“Όσο περισσότερο οι λαοί μου θα δουλεύουν , τόσο λιγότερο θα υπάρχουν ακόλαστα πάθη. Είμαι η εξουσία και θα ήμουν διατεθειμένος να διατάξω για την Κυριακή, μετά το τέλος της λειτουργίας, τα μαγαζιά να ανοίγουν και οι εργάτες να επιστρέφουν στην εργασία τους” Ναπολέων
“Τη δουλειά, που τον Ιούνιο του 1848, οι εργάτες απαιτούσαν με τα όπλα στα χέρια, την έχουν επιβάλλει στις οικογένειές τους, έχουν παραδώσει στους βαρώνους της βιομηχανίας τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους. Με τα ίδια τους τα χέρια έχουν ρημάξει την οικογενειακή τους εστία, με τα ίδια τους τα χέρια έχουν στεγνώσει από γάλα τα στήθια των γυναικών τους. Αυτές οι δύστυχες, έγκυες και τον καιρο που θηλάζουν τα μωρά τους , έχουν την υποχρέωση να πηγαίνουν στα ορυχεία και τα εργοστάσια, να τσιτώνουν τη ραχοκοκκαλιά τους και να εξαντλούν τα νεύρα τους . με τα ίδια τους τα χέρια έχουν τσακίσει τη ζωή και το σφρίγος των παιδιών τους.
Πού είναι αυτές οι πολυλογούδες κυράδες, για τις οποίες μιλάνε οι ιστορίες και τα παλιά μας παραμύθια, οι τολμηρές στα λόγια, οι ντόμπρες , οι ερωμένες του θεϊκού μπουκαλιού; Πού είναι αυτές οι ανέμελες γυναίκες, οι αεικίνητες , που διαρκώς μαγείρευαν, διαρκώς τραγουδούσαν, διαρκώς έσπερναν τη ζωή φέρνοντας τη χαρά…
Έχουμε σήμερα τα κορίτσια και τις γυναίκες της φάμπρικας, καχεκτικά λουλούδια με θαμπά χρώματα, με αίμα ξεπλυμένο, με στομάχι κατεστραμμένο, με άτονα μέλη…”
Από το βιβλίο του Paul Lafargue “Το δικαίωμα στην τεμπελιά”
