Λένε ότι και το πιο μεγάλο ταξίδι…

Ξεκινά με ένα βήμα…

Ορμώμενη από ένα εξαιρετικό μπλογκ..

που μου προώθησε καλός συνάδελφος στο ταχυδρομείο μου…

Πρόκειται για τις αναρτήσεις του κ. Πάνου Βασιλόπουλου…

Σκέφτηκα ότι τελικά δεν είμαι τόσο μόνη όσο νόμιζα…

Αν όλοι μας καταθέσουμε τις εμπειρίες μας..

ίσως βρούμε όλα τα κομμάτια που συνθέτουν αυτό το δύσκολο παζλ..

Το ταξίδι μου στον κόσμο της  εκπ/σης έχει ξεκινήσει από το 2002..

Είδα πολλά… ευχάριστα και δυσάρεστα..

Σωρεύτηκαν…

Άλλα είναι σε εξέλιξη…

Θα κάνω λοιπόν μια προσπάθεια να τα καταγράψω..

υπό το φόβο να μην τα (ξε)χάσω…

Αλλά και με το φόβο να μην γίνω όλα όσα φοβάμαι:

Άλλο ένα φυλλαράκι στο δέντρο των Δημοσίων Υπαλλήλων…

Θα ξεκινήσω με μια ενδιαφέρουσα ιστορία…

Για την ώρα θα είναι ανώνυμη.. άχρονη…

Είναι μία διόλου πρωτότυπη….

Για μένα όμως είναι ιδιαίτερη.. επειδή είναι σε εξέλιξη..

την ζω και την παρακολουθώ με ενδιαφέρον…

και περιμένω να δω την κατάληξή της…

Όσοι την γνωρίζουν απευθείας… μου έχουν ξεκόψει ότι θα γίνει κάτι…

Παράπονο: Είναι πολύ εξωπραγματικό 

που πιστεύω ακόμη ότι υπάρχουν ιθύνοντες ακέραιοι….;

Kαι ότι διαμέσου των όποιων δομών και οργάνων (ΕΛΜΕ – ΠΥΣΔΕ – Δ/νσεων Σχολείων κλπ)

στο μέτρο που λειτουργούν ορθά και ενδεδειγμένα

 αλλά κυρίως με έντιμη ατομική εκπ/κη στάση

 μπορούμε να κάνουμε περισσότερα βηματάκια μπροστά;

Η συνέχεια…

στις οθόνες μας…