Δε μελαγχολώ για τα χρόνια που περνάνε..
Αν μου έλεγαν να τα ξαναζήσω θα με μελαγχολούσε περισσότερο..
Να αντιμετωπίσω τα ίδια λάθη για μια ακόμη φορά;
Δεν το θέλω…Δε μετανοώ για τα λάθη μου..
Αλλά δε θα ‘θελα να τα ξανακάνω..
Όπως δε μετανοώ για τις ωραίες στιγμές μου,
αλλά δε θα ήθελα να τις ξαναζήσω..
Με ενδιαφέρουν πολύ οι στιγμές που θέλω να ζήσω
παρά αυτές που έζησα…”
Μάνος Χατζιδάκις
Μη διαλέξεις ένα δρόμο χωρίς εμπόδια,
πιθανότατα δεν οδηγεί πουθενά
16 Ιούν Έχουμε αναρωτηθεί ποτέ, όταν απλά πορευόμαστε στη ζωή, τι είναι αυτό στο οποίο σκοπεύουμε; | Psychologos-MariaKoraka.Gr
* Ποιές είναι οι αξίες στη ζωή μας; * Πώς ζούμε µε πληρότητα; * Τι είναι αυτό στο οποίο στοχεύουμε; * Ποιός είναι ο προσωπικός μας σκοπός;
Γεννηθήκαμε και ζούμε την καθημερινότητά μας µε µια παγιωμένη ερμηνεία των πραγμάτων. Αναγνωρίζουμε τον κόσμο µε ορισμένο τρόπο και τον βλέπουμε από συγκεκριμένη γωνία. Κι επειδή η οπτική αυτή γωνία είναι η μόνη που ξέρουμε, τη θεωρούμε «θεία» αλήθεια. Κι έτσι αυτοπεριοριζόμαστε σε στενά πρότυπα. Είμαστε εγκλωβισμένοι σε µια πνευματική στενότητα, αποκοιμισμένοι µε ψεύτικες αξίες.
Έχουμε αναρωτηθεί ποτέ, όταν απλά πορευόμαστε στη ζωή, τι είναι αυτό στο οποίο σκοπεύουμε; Ποιά είναι η αξία της ζωής μας;
Οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούμε την ευτυχία σκοπό της ζωής μας. Πώς όμως εννοεί ο κόσμος μας σήμερα την έννοια της ευτυχίας; Συνήθως με την ευτυχία ορίζουμε την οικονομική άνεση, τη δημιουργία οικογένειας, την ύπαρξη της αγάπης και της φιλίας στη ζωή μας. Οι περισσότεροι πιστεύουμε ότι ζούμε μια ζωή με σκοπό να κάνουμε πράγματα τα οποία μας «γεμίζουν» και να περνάμε όσο γίνεται καλύτερα.
Μήπως τελικά το «περνάω καλά» είναι μια αυταπάτη;
Κατά γενική ομολογία θεωρούμε ότι η ζωή αποκτά αξία και ευημερία, όταν αυτή γίνεται άνετη και πλαισιώνεται με πολλά υλικά αγαθά, χρήματα, ταξίδια και διασκεδάσεις. Πολύ συχνά όμως βλέπουμε γύρω μας ότι, παρά την επίτευξη όλων αυτών, τα οποία προσφέρουν όντως κάποια πρόσκαιρη ευχαρίστηση, η ψυχή των ανθρώπων παραμένει άδεια και ανικανοποίητη…
Πολλές φορές η ζωή μας «προγραμματίζεται» από εμάς ή τους άλλους με τέτοιο τρόπο, ώστε παραλείπουμε να κατανοήσουμε τον πραγματικό μας σκοπό. Χτίζουμε την εικόνα του εαυτού μας με βάση το επάγγελμα, τη μόρφωση και τους διάφορους άλλους ρόλους που αναλαμβάνουμε στην κοινωνία. Πέρα όμως από όποιους ρόλους μας χαρακτηρίζουν, υπάρχει μέσα μας «ένας βαθύτερος σκοπός» ένας σκοπός που σχετίζεται άμεσα με την ευτυχία και την αίσθηση της προσωπικής εκπλήρωσης.
Οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι Σωκράτης, Πλάτωνας και Αριστοτέλης θεωρούσαν ότι ο σκοπός της ζωής θα πρέπει να είναι η τελειοποίηση της ψυχής, δηλαδή η ανάπτυξη των αρετών της γενναιότητας, της σοφίας και της εγκράτειας. Ο συνεχής έλεγχος της ζωής και των πράξεών μας και η αναζήτηση του εαυτού μας. Ο Αριστοτέλης τονίζει, να επιλέγουμε πράγματα που εξαρτώνται από εμάς και είναι μέσα στις δυνατότητές μας, διότι το μεγαλύτερο κέρδος της αυτάρκειας είναι η ελευθερία.
Ο σκοπός της ζωής λοιπόν πέρα από ένα φιλοσοφικό ερώτημα είναι και ένα προσωπικό ερώτημα. Ο καθένας από μας έχει το δικό του νόημα που τον οδηγεί στον δικό του προσωπικό σκοπό. Μπορεί σε μια περίοδο της ζωής μας να κάνουμε πράξεις που μας δίνουν νόημα, αλλά να μην ξέρουμε αν μας οδηγήσουν στον υπέρτατο σκοπό της ζωής μας. Όσο όμως οι πράξεις που κάνουμε δίνουν νόημα στη ζωή μας, μας βοηθούν στην αναζήτηση του προσωπικού μας σκοπού.
Ο «προσωπικός σκοπός ζωής» δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια δέσμευση και θέληση να ζήσουμε με έναν ορισμένο τρόπο και να επιτύχουμε συγκεκριμένους στόχους. Μια ζωή που υπηρετεί τον σκοπό της οργανώνεται βήμα-βήμα. Ο προσωπικός μας σκοπός μπορεί να βρίσκεται κάπου κρυμμένος, πάνω και πέρα από τις επιταγές του καθημερινού εγώ ή της συνήθειας. Στην πορεία της ζωής, μπορεί να ξεχάσουμε αυτόν το σκοπό ή ακόμα και να αμελήσουμε να τον μάθουμε. Ποτέ δεν είναι αργά όμως να ανακαλύψουμε ποιο είναι το δικό μας νόημα, ο δικός μας προσωπικός σκοπός.
Οι επόμενες ερωτήσεις θα σε βοηθήσουν να ανακαλύψεις ποιός μπορεί να είναι ο δικός σου προσωπικός σκοπός:
- Ποιά νομίζεις ότι είναι τα πιο ξεχωριστά και σημαντικά χαρίσματα που έχεις ως άνθρωπος; Σκέψου τουλάχιστον πέντε τέτοια χαρίσματα.
- Τι σου αρέσει να κάνεις λιγότερο; Τι σε κουράζει ή σε κάνει να βαριέσαι;
- Εάν δεν υπήρχε κανένας περιορισμός και ήξερες ότι μπορείς μόνο να επιτύχεις, ποιός θα ήσουν, τι θα έκανες, τι θα είχες;
- Τι σε κάνει να χαμογελάς;
- Φαντάσου ότι είσαι 8 ετών και ότι κοιτάς μπροστά στο μέλλον σου με την φαντασία, την αισιοδοξία και τη σιγουριά ενός παιδιού. Τι όνειρα θες να εκπληρώσεις; Πώς φαντάζεσαι τη ζωή σου;
- Τώρα φαντάσου ότι είσαι 80 ετών κι ότι κοιτάς το παρελθόν σου με τη σοφία και τη γνώση ενός σοφού ηλικιωμένου. Για τι πράγμα είσαι περήφανος; Τι μετανιώνεις που δεν έκανες; Ποιές από τις πράξεις σου θα άλλαζες και ποιές όχι;
- Φαντάσου ότι οι άνθρωποι που αγαπάς και σέβεσαι περισσότερο συζητούν για σένα. Τι θετικά πράγματα θα ήθελες να λένε για σένα, τη συνεισφορά σου, τα επιτεύγματα σου;
- Ο προσωπικός σκοπός της ζωής σου, είναι αυτός που σε παθιάζει, που σε ενθουσιάζει και σε κάνει απόλυτα ευτυχισμένο πριν ακόμη τον πετύχεις, ανεξάρτητα από τα όποια εμπόδια θα συναντήσεις.
- Να θυμάσαι πως πρέπει να αισθάνεσαι ευτυχισμένος, χαρούμενος, ευχαριστημένος και ενθουσιασμένος σε ότι κάνεις, γιατί έτσι ξέρεις πως βρίσκεσαι στο σωστό δρόμο, στο μονοπάτι της υλοποίησης του στόχου σου, που σε φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στον προσωπικό σκοπό της ζωής σου. Γι’ αυτό φρόντισε να είναι κάτι που θέλεις εσύ προσωπικά.
- Να είναι ξεκάθαρος, συγκεκριμένος, μετρήσιμος και εφικτός. Αν τον υποστηρίζεις με πάθος, ενθουσιασμό και σθένος, είναι σίγουρο ότι θα τον πετύχεις.
- «Κανένα σύστημα δεν θα σας υποσχεθεί την ελευθερία σας, δεν υπάρχει τέτοιο σύστημα, σας είπαν ψέματα. Μόνιμα θα διεκδικείτε ολοένα και περισσότερο αυτό που σας αρνούνται βασιζόμενοι στην κούραση σας, με λίγες μόνο εξαιρέσεις. Μα, με τις εξαιρέσεις ο κόσμος προχωρά. Όσοι ανθέξετε θα πάτε ένα βήμα πιο μπροστά».
MANOΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ - https://www.youtube.com/watch?v=B5znQbXEeaw
«…..Οι ρίζες βέβαια δε φαίνονται, όμως το ξέρεις,….. σ’ αυτές κρατιέται το δέντρο …»
Γιάννης Ρίτσος, “Τα χάρτινα”
Τα «γερά θεμέλια» (“γερές ρίζες”), δηλαδή η γερή και συγκροτημένη προσωπικότητα ενός ανθρώπου με υψηλή αυτοεκτίμηση, είναι η μόνη συνθήκη που επιτρέπει να αντιμετωπίζουμε με ψυχική ανθεκτικότητα αλλά και αποτελεσματικότητα, τις αντιξοότητες, να εισπράττουμε χαρά στην καθημερινότητα, να ανατροφοδοτούμαστε και να δίνουμε νόημα σε αυτήν τη συναρπαστική «περιπέτεια» που λέγεται ζωή!
Τα εμφανιζόμενα ως συνεχή αδιέξοδα και άλυτα προβλήματα, οι επαναλαμβανόμενες «ατυχίες», οι λογής «ασθένειες», ή και τα διάφορα ενοχλητικά, ή και σοβαρά συμπτώματα στην υγεία καθώς επιμένουν, έχουν κάποιο λόγο ύπαρξης και απλά θέλουν να μας πουν ότι έχουμε πάρει λάθος δρόμο!
Ο σκοπός της επιστήμης της συμβουλευτικής ψυχολογίας και της ψυχοθεραπείας, με την υποστήριξη που μπορούν να μας προσφέρουν, μας επιτρέπουν να εξερευνήσουμε ό,τι μας απασχολεί.
Δεν υπάρχει κάτι που να μη μπορεί να βρει λύση κι αυτή έρχεται μόνο όταν συνειδητοποιήσουμε το βαθύτερο αίτιο της συμπεριφοράς μας. Τότε μόνο μπορούμε να αποκαταστήσουμε μία κανονικότητα σε οποιαδήποτε ηλικία.
Επενδύστε στον εαυτό σας !
Είναι σημαντικό να μη βάζετε τη ζωή σας άλλο σε αναμονή!
Ας θυμόμαστε ότι:
“Μέσα σε κάθε άνθρωπο υπάρχει ένας
μοναδικός παράδεισος…
…ολόκληρος και ακέραιος” Παράκελσος
16 Ιούν Τα «όχι» που χρειάζεται να γίνουν «ΝΑΙ». | Psychologos-MariaKoraka.Gr
Πες «όχι» στους άλλους χωρίς ενοχές, πες «ναι» στον εαυτό σου χωρίς φόβο
Το «όχι» είναι μία πολύ ιδιαίτερη λέξη. Έχει μία συγκεκριμένη δυναμική που νιώθουμε ότι χρειάζεται να κατέχουμε για να το ξεστομίσουμε. Νιώθουμε πως χρειάζεται να το υποστηρίξουμε απόλυτα όταν το λέμε και είναι άβολο όταν μετατρέπεται σε «ναι» ή «ίσως». Καμιά φορά μπορεί να μετανιώνουμε για τα «όχι» που είπαμε, ενώ άλλες στιγμές να τα βάζουμε με τον εαυτό μας γιατί δεν τολμήσαμε να αρνηθούμε και να «υψώσουμε ανάστημα». Μία τόσο μικρή λέξη κουβαλά μία τόσο απόλυτη δύναμη που ίσως φαίνεται δύσκολο να την σηκώσεις στους ώμους σου ή και να την διαχειριστείς στη ζωή σου.
Πολλές φορές τα «όχι» υποδεικνύουν την προσωπική επιλογή – «δεν θέλω αυτή την εμπειρία, δεν επιθυμώ αυτή την κατάσταση, δεν είναι αυτό που πραγματικά θέλω». Σε αυτές τις περιπτώσεις, η άρνηση δίνει εσωτερική δύναμη και αίσθηση ελέγχου πάνω στη ζωή, τα συναισθήματα και τις σκέψεις μας.
Υπάρχουν και περιπτώσεις όπου το «όχι» συνδέεται με φόβο – «θα ήθελα κάτι τέτοιο αλλά φοβάμαι τις συνέπειες, οπότε θα πω όχι».
Όταν ο φόβος είναι δικαιολογημένος (βασίζεται, δηλαδή, σε αυθεντικά στοιχεία και δεδομένα που να τον τροφοδοτούν), τότε η άρνηση νιώθουμε ότι μας προστατεύει.
Εάν όμως ο φόβος βασίζεται σε προσωπικές ανασφάλειες και εμπόδια που έχουμε συνηθίσει να βάζουμε στον εαυτό μας, τότε το «όχι» κουβαλά θλίψη και απογοήτευση γιατί δεν έχουμε τη δύναμη να πούμε «ναι», να βγούμε από το καβούκι μας και να αδράξουμε την στιγμή που περνά και την ευκαιρία που ίσως δεν θα ξαναβρούμε στη ζωή μας.
Πού πρέπει να πεις όχι χωρίς ενοχές;
Στους τοξικούς ανθρώπους
Είναι αυτοί που συνεχώς κατακρίνουν ό,τι και αν κάνεις και πάντα καταστροφολογούν στην πρώτη ευκαιρία. Εστιάζονται πάντα στα αρνητικά γεγονότα ακόμα και στην πιο όμορφη κατάσταση, ενώ δεν διστάζουν να κατηγορούν συνεχώς τους άλλους (πολλές φορές και πίσω από την πλάτη τους) ενώ δικαιολογούν κατ’ εξακολούθηση τον εαυτό τους.
Στις αρνητικές σου σκέψεις
Κάθε άνθρωπος έχει τις δυσκολίες του και τις άσχημες ημέρες του. Κάθε άνθρωπος έχει το δικό του (κρυφό, πολλές φορές) πρόβλημα να διαχειριστεί και επιλέγει να το κρύβει. Πάντα θα υπάρχουν προβλήματα, όμως με το να κάνεις συνέχεια αρνητικές σκέψεις δεν λύνεις τίποτα, ούτε αισθάνεσαι καλύτερα για αυτά που σου συμβαίνουν.
Στους συμβιβασμούς που φέρνουν δυστυχία
Για να υπάρξει λειτουργικότητα στην καθημερινότητά μας χρειάζεται να κάνουμε συμβιβασμούς όλοι, σε σημείο όμως που να μην βλάπτεται η ίδια η ψυχική μας υγεία. Όταν μία κατάσταση φέρνει ως επί το πλείστον δυστυχία, τότε ο οποιοσδήποτε συμβιβασμός απλώς παρατείνει αυτή τη δυστυχία χωρίς να φέρνει λύση.
Στην οποιουδήποτε είδους βία
Η ψυχολογική, νοητική και συναισθηματική βία αποτελούν εξίσου τραυματικές εμπειρίες όσο και η σωματική – και σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να είναι και χειρότερες. Όταν η ψυχολογική βία κρύβεται κάτω από τη μάσκα της «αγάπης» τότε μπορεί να γίνει πολύ πιο ψυχοφθόρα κι επικίνδυνη για τον τρόπο που θα αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας και τις σχέσεις (όποιου είδους) γύρω μας.
Σε ό,τι έχει κάνει τον κύκλο του και έχει πια ολοκληρωθεί
Μία δουλειά που μόνο άγχος και ένταση προκαλεί, μία σχέση που δεν υπάρχει αμοιβαία κατανόηση αλλά κυρίως τύψεις, μία φιλία όπου δεν υπάρχει υποστήριξη, οτιδήποτε απλώς κρατιέται ακόμα «εν ζωή» για να κρατηθεί, χωρίς λόγο και αιτία. Το να μάθουμε να λέμε «όχι» σε αυτά που πλέον δεν μας κάνουν καλό είναι μία μεγάλη πρόκληση καθώς φοβόμαστε να μην μετανιώσουμε για κάτι που θα διώξουμε από τη ζωή μας. Εκεί χρειάζεται να αναλογιστούμε τι πραγματικά νιώθουμε σε κάθε κατάσταση και αν τελικά αξίζει να δίνουμε συνεχώς ευκαιρίες σε κάτι που έχει δώσει όσα μπορούσε.
Στο να παραιτείσαι με την πρώτη ευκαιρία
Αν κάθε όραμα κάθε ανθρώπου είχε σταματήσει στο πρώτο εμπόδιο που είχε να αντιμετωπίσει, σήμερα δεν θα είχαμε ιατρική, επιστήμες, μουσική, γνώσεις για το πώς λειτουργεί ο κόσμος (και ο μικρόκοσμος!), τίποτα που πλέον θεωρούμε δεδομένο. Όλα δημιουργούνται μετά από προσπάθεια και επιμονή στο όραμά μας, ακόμα και αν χρειαστεί στην πορεία να το μετατρέψουμε σε κάτι άλλο και να το αναδιοργανώσουμε. Το όραμά μας είμαστε εμείς και η παραίτηση από αυτό είναι σαν παραίτηση απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό.
Στους υπερβολικούς φόβους
Είναι αυτοί που σε καθηλώνουν και σε κάνουν να πιστεύεις πως η ζωή είναι μία μόνιμη δυσκολία και θλίψη. Αν και οι φόβοι είναι κομμάτι της ανθρώπινης φύσης, η εμμονική προσκόλληση σε αυτούς είναι προσωπική επιλογή λόγω παρελθοντικών εμπειριών και εσωτερικών προγραμματισμών. Αφού μπορούμε να μάθουμε να έχουμε φόβους, τότε μπορούμε και να αλλάξουμε αυτή τη διαδικασία.
Τα «όχι» που χρειάζεται να γίνουν «ναι»:
Στις νέες ευκαιρίες που εμφανίζονται
Μία νέα ευκαιρία μπορεί να οδηγήσει σε κάτι ακόμα καλύτερο από αυτό που μπορεί να είχαμε ήδη στο μυαλό μας. Ό,τι έρχεται στη ζωή έχει τη δυνατότητα να μας οδηγήσει σε νέους δρόμους ή να βοηθήσει να επαναπροσδιορίσουμε τί θέλουμε και πώς να το επιτύχουμε.
Στο να βγούμε από τα ασφαλή όρια μας
Κάθε τι γνώριμο φέρει την αίσθηση της οικειότητας, όμως μερικές φορές χρειάζεται να αλλάξουμε τις συνήθειες και τον τρόπο σκέψης μας για να επιτύχουμε αυτό που πραγματικά θέλουμε. Στη ζωή χρειάζεται να έχουμε νοητική και ψυχολογική ευελιξία σε ό,τι καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε και όχι να θεωρούμε πως όλες οι καταστάσεις αντιμετωπίζονται με τον ίδιο τρόπο.
Στην βοηθητική κριτική από τους ανθρώπους που δίνουν πραγματική αγάπη
Βαθιά μέσα μας γνωρίζουμε ποιοί είναι αυτοί οι άνθρωποι που πραγματικά νοιάζονται για εμάς, οπότε γνωρίζουμε και πως η οποιαδήποτε κριτική που προέρχεται από αυτούς γίνεται προκειμένου να γίνουμε καλύτεροι.
Στην προτεραιότητα και στην αγάπη προς τον εαυτό μας
Ακούγεται αρκετά κλισέ, ωστόσο εάν δεν δώσουμε αγάπη στον εαυτό μας κανείς δεν θα το κάνει αυτό για εμάς. Δίνουμε προτεραιότητα στο να κάνουμε αυτά που μας γεμίζουν χαρά, στο να είμαστε εμείς οι πρώτοι που θα στηρίξουμε τον εαυτό μας σε ό,τι κάνει και να συμπαραστεκόμαστε σε εμάς στις καλές μέρες αλλά και σε αυτές που δεν πάνε ίσως όπως θα θέλαμε.
Σε νέες ενασχολήσεις
Μπορεί να είμαστε καλοί σε ένα συγκεκριμένο χόμπι ή άθλημα – κάτι που επίσης δίνει ασφάλεια και την αίσθηση της επίτευξης. Η ενασχόληση με κάτι καινούριο όμως προσφέρει την αίσθηση της ανακάλυψης και την υιοθέτηση νέων δεξιοτήτων, ακόμα και αν δεν είμαστε τόσο καλοί σε αυτό τελικά! Η ουσία όμως δεν είναι να είμαστε τέλειοι σε όλα (ένας στόχος ανέφικτος για όλους μας) αλλά να εξελισσόμαστε κάθε στιγμή της ζωής μας.
Στην ίδια την αποτυχία
Η έννοια της επιτυχίας μπορεί να είναι διαφορετικά μετρήσιμη για τον καθένα, σε γενικές γραμμές όμως εμπεριέχει τα συναισθήματα της χαράς και της αυτοπεποίθησης. Πίσω όμως από κάθε επιτυχία συνήθως βρίσκονται πολλαπλές αποτυχίες ή πολλά εμπόδια, κάποια εκ των οποίων μπορεί να έμοιαζαν και αξεπέραστα. Η επιτυχία κάθε ανθρώπου δείχνει πως δεν έδωσε σημαντική βάση στις προηγούμενες αποτυχίες – απλώς τις είδε ως κάτι που χρειάστηκε να διαχειριστεί και όχι ως καταλυτικό εμπόδιο. Αποδεχόμαστε πως θα αποτύχουμε, γιατί έτσι θα καταλάβουμε και τι χρειάζεται να αλλάξουμε ώστε να πετύχουμε αυτό που θέλουμε.
ΕΣΕΙΣ ΕΙΣΤΕ ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΒΗΜΑ. | PSYCHOLOGOS-MARIAKORAKA.GR
13 Ιούν Εσείς είστε εκείνοι που πρέπει να κάνετε το πρώτο βήμα. | Psychologos-MariaKoraka.Gr
Γενναίοι άνθρωποι είναι εκείνοι που μαζεύουν τα κομμάτια τους και χτίζουν ξανά τους εαυτούς τους
Όλοι είναι θαρραλέοι με τον δικό τους τρόπο. Όλοι μας είχαμε να ξεπεράσουμε δυσκολίες.
Γιορτάστε τη γενναιότητά σας!
Όλοι θαυμάζουν κάποιον επειδή αντιμετώπισε με ευκολία μία τραυματική εμπειρία, ξεπέρασε κάποια ασθένεια ή απώλεια, χωρισμό ή ατύχημα.
Είναι πιθανό πως και εσείς οι ίδιοι μπορεί να περάσατε πρόσφατα κάποιο αντίστοιχο γεγονός.
Ανεξάρτητα από το τι συνέβη, μαζέψατε τα κομμάτια σας και χτίσατε ξανά τον εαυτό σας λίγο-λίγο, μέρα με τη μέρα. Αντιμετωπίσατε με ελπίδα και θάρρος κάθε πρόβλημα.
Όσα μάθατε από εκείνες τις στιγμές δεν έρχεται πάντα ως γνώση από κάποιο βιβλίο ή κάποιο μάθημα για την προσωπική ωρίμανση.
Υπάρχει ένα είδος γνώσης το οποίο αποκτάται με την εμπειρία χωρίς επιλογή.
Ας μιλήσουμε λίγο παραπάνω γι’ αυτό.
Είστε περισσότερο γενναίοι άνθρωποι απ’ όσο νομίζετε
Ο εγκέφαλος αντιστέκεται στις αλλαγές. Δεν εκτιμά τα απρόβλεπτα γεγονότα ή τις ξαφνικές αλλαγές στο πώς βλέπουμε τα πράγματα.
Ίσως σας φανεί δύσκολο να το πιστέψετε, αλλά υπάρχει πληθώρα ψυχολογικών εργαλείων που μπορείτε να χρησιμοποιήσετε για να αντιμετωπίσετε τις δυσκολίες.
Το φυσικό σας ένστικτο θα διασφαλίσει την επιβίωσή σας.
Γι’ αυτό ακόμη και όταν τα αρνητικά συναισθήματα απειλούν να σας καταβάλουν, η εσωτερική σας πυξίδα θα σας ωθήσει και θα σας οδηγήσει στο μονοπάτι της ανάρρωσης.
Το πρόβλημα έγκειται στο ότι δεν επιτρέπετε πάντα στον εαυτό σας να είναι ευάλωτος.
Το να πληγωθείτε, να απογοητευτείτε ή να σας διαλύσει μια απώλεια ή προδοσία μπορεί να σας κάνει να αισθανθείτε αδύναμοι ή πως δεν έχετε τη δύναμη να ανταπεξέλθετε.
Ωστόσο, να ξεκαθαρίσουμε κάτι: θα πρέπει να αγκαλιάσετε τη νέα σας ευπάθεια για να γίνετε πιο δυνατοί.
Η αποδοχή του συμβάντος και του τωρινού πόνου είναι σημαντικό κομμάτι για την ενθάρρυνση της μελλοντική σας επούλωσης.
Από την άλλη, όσοι αντιστέκονται θα χρειαστούν περισσότερο χρόνο για να ξεπεράσουν τις δοκιμασίες.
Χτίστε ξανά τον εαυτό σας, μια διαδικασία που χρειάζεται κάτι παραπάνω από χρόνο
Παρά τη δημοφιλή πεποίθηση, ο χρόνος από μόνος του δεν μπορεί να τα γιατρέψει όλα.
Στην πραγματικότητα ο πόνος μπορεί, κάποιες φορές, να οδηγήσει σε πιο έντονο πόνο ή σε συναισθηματικές διαταραχές.
Η αληθινή επούλωση έρχεται με το κουράγιο για την αποδοχή, τη συγχώρεση και τη θέληση για ευτυχία.
Ο χρόνος δεν θα λύσει τα προβλήματά σας, ούτε θα δράσει ως ηρεμιστικό για τα βάσανα.
Είναι η ίδια σας η συμπεριφορά εκείνη που θα σας επιτρέψει να καταλάβετε ότι δεν μπορείτε να ξεχάσετε ποτέ ορισμένα πράγματα.
Όμως, μπορείτε να ζήσετε με αυτά επειδή επιτρέπετε στον εαυτό σας να προχωρήσει ανεξάρτητα από ό,τι συνέβη.
Το πέρασμα του χρόνου μπορεί να λειτουργήσει ευεργετικά για όσους αποφασίσουν να ανοιχτούν ξανά στον κόσμο, ανεξάρτητα από τις εσωτερικές τους πληγές, εφόσον έχουν μάθει περισσότερα για το τι έχει συμβεί.
Υπάρχουν μάχες που πρέπει να δώσετε μόνοι σας
Όταν ξεπερνάτε οποιοδήποτε είδος δύσκολης κατάστασης, θα χρειαστείτε την κοινωνική και συναισθηματική υποστήριξη των αγαπημένων σας ανθρώπων.
Ωστόσο, εσείς είστε εκείνοι που πρέπει να κάνετε το πρώτο βήμα.
Σε εσάς έγκειται η εύρεση της θέλησης να φροντίσετε τον εαυτό σας.
Το αξίζετε να θέσετε τα πράγματα σε κίνηση για να αλλάξετε προς το καλύτερο.
Ίσως ακούγεται σκληρό και αποκαρδιωτικό, αλλά το ξεπέρασμα της κατάθλιψης, της απώλειας ή της προδοσίας είναι μια πράξη μοναχική, μια διεργασία που φέρει ένα μονάχα όνομα: το δικό σας.
Κανείς δεν θα κλάψει στη θέση σας, κανείς δεν μπορεί να σας δώσει τη δύναμη να σηκώνεστε κάθε μέρα και να αλλάζετε τις συνήθειές σας.
Μπορούν να σας ενθαρρύνουν και να σας καθοδηγήσουν, η ευθύνη όμως θα είναι πάντοτε δική σας.
Οι αντιξοότητες σας διδάσκουν, αλλά η ζωή δεν είναι βάσανο, είναι η αναζήτηση της ευτυχίας
Κάτι άλλο σύνηθες είναι να σκέφτεστε ότι «όποιος δεν βασανίστηκε, δεν έμαθε να ζει» ή «για να είστε πάντα ευτυχισμένοι, πρέπει πρώτα να ξεπεράσετε τις αντιξοότητες».
Κανένα από τα δύο δεν είναι αλήθεια. Τα βάσανα δεν είναι υποχρεωτικά. Για την ακρίβεια, κανείς δε θα έπρεπε να βιώνει τραυματικές εμπειρίες για να ανακαλύψει την ευτυχία.
Ο καθένας έχει τη δική του ιστορία, το μοναδικό και εξαιρετικό σημείο αναφοράς από το οποίο αντλείται η σοφία και η προσωπική του ουσία.
Είμαστε όλοι μας γενναίοι άνθρωποι, ο καθένας με τον τρόπο του.
Είμαστε όλοι τυχεροί που βρήκαμε το μονοπάτι το οποίο μας βοήθησε να ξεπεράσουμε τις δύσκολες στιγμές και να παραχωρήσουμε τη θέση μας σε αυτό που είμαστε τώρα: ένα άτομο πιο δυνατό, πιο συγκεντρωμένο, πιο ευτυχισμένο και πιο ώριμο.
Ζωή σημαίνει να μαθαίνεις, σε στιγμές ηρεμίας και ευτυχίας.
Το σημαντικότερο είναι να αισθάνεστε περήφανοι για όσα έχετε καταφέρει.
Το σύνδρομο της “ελληνικής οικογενειακής πολυκατοικίας”: Δυναμική & ψυχοπαθολογία
Ως ψυχολόγος ψυχοθεραπευτής που βλέπει τους θεραπευόμενους μέσα από την συστημική υπαρξιακή οπτική αναρωτιέμαι για όλα αυτά που συχνά οι άνθρωποι θεωρούν αυτονόητα και δεδομένα…
Ακούω συχνά στην αίθουσα των ψυχοθεραπευτικών συνεδριών: « είμαστε μια πολύ δεμένη οικογένεια…».
Εννοώντας έχουμε μια «πολύ καλή» οικογένεια. Η υπενθύμιση: «Είμαστε πολύ δεμένη οικογένεια» κρύβει την διευκρίνιση-απειλή:
«Κανένας από αυτή την οικογένεια δεν είναι έτοιμος – ώριμος να αποχωριστεί κανέναν». Όσο πιο αδύναμα καθιστούν οι γονείς τα μικρότερα ηλικιακά μέλη της οικογένειας, τόσο πιο «δεμένη» και «καλή», την αντιλαμβάνονται.
Στην σημερινή Ελλάδα, οι γονείς της «καλής» οικογένειας διατηρούν τρόπους εκπαίδευσης και συμπεριφοράς που ευνουχίζουν την συναισθηματική ωριμότητα των παιδιών. Μέσα στο πλαίσιο της υπερβολικής προστασίας και προσφοράς, αρνούνται να τα αφήσουν να εξελιχθούν και να αναλάβουν τον εαυτό τους.
Η αυτονόμηση αποκλείεται ως δυνατότητα.
Γεμάτη η Ελλάδα από «δεμένες» οικογένειες, από “παιδιά” 20, 30, 40, 50 και άνω χρονών που συμβιώνουν συναισθηματικά και κυριολεκτικά -σε κάποιο διαμέρισμα της ίδιας, ιδιόκτητης πολυκατοικίας, με κάτοχο την οικογένεια καταγωγής τους.
“Παιδιά” που αρνούνται να σχετισθούν αυθεντικά με τους γονείς τους, επιλέγοντας την υποκριτική δοσοληψία υλικών αγαθών, ως προκάλυμμα της σιωπηλής & άρρητης συμφωνίας του αμοιβαίου ψυχικού βολέματος.
Νέοι που αρνούνται να γίνουν υγιείς ενήλικες, προτάσσοντας την ενοχή -μήπως με την διεκδίκηση της ελευθερίας τους βλάψουν τους «καλούς» τους γονείς- ως άλλοθι και προκάλυμμα φόβου.
Επιλέγουν μια από τις δύο εκδοχές του δίπολου της συναισθηματικής ανωριμότητας –την υποταγή ή την αναρχία- διστάζοντας ψυχικά να αυτενεργήσουν μπρος τον κίνδυνο της υπαρξιακής μοναξιάς.
Συνήθως, προέχουν αξιολογικά οι ανάγκες της ελληνίδας μητέρας, που δεν καλύπτονται από την συναισθηματική παρουσία του πατέρα – συζύγου.
Οι μητέρες αρνούμενες να εγκαταλειφθούν από το παιδί, επειδή το επιλέγουν ως συναισθηματικό σύντροφο, προβάλλουν σε κείνο την δική τους υποσυνείδητη –ή ενσυνείδητη- επιθυμία ως ανάγκη του παιδιού, ενώ το δικό τους αίτημα το βαφτίζουν «αγάπη»:
«Μας έχει ανάγκη βλέπεις, μας λατρεύει το παιδί .Δεν θέλει να φύγει από κοντά μας».
Πώς όμως ένα παιδί που έμαθε να επιλέγει ως «φίλο» τον πατέρα ή την μητέρα του μπορεί να αποφασίσει να αποχτήσει εραστή και σύντροφο όταν έρθει η εποχή γι’ αυτό;…
Έτσι, τα παιδιά επιλέγουν να συμβιώνουν με τους γονείς, κυριολεκτικά ή συναισθηματικά, μέχρι ιδιαίτερα μεγάλες ηλικίες. Ακόμα κι όταν αποκτούν σύζυγο, σχεδόν ποτέ δεν απεκδύονται της συναισθηματικής τους εξάρτησης από την οικογένεια της καταγωγής τους, ώστε να επενδύσουν στην καινούργια.
Μέσα από την ανεπίγνωστή τους προσπάθεια να βιώσουν συναισθηματικά την ασφάλεια της αγάπης, οι γονείς διεκδικούν από τα παιδιά τους να γίνουν «σύντροφοι» του πατέρα ή της μητέρας, «θεραπευτές» της οικογένειας, «αποδιοπομπαίοι τράγοι» της, ή καλούνται να βάλουν σε τάξη την «οικογενειακή αταξία».
Ανώριμοι δηλαδή συναισθηματικά γονείς ψάχνουν ενήλικους – αλλά συναισθηματικά παιδιά- για να τους «νταντέψουν».
Με τον παραπάνω τρόπο, δυστυχισμένοι και ανώριμοι γονείς κατασκευάζουν δυστυχισμένα και ανώριμα παιδιά, που, με την σειρά τους, -αν δεν σπάσουν την αλυσίδα- αναπαράγουν με τα δικά τους παιδιά τον κύκλο του εγκλεισμού στην ανωριμότητα.
Υπάρχει βλέπετε ο κίνδυνος να ωριμάσουν ψυχικά –αμφότεροι- όταν οι νέοι αποφασίσουν να αποκαθηλώσουν τους εξιδανικευμένους γονείς τους -και μαζί με τους «απυρόβλητους» γονείς τους, την αντίστοιχη θέση που έχει μέσα τους η παιδική τους ηλικία ως άπαρτο φρούριο αέναης και ακατάρριπτης ανεμελιάς – ανωριμότητας.
Αμφισβητώντας την αδηφάγα -καταλυτική της ελευθερίας και ψυχικής ισορροπίας τους- σχέση που έχουν με τους «καημένους» τους γονείς τους.
Γονείς που πνιγμένοι, από πάντα, πριν καν γίνουν γονείς, μέσα στην ανεπίγνωστή τους υπαρξιακή ραθυμία και αδιέξοδο, αδυνατούν να τοποθετηθούν αυτόνομα στην προσωπική τους ζωή αναλαμβάνοντας την ευθύνη της ψυχικής τους τεμπελιάς κι απραξίας, της φοβικής τους στάσης απέναντι στην ατομική τους ζωή κι ελευθερία.
Μεταθέτουν ασυνείδητα την –πολύ πιο επώδυνη- διαδικασία αναζήτησης προσωπικού νοήματος στην υποκατάστατη ανάγκη για υπερ-έλεγχο των δεκτικών παιδιών τους.
Γονείς –και παιδιά- που αρνούμενοι να μεγαλώσουν, τελικά αποποιούνται το δυναμικό τους που η ψυχή τους, στην υγιή της κατάσταση, τους επιτάσσει:
Οι γονείς, πληρωμένοι υγιώς από τον γονεϊκό τους ρόλο να τον εναλλάσσουν λειτουργικά με αυτό των συζύγων, και τα παιδιά, χορτασμένα από την υγιή –όχι καταναγκαστική- γονεϊκή φροντίδα, να αναγνωρίζουν το δικαίωμά τους να επιλέγουν την αυτονόμησή τους ως δυνατότητα ενηλικίωσης και προόδου.