Ελένη Αβδημιώτη/ Νήσος Αμμουλιανή
Μου αρέσει… 
Η ιστορία του νησιού μας…. Όπως φαίνεται και στη φωτογραφία που βρήκα (http://www.naftotopos.gr/) μια σαντάλα (“οι σαντάλες ήταν σκάφη κυρίως των Ελλήνων της Θάλασσας του Μαρμαρά έως και τη Μικρασιατική καταστροφή το 1922″) ήταν το πέρασμα από την στεριά στην Αμμουλιανή. Έτσι ήρθαν οι πρώτοι Μικρασιάτες πρόγονοι μας να κατοικήσουν στο νησί μας. Μια ταπεινή σαντάλα γεμάτοι με ταπεινούς και κατατρεγμένους πρόσφυγες, που ήρθαν κι αγάπησαν τη νέα τους πατρίδα και δεν θα επιτρέψουν σε κανένα να τους ξανακάνει πρόσφυγες.
Ίσως είναι μόνο για τα δικά μου μάτια τόσο όμορφη, επειδή είναι ο τόπος μου. Όπως την βλέπω καταπράσινη να τυλίγεται μες στο γαλάζιο του Αιγαίου, δε μπορώ να μην την καμαρώσω. Είναι η Αμμουλιανή, το νησί μου. Ο τόπος που μ’ έμαθε να αγαπώ και να σέβομαι τη στεριά και τη θάλασσα. (Η φωτογραφία είναι από το Google χωρίς να μπορέσω να βρω τα δικαιώματα)
Δεν μου αρέσει… 
Από τη μάστιγα των αυθαιρέτων δεν γλίτωσε, ούτε το νησί μας. Σα μανιτάρια φύτρωσαν το ένα πίσω απ’ τ’ άλλο. Γέμισαν με φράχτες τα μέρη που παλιά έκανα βόλτες και μου έκρυψαν τη θέα στη θάλασσα.
Αν και η Αμμουλιανή είναι μόλις 4,5 τετ. χιλ., το καλοκαίρι ο πληθυσμός της με τους επισκέπτες ξεπερνάει τις 5000, πράγμα που την κάνει πολύ ευαίσθητη στην διαχείριση των απορριμμάτων και των αποβλήτων. Ευτυχώς, εδώ και μερικά χρόνια τα απορρίμματα βγαίνουν εκτός νησιού. Τα απόβλητα όμως εξακολουθούν να πέφτουν ακατέργαστα στο νησί με κίνδυνο να προκληθεί σοβαρή μόλυνση. Ένας βιολογικός καθαρισμός είναι απαραίτητος ειδικά για ένα τόσο μικρό νησί, με τόσους επισκέπτες το καλοκαίρι.
