Δημοτικό σχολείο Στερνών 1987.
Τζάμια σπασμένα στα παράθυρα. Διθέσιο νεοκλασικό δίχωρο σχολείο. Μια αποθήκη σε ρόλο νηπιαγωγείου στην αυλή του δημοτικού και τα καρεκλάκια να μη φτάνουν, φέρναμε κι από το σπίτι μας.
Το παλιό δημοτικό – συσσίτιο σε ρόλο αποθήκης. Όλα βρώμικα, μισογκρεμισμένα , λυπητερά. Και η δασκάλα των γονιών μας να επιβιώνει ως το 1982, μαζί με το πολυτονικό.
Οι τουαλέτες οθωμανικές, χωρίς πόρτες και παράθυρα. Οι κούνιες και η τσουλήθρα δώρο των Αμερικανών της βάσης άβαφα και με ζημιές. Επικίνδυνες ζημιές.
Βρύσες άθλιες για νερό, χώμα και λάσπη παντού.
Τα περισσότερα δημοτικά στη χώρα κάπως έτσι περιγράφονται.
Εμείς όμως υπήρξαμε τυχεροί. Ήρθε η Άνοιξη και τα νιάτα. Και νίκησαν αυτά που το δημόσιο, η συνήθεια, το κατεστημένο δε μπορεί..
Ποτέ δεν είδαμε ξανά βανδαλισμό. Τα παιχνίδια βάφτηκαν κι επιδιορθώθηκαν. Τα τζάμια δεν έσπασαν ξανά. Οι τουαλέτες ήταν πιο καθαρές από του σπιτιού μας. Ο κήπος φυτεύτηκε με δέντρα και φυτά που είχαν το όνομά μας. Το νηπιαγωγείο βρήκε το δικό του χώρο. Όλα άλλαξαν , επιδιορθώθηκαν , έλαμψαν…
Ποτέ δεν είδαμε ξανά βανδαλισμό. Ποιος να βανδαλίσει και τι; Βλέπαμε το αμείωτο ενδιαφέρον του. Τα δυο του χέρια που δούλευαν αδιάκοπα. Όταν ο δάσκαλος είναι το παράδειγμα χωρίς να σηκώνει δάχτυλο, εσύ υποτάσσεσαι, μιμείσαι, σέβεσαι. Δούλεψε τόσο σκληρά, τόσο πεισματικά , τόσο τακτικά, που μας έπεισε. Μας αγάπησε. Από την αρχή!
Πού να δούμε ξανά βανδαλισμό; Πού να γράψεις στο θρανίο, πού να πετάξεις χαρτάκι. Εμείς σεβόμασταν κι αυτός υλοποιούσε τα όνειρά του! Γήπεδο μπάσκετ με διαγραμμίσεις λαμπερές και διχτάκια που δεν έλειπαν ποτέ, σκάμμα για το στίβο, σκηνή θεάτρου!! Στο πρώτο του σχολικό έτος.
Τα σχολεία δεν ανήκουν σε κανένα. Κουβαλούν όμως την ψυχή και την ενέργεια εκείνων που τα αγάπησαν. Ό,τι και να γίνει. Κι αν εκείνοι που τα αγαπούν σε κοιτάξουν στα μάτια, σε ακινητοποιούν, το αγαπάς κι εσύ, το σέβεσαι. Κι αν θες το κάνεις χώρο διαφυγής από τα δικά σου προβλήματα. Και το σχολείο γίνεται όαση χαράς, όχι αγγαρεία.