Νικηφόρος Βρεττάκος, «Οι τρεις άστεγοι»
Μια χειμωνιά, τρεις άστεγοι, που απ’ τον πάγο σβήναν
σε μια ταβέρνα που έκλεινε μπήκαν ορμητικοί.
Κι ενώ πολύ διψούσανε, καθόλου αυτοί δεν πίναν,
Αλλά το χώμα κοίταζαν κ’ οι τρεις τους σκεφτικοί.
Κι ο ταβερνιάρης που άλλοτε την ώρα αυτή σφαλούσε,
γιατί είχε σπίτι ερημικό και φαμελιά πολλή
να τους ειπεί πως πέρασεν η ώρα δεν τολμούσε
γιατί ήτανε παράξενοι και σκοτεινοί πολύ.
Κι όταν σαν άχνιζε η αυγή τον απαχαιρετήσαν
ένα κρασί τους πρόσφερε κι’ αυτός να ζεσταθούν,
ενώ από οίχτο κι ανθρωπιά τα μάτια του δακρύσαν.
Μ’ αυτοί, κ’ οι τρεις, περήφανοι, δεν πήρανε να πιουν.
Οι άστεγοι αντιμετωπίζουν πολλές δυσκολίες. Μερικές από αυτές είναι το κρύο, η πείνα, η έλλειψη στέγης και η ανασφάλεια. Σήμερα, δυστυχώς υπάρχουν ακόμη άστεγοι. Οι ατυχίες της ζωής, οι καταχρήσεις και τα οικονομικά προβλήματα μπορεί να τους οδήγησαν εκεί. Όμως το κράτος πρέπει να φροντίσει για αυτούς και να μην αδιαφορεί.
Ο ταβερνιάρης, παρα την κούραση της ημέρας, βοηθά τους άστεγους δίνοντας τους κρασί και στέγη. Προφανώς να το κάνει καθημερινά αυτό και να τους πρσφέρει και φαγητό. Αυτό δείχνει ανθρωπιά. Όμως δεν αρκεί. Οι άστεγοι δεν χρειάζονται ελεημοσύνη. Θέλουν μια ευκαιρία να ζήσουν με αξιοπρέπεια. Χρειάζονται μια δουλειά, ένα σπίτι και ανθρώπους που θα τους δώσουν ένα χέρι βοήθειας. Και για αυτό θα πρέπει να φροντίσουν όλοι.