Σε έναν κόσμο που οι χώρες του καθίστανται όλο και περισσότερο αλληλεξαρτώμενες, και νέες τεχνολογίες έχουν εξαλείψει τα σύνορα και τις αποστάσεις, δεν μπορούμε πια να παραμένουμε μονόγλωσσοι. Η εκμάθηση μιας ξένης γλώσσας έχει γίνει αναγκαία περισσότερο από ποτέ για τη σύνδεση με τον υπόλοιπο κόσμο. Η επιτυχία πλέον εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την ικανότητα του ατόμου να λειτουργήσει ως ένα μέλος ενός παγκόσμιου χωριού του οποίου τα μέλη ομιλούν μια ποικιλία γλωσσών. Η εκμάθηση ξένων γλωσσών δεν αποτελεί πλέον ένα χόμπι, αποτελεί μια αναγκαιότητα για τους σύγχρονους νέους. Πως όμως η εκμάθηση μιας ξένης γλώσσας μπορεί να βοηθήσει στο να αντιμετωπίσουν οι νέοι τις προκλήσεις του σήμερα;
Οι ξένες γλώσσες και η σπουδαιότητά τους
Ιαν 201829
Η τέχνη ως έμπνευση
Ιαν 201826
Ως μαθήτρια
έμαθα να ΜΗΝ σκέφτομαι, αλλά να ΠΙΣΤΕΥΩ ότι δεν μπορώ να σκεφτώ και το ΜΟΝΟ που θέλου να κάνω, είναι να ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ, να ΛΕΩ και να ΠΙΣΤΕΥΩ/ΠΡΕΣΒΕΥΩ αυτά που άλλοι είπαν, σκέφτηκαν, πιστεύουν/πρεσβεύουν.
Ευτυχώς μεγαλώνουμε κάποτε…..
Η Ελευθερία του εκπαιδευτικού
Ιαν 201826
Αν είχα μια ευχή για τη δουλειά μου, κάτι σαν το “πες το και θα γίνει”, αυτή θα ήταν να καθορίζω μόνη μου, τι και πώς να διδάξω και να είναι οι μαθητές και οι ιδιαίτερες ανάγκες ή ικανότητές τους ο γνώμονας και όχι οι όποιες αποφάσεις άλλων, όσο σεβαστοί και ομοιδεάτες κι αν είναι οι αποφασίζοντες.
Δραστηριοποίηση μαθητών
Ιαν 201826
Περί παιδείας
Ιαν 201814
Περί ποίας παιδείας
Αυτήν την Παιδεία, σκοπίμως, στερεί η πολιτεία, η οποία δεν θέλει πολίτες, αλλά υπήκοους-μαζάτομα, για να τα χειρίζονται, κατά τα καλά και συμφέροντά τους, οι λαομπαίχτες πολιτικατζήδες, διαπλεκόμενοι με τους εμπόρους του χρήματος, αντλώντας δύναμη και εξουσία η μια φάρα από την άλλη.
Όμως, «Παιδεία που αποβλέπει στην απόκτηση χρημάτων ή δύναμης ή σοφίας χωρίς νου και δικαιοσύνη, θα πρέπει να την θεωρούμε ανελεύθερη και βάναυση – και καθόλου άξια να καλείται παιδεία: Την εις χρήματα τείνουσαν ή τινά πρὸς ισχύν, ή και προς άλλην τινὰ σοφίαν άνευ νου και δίκης, βάναυσόν τ’ είναι καιανελεύθερον και οὐκ αξίαν το παράπαν παιδείαν καλείσθαι.» (Πλάτων)
Νέοι στόχοι
Κι’ όμως, τέτοια, βάναυση και ανελεύθερη, εκτεχνικεύμενη παιδεία, παρέχει το Κράτος, και οι διάφοροι δεφόμενοι, (δέφω: μαλακώνω το πετσί τρίβοντάς το) βυρσοδέψες Υπουργοί της (α)Παιδείας.
Και η κορνίζα, του κορνιζαρισμένου πτυχίου, αξίζει περισσότερο από το ίδιο το πτυχίο. Και η ακριβή παραπαιδεία είναι συμπλήρωμα της δωρεάν λειψής παιδείας.
Περί ορέξεως
Και οι μαθητές, οι φοιτητές, απαίδευτοι, πικραμένοι, απελπισμένοι, «όλοι οι άνθρωποι, (σ.σ. και ιδίως οι νέοι), επιζητούν τη γνώση από την φύση τους: Πάντες οι άνθρωποι του ειδέναι ορέγονται φύσει» (Αριστοτέλης), γεμίζουν το κενό της πίκρας τους και της απαιδευσίας, με τη βία, με την αδιαφορία, με τη βακχεία, με την διαδικτυακή αποξένωση, νομίζοντας, οι περισσότεροι, πως επικοινωνούν.
Με ποιόν; Με τι; Με το τιποτατίποτα!
Ποιος αποφασίζει για και ποιος καθορίζει το μέλλον;
Ιαν 201813
Αρκετός χρόνος και αρκετά χρήματα.Διάβασα τυχαία το άρθρο ενός φιλοσόφου-εκπαιδευτικού από την Αυστρία, στο οποίο αναρωτιέται, για ποιο λόγο απομακρυνθήκαμε από τους βασικούς στόχους της παιδείας, που είναι η
απόκτηση γνώσης,
παιδείας με την ευρύτερη έννοια καθώς και
δεξιοτήτων.
Μάλιστα δε παρατηρεί, πως δόθηκε ειδικό βάρος στο τελευταίο (με τη σύνταξη νέων προγραμμάτων σπουδών, που επικεντρώνονται σε όλα τα μαθήματα στη απόκτηση δεξιοτήτων) και βέβαια αναρωτιέται ο ίδιος αλλά και ο αναγνώστης, αν αυτό το βήμα ήταν προς τη σωστή κατεύθυνση ή αν θα αποβεί ολέθριο για τις επόμενες γενεές.
Ο χρόνος ως αποφασιστικός παράγοντας.
Ο χρόνος αποτελεί έναν καθοριστικό παράγοντα στη διαμόρφωση των νέων εκπαιδευτικών στόχων. Μαθαίνουμε από την αρχή αυτό που θα θέλαμε να γνωρίζουμε με το πέρας των όποιων σπουδών μας στο κάθε είδους σχολείο που φοιτούμε. Γνωρίζουμε ποιες δεξιότητες μπορούν να αποκτηθούν σε κάθε ηλικία και επικεντρωνίμαστε σε αυτές. Έτσι εξοικονομούμε χρόνια ωρίμανσης. Τι ακριβώς όμως τα κάνουμε αυτά τα χρόνια; Πως αξιοποιούμε το χρόνο μας γενικότερα; Ένα ερώτημα που τίθεται βασανιστικά, μιας και επιδιώκουμε να ζήσουμε πολύ περισσότερο από τους προγόνους μας (και το έχουμε καταφέρει!), το προσδόκιμο ζωής των ανθρώπων αυξάνεται κατακόρυφα, σε λίγο ίσως ζούμε αρκετά χρόνια (πάνω από 25/30) ως συνταξιούχοι, μετά από 40 περίπου χρόνια εξαντλητικής εργασίας.
Τα οικονομικά μεγέθη.
Πέρα από την ανελέητη κριτική που δέχονται όλοι οι υπουργοί, που είναι υπεύθυνοι για την παιδεία, ο σημαντικός ρόλος της για την ανάπτυξη κάθε κράτους έχει γίνει αποδεκτός από όλους και οι επενδύσεις για την παιδεία είναι αρκετά υψηλές, αλλά ποτέ ικανοποιητικές.
Πρόσφατα σχόλια