Η εξώπορτα ξύλινη , φθαρμένη
υπόσχεται ανθρώπους.
φωνές στοργικές.
Κάθε γωνιά και αγάπη.
Μυρωδιά απ’ το πανωφόρι της μάνας,
το γιορτινό.
Το κράτησα.
Σαν αερικό νιώθω το χέρι της.
Ακόμα δεν εμπιστεύεται τον κόσμο
που άφησε τους ανθρώπους της.
Κι ο πατέρας …
Τ΄ακροπατήματά του
στιβαρά , ασφαλή.
Ετσι πρέπει σε τούτη τη ζωή.
Να την ξεγελάς, να δείχνεις σιγουριά,
να την πλανεύεις.
