Η παροιμιώδης φράση «Ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι» χρησιμοποιείται για κάτι που αργεί να πραγματοποιηθεί ή είναι αμφίβολο αν θα γίνει ποτέ. Για παράδειγμα αν κάποιος συζητάει τα Χριστούγεννα για τις καλοκαιρινές του διακοπές, μπορεί κάποιος να του πει: «Μέχρι τότε ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι». Η φράση λόγω του ότι χρησιμοποιείται ευρέως, ακούγεται οικεία, αλλά αν κάποιος προσέξει και προσπαθήσει να την αναλύσει με τη λογική, θα διαπιστώσει ότι είναι αδύνατο. Ακόμα και αν επρόκειτο για προσωποποίηση του μήνα Μάη, ακούγεται κάπως περίεργο το να προτρέπει κάποιος τον Μάιο να ζήσει για να φάει τριφύλλι…
Η φράση αυτή λέγεται ότι γεννήθηκε στα ελληνικά γήπεδα και χρονολογείται στα τέλη της δεκαετιας του 1920, όταν ο Ανέστης Μάης αμυντικός της ομάδας Ντροπαλός Ελευσίνας, ήταν γνωστός για την πρωτοφανή του σκληρότητα στο παιχνίδι του. Μάλιστα όπως αναφέρει το tisimainei.blogspot, κάποιες φορές περίμενε τους αντίπαλους παίκτες μετά τον αγώνα, προκειμένου να «λύσουν» τις διαφορές τους, ενώ το μπλογκ αναφέρει ότι κάποιες φορές δάγκωνε κιόλας τους αντιπάλους του.Όταν το 1928 η ομάδα της Ελευσίνας κληρώθηκε εναντίον του Παναθηναϊκού που ως γνωστόν έχει ως σύμβολο το τριφύλλι, ο Μάης ήταν βαριά άρρωστος από μαλάρια και κινδύνευε να πεθάνει. Οι συμπαίκτες του, τον επισκέφθηκαν στο σπίτι του αμέσως μετά την κλήρωση του κυπέλλου και προσπάθησαν να τον εμψυχώσουν με την φράση «Ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι», ώστε να καταφέρει να ξεπεράσει την αρρώστια και να παίξει στον ιστορικό αγώνα, μια που χωρίς αυτόν ήταν σίγουρο ότι δε θα τα κατάφερναν.
Παρόλα αυτά ή φράση ήταν παλιότερη και ήδη γνωστή όταν παραφράστηκε για χάρη του Ανέστη Μάη.
Στη φτωχή αγροτιά της μεταπολεμικής Ελλάδας, μέχρι και τη δεκαετία του ’60, το να εχει κάποιος αγρότης ενα βόδι ητανε κεφάλαιο.Με αυτό εκανε χωράφι και εξασφάλιζε το στάρι και αρα το ψωμί της χρονιάς του και ετσι ζούσε την οικογένειά του , αφου το ψωμί εθεωρείτο και συνεχίζει- ως ενα βαθμό- να θεωρείται ως το βασικό ειδος διατροφής των ανθρώπων- ο ευλογημένος αρτος ημών ο επιούσιος. Για να οργώσει όμως το χωράφι χρειαζόταν δύο βόδια, έτσι πολύ συχνά συνεργαζόταν με κάποιον συγγενή η κάποιον γείτονα η κάποιον “σέμπρο”, ατυπο συνεταίρο δηλαδή, που ειχε και αυτός ενα βόδι, αποτελούσαν “ζευγάρι” τα δυό μαζί , και ετσι εκαναν χωράφι και τη διαδικασία την ελεγαν και αυτή “ζευγάρι”. Σήμερα “εχω ζευγάρι” σήμαινε οτι θα πάω να οργώσω τα χωράφια.Μια βδομάδα λοιπόν ο ενας, μια βδομάδα ο αλλος και ετσι οργωναν τις μικρές λωρίδες γής, τις λαχίδες οπως τις ελεγαν (απο το “λαχνίδες”), βγάζοντας τίμιους καρπούς , και αυτή τη διαδικασία την ελεγαν “δανεικαριά” απο το δανείζω- δανείζομαι….Αλληλοδανείζονταν τα βόδια…για να κάνουν ζευγάρι.
Ο φτωχός λοιπόν αγρότης που ειχε ενα βόδι (κεφάλαιο είπαμε) και δεν ειχε να το ταϊσει τον Νοέμβριο και το Δεκέμβριο που εκανε βαρυχειμωνιά, το παρακαλούσε να ζήσει, να αντέξει ως το Μάϊο που θα βγεί το τριφύλλι, η φυσική τροφή , να φάει..και του ελεγε τη γνωστή φράση: ” Ζήσε μαύρε μου να φάς το Μάη τριφύλλι…” (Τα πιο πολλά βόδια ειχαν μαύρο χρώμα.)
….”Και τον Αυγουστο σταφύλι”, το εχουν δανειστεί αυθαίρετα-για ομοιοκαταληξία η ευφωνία- απο το δημοτικό τραγούδι της πέρδικας .
