Του Ιορδάνη

Ήταν ένα ανοιξιάτικο πρωινό και ένα αγόρι με μακό παντελόνι και μια κόκκινη αμάνικη μπλούζα κρυφάκουγε κάτω από το ανοιχτό παράθυρο της κουζίνας την απόφαση των γονιών του για μια εκδρομή στην εξοχή.

<<Πρέπει να πάμε>> είπε η μαμά του αγοριού << του το έχουμε τάξει από τότε που δεν πήγαμε στην Κρήτη για τα Χριστούγεννα>>. << Και τι θα γίνει αν μας κλέψουν όσο λείπουμε;>> ρώτησε ο πατέρας του παιδιού.

<<Δηλαδή, θες να μου πεις ότι πληρώσαμε τόσα χρήματα για το συναγερμό που μας έβαλαν για μόστρα;>> αντιγύρισε την ερώτηση εκείνη.

<<Καλά, πήγαινε πες στα παιδιά να ετοιμαστούν.Φεύγουμε σε μισή ώρα>>ανακοίνωσε φανερά ηττημένος ο πατέρας.

Εγώ, ο Ιορδάνης , το παιδί της ιστορίας μας όπως ίσως καταλάβατε, έτρεξα γρήγορα στο δωμάτιό μου πάνω από τη μισοτελειωμένη φωτοτυπία γλώσσας , για να φανεί  ότι διάβαζα. Για μια στιγμή σκέφτηκα να ειδοποιήσω τη Μαρία, την αδελφή μου, αλλά επειδή ακόμη είχα καρούμπαλο από το κέρατο της αγελαδούλας  που μου είχε πετάξει την προηγούμενη φορά που μπήκα απροειδοποίητα στο δωμάτιό της , σκέφτηκα ωριμότερα.

Λίγες στιγμές αργότερα μπαίνει μέσα στο δωμάτιό μου η μαμά και μου ανακοινώνει:

<<Ετοιμάσου! Πάμε εκδρομή!>>Εγώ προσπάθησα να πάρω ένα έκπληκτο και ενθουσιώδες συνάμα βλέμμα , που όμως δεν έπεισε κανέναν. Σηκώθηκα από το γραφείο και άρχισα να ετοιμάζω την τσάντα μου. Μιάμιση ώρα αργότερα ήμουν στο αυτοκίνητο, το οποίο είχε χαράξει πορεία για τα Τρίκαλα.

Για τη συνέχεια της ιστορίας κλικ στην εικόνα ή  εδώ!