκεφτόμαστε πάντα τι είναι ΚΑΛΟ γι αυτά, όχι τι ΘΕΛΟΥΝ ή ΔΕ ΘΕΛΟΥΝ. Θα μας ευγνωμονούν αργότερα στη ζωή τους. Το να είναι κανείς γονιός είναι πράγμα δύσκολο -χρειάζεται να είναι δημιουργικός και να προσπαθεί με το παιχνίδι, το χιούμορ και τη σταθερότητα να κάνει τα παιδιά να θέλουν ό,τι τα ωφελεί. Που, τις περισσότερες φορές, είναι το τελείως αντίθετο από αυτό που θέλουν. Όλα τα παιδιά χρειάζονται ποιοτική διατροφή, χρόνο με δραστηριότητες έξω από το σπίτι και συνέπεια στην ώρα του ύπνου για να μπορούν την επομένη να είναι σε θέση να πάνε στο σχολείο και να μάθουν χωρίς να είναι αφηρημένα, νευρικά και αγχωμένα.
…………………………………………………
(4). Εξασκούμε από νωρίς τα παιδιά να έχουν υπομονή όταν κάνουν “μονότονες” δουλειές. Είναι η βάση της αυριανής εργατικότητας.
Διπλώνουμε μαζί τους ρούχα, τακτοποιούμε μαζί τους τα παιχνίδια, ζητούμε τη βοήθειά τους για να βγάλουμε και να τακτοποιήσουμε τα ψώνια από τις σακούλες, να στρώσουμε το τραπέζι, να ετοιμάσουμε το φαγητό ή το κολατσιό του σχολείου, τους ζητούμε να στρώσουν τα κρεβάτια τους και να βάλουν τα άπλυτά τους στο καλάθι. Γινόμαστε δημιουργικοί και, όσο είναι ακόμη μικρά, προσπαθούμε να το κάνουμε διασκεδαστικό και ενδιαφέρον, έτσι ώστε ο παιδικός εγκέφαλος να το συσχετίσει με κάτι θετικό.
……………………………
(5). Τους διδάσκουμε κοινωνικές δεξιότητες. Μαθαίνουμε στα παιδιά να περιμένουν τη σειρά τους, να μοιράζονται, να χάνουν και να κερδίζουν, να συμβιβάζονται, να επαινούν τους άλλους, να χρησιμοποιούν το “ευχαριστώ” και το “παρακαλώ”. Προτιμούμε περισσότερο να τα φέρνουμε σε επαφή με άλλα παιδιά, παρά να τα απασχολούμε με ηλεκτρονικά και τηλεόραση.
Ας σκεφτούμε: έχουμε φτιάξει για τα παιδιά μας έναν τεχνητό κόσμο χωρίς ποιοτική αλληλεπίδραση, χωρίς βαρετές στιγμές, με συνεχή διασκέδαση. Με το που σιωπούν, από μωρά ακόμη, τρέχουμε να τα απασχολήσουμε, γιατί αλλιώς θεωρούμε ότι δεν κάνουμε το καθήκον μας σαν γονείς. Όλος μας ο κόσμος περιστρέφεται γύρω από αυτά και έχουν άμεσα ό,τι μας ζητούν. Συγχρόνως, είμαστε πολύ απασχολημένοι και τους δίνουμε ψηφιακές συσκευές για να τα απασχολούν αυτές. Οι ενήλικες και τα παιδιά ζούμε σε δυο ξεχωριστές πραγματικότητες: εκείνα στον κόσμο της διασκέδασης κι εμείς στον κόσμο της δουλειάς. Έχουμε τις καλύτερες προθέσεις -να τα κάνουμε ευτυχισμένα- κι όμως, τα κάνουμε ευτυχισμένα προς το παρόν, αλλά δυστυχισμένα μακροπρόθεσμα.
Ας γίνουμε ξανά διαθέσιμοι, με το σωστό τρόπο, γι αυτά. Η συναισθηματική διαθεσιμότητα των γονιών θρέφει όσο τίποτε άλλο την ψυχή και τον εγκέφαλο των παιδιών μας.” Ρένα Σημαντήρη – Παιδίατρος
Δημοσιευμένο στην κατηγορία Γονείς .
Πρόσφατα σχόλια