Στην τάξη φτιάξαμε όμορφες πασχαλινές κάρτες.

Κουραστήκαμε , αλλά το αποτέλεσμα ήταν πραγματικά πολύ καλό…

Για να δείτε την καρτούλα μας , δεν θέλει κόπο , θέλει τρόπο!!!

Κλικ στην εικόνα ή εδώ…

Του Ιορδάνη

Ήταν ένα ανοιξιάτικο πρωινό και ένα αγόρι με μακό παντελόνι και μια κόκκινη αμάνικη μπλούζα κρυφάκουγε κάτω από το ανοιχτό παράθυρο της κουζίνας την απόφαση των γονιών του για μια εκδρομή στην εξοχή.

<<Πρέπει να πάμε>> είπε η μαμά του αγοριού << του το έχουμε τάξει από τότε που δεν πήγαμε στην Κρήτη για τα Χριστούγεννα>>. << Και τι θα γίνει αν μας κλέψουν όσο λείπουμε;>> ρώτησε ο πατέρας του παιδιού.

<<Δηλαδή, θες να μου πεις ότι πληρώσαμε τόσα χρήματα για το συναγερμό που μας έβαλαν για μόστρα;>> αντιγύρισε την ερώτηση εκείνη.

<<Καλά, πήγαινε πες στα παιδιά να ετοιμαστούν.Φεύγουμε σε μισή ώρα>>ανακοίνωσε φανερά ηττημένος ο πατέρας.

Εγώ, ο Ιορδάνης , το παιδί της ιστορίας μας όπως ίσως καταλάβατε, έτρεξα γρήγορα στο δωμάτιό μου πάνω από τη μισοτελειωμένη φωτοτυπία γλώσσας , για να φανεί  ότι διάβαζα. Για μια στιγμή σκέφτηκα να ειδοποιήσω τη Μαρία, την αδελφή μου, αλλά επειδή ακόμη είχα καρούμπαλο από το κέρατο της αγελαδούλας  που μου είχε πετάξει την προηγούμενη φορά που μπήκα απροειδοποίητα στο δωμάτιό της , σκέφτηκα ωριμότερα.

Λίγες στιγμές αργότερα μπαίνει μέσα στο δωμάτιό μου η μαμά και μου ανακοινώνει:

<<Ετοιμάσου! Πάμε εκδρομή!>>Εγώ προσπάθησα να πάρω ένα έκπληκτο και ενθουσιώδες συνάμα βλέμμα , που όμως δεν έπεισε κανέναν. Σηκώθηκα από το γραφείο και άρχισα να ετοιμάζω την τσάντα μου. Μιάμιση ώρα αργότερα ήμουν στο αυτοκίνητο, το οποίο είχε χαράξει πορεία για τα Τρίκαλα.

Για τη συνέχεια της ιστορίας κλικ στην εικόνα ή  εδώ!

του Μιχάλη

Είναι πολλές φορές που στον ελεύθερο χρόνο μου δεν είμαι σαν ένα συνηθισμένο παιδί. Τι κάνουν τα συνηθισμένα παιδιά στον ελεύθερο χρόνο τους; Παίζουν! Εγώ δεν είμαι έτσι. Εγώ κάθομαι και συλλογίζομαι με τις ώρες πόσο χρόνο έχω ξοδέψει από την πολύτιμη ζωούλα μου σε εκείνο το σπίτι. Στο σπίτι της γιαγιάς μου στην Αίγινα!

Μετρημένες στα δάχτυλα είναι οι φορές που έχω περάσει καλά σε αυτό… Θυμάμαι όταν ήμουν μικρός και μου έλεγαν ότι θα πάμε στη γιαγιά μου στην Αίγινα. Οοοο! Πεταγόμουν όλο χαρά. Με τα χρόνια όμως τα πράγματα σαν να άλλαξαν. Η υπομονή κάθε ανθρώπου , βλέπετε , έρχεται η στιγμή που εξαντλείται.

Το αρχοντικό της γιαγιάς θεωρείται αρκετά μεγάλο. Εξωτερικά είναι ευρύχωρο και πολύ επιβλητικό, κερδίζει τις πρώτες εντυπώσεις. Μα όταν ο επισκέπτης μπει μέσα, ψάχνει τρόπο για να φύγει. Μα δεν μπορεί! Το σπίτι , βλέπετε , έχει τόσο πολλές πόρτες που τον ίδιο το Δαίδαλο , τον αρχαίο , τον βγάζει νοκ άουτ!

Για τη συνέχεια … ΚΛΙΚ ΕΔΩ !