Ποιήματα και άλλα…

Κάποτε είχα ένα σκυλάκι που το έλεγαν Ρόζα και ήταν πολύ γλυκιά, όμως όταν την έπαιρνες αγκαλιά μαδούσε γι’ αυτό δεν την είχαμε μέσα στο σπίτι. Η γιαγιά μου τα καλοκαίρια την είχε στην τζαμαρία της και τους χειμώνες στον λέβητα, επειδή εκεί είχε ζέστη.

Στο θέμα μας τώρα. Η ράτσα της ήταν Πεκινουά. Βαριόταν πολύ κι έτρωγε πολύ. Είχε πολύ απαλό τρίχωμα και της άρεσε να την χαϊδεύουν στο λαιμό. Δεν τα πήγαινε καθόλου καλά με τα άλλα ζώα, ειδικά με τις γάτες. Κι όταν έτρωγε δεν της άρεσε να την πειράζεις, όπως όλα τα σκυλιά.

Μια νύχτα είχε φύγει από το σπίτι και την κυνήγησε ένα μεγάλο άσπρο σκυλί. Φυσικά αυτή είχε ένα ύψος πολύ κοντό και τέλος πάντων την έπιασε και την δάγκωσε στο λαιμό. Την άλλη μέρα ήρθε στο σπίτι με μια τεράστια πληγή. Η μαμά μου και η γιαγιά μου της έβαλαν επίδεσμο κι εγώ την κοίταζα από το παράθυρο. Ο μπαμπάς μου δεν τη χώνευε καθόλου.

Την είχαμε στο λέβητα ένα μήνα και μύριζε πετρέλαιο. Μια μέρα τη δώσαμε επειδή δεν μπορούσαμε να της κάνουμε εμβόλια, γιατί ο μπαμπάς μου δούλευε και η μαμά μου δεν είχε μεταφορικό μέσο να την πάει στον κτηνίατρο.

Τέλος πάντων, ήταν το αγαπημένο μου σκυλάκι και δεν θα την ξεχάσω ποτέ.

 Ηλίας

Σε κλαίει  λαός. Πάντα χλωρό  να  σειέται  το χορτάρι

στον  τόπο  που σε  πλάγιασε  το  βόλι, ω  παλικάρι!

Πανάλαφρος  ο  ύπνος  σου, του Απρίλη  τα  πουλιά

σαν  του σπιτιού  σου  να  τ’ ακούς  λογάκια και  φιλιά.

Και νά σου  φτάνουν  του χειμώνα  οι καταρράχτες

σαν  τουφεκιού  αστραπόβροντα  και  σαν πολέμου κράχτες.

Πλατιά  του  ονείρου  μας η γη και  απόμακρη.

Και  γέρνεις  εκεί  και  σβεις  γοργά.

Ιερή  στιγμή! Σαν πιο  πλατιά τη  δείχνεις, και

τη  φέρνεις  σαν πιο κοντά!

Κωστής Παλαμάς

από την Ελισάβετ

Με έπιασε η κακιά η ώρα

και δυο μήνες προσπαθούσα

τον θάνατο μην συναντούσα.

Μα χθες το βράδυ

είδα ένα φως φωτεινό

που είχε πάνω του ένα σταυρό.

Βάλθηκα να τον ακουμπήσω

και μπήκε στην ψυχή μου.

Και από τότε φοράω άσπρα

και παίζω άρπα.

Τους προστατεύω απ’ το κακό

για να έρθουν αργά εδώ.

“Μα ποιοι είναι Γιάννη αυτοί;”

Αυτοί που αγαπώ!

Αναστασία

Αν μ’ αγαπάς

θα κατεβάσω το φεγγάρι και τ’  αστέρια

να υποκλιθούν.

Αν μ’ αγαπάς

θα πω στον ήλιο να σβήσει.

Αν μ’ αγαπάς

θα πω στον Κρόνο

να σου δώσει τη βέρα του.

Αναστασία