Τα παλιά χρόνια, όταν έβγαινε το ουράνιο τόξο οι γιαγιάδες της Αράχωβας λέγανε στα εγγονάκια τους ένα παραμύθι… για μια ζώνη μαγική, πελώρια και χρωματιστή!
Το ζωνάρι αυτό άνηκε σε μια καλόγρια που το άπλωνε πάνω απ’ τα σύννεφα, ψηλά στον ουρανό… Κανείς δεν μπορούσε να το φτάσει, μέχρι που βρέθηκε κάποιος θαρραλέος, ατρόμητος και πολύ «σπουδαίος» να δείξει στους συγχωριανούς του, πως θα καταφέρει να το περπατήσει:
Το ζωνάρι αυτό άνηκε σε μια καλόγρια που το άπλωνε πάνω απ’ τα σύννεφα, ψηλά στον ουρανό… Κανείς δεν μπορούσε να το φτάσει, μέχρι που βρέθηκε κάποιος θαρραλέος, ατρόμητος και πολύ «σπουδαίος» να δείξει στους συγχωριανούς του, πως θα καταφέρει να το περπατήσει:
«Ήταν ένα παλικάρι, τόσο αντρειωμένο και περήφανο, που δεν εφοβήθη μια φορά και εδρασκέλισε και της καλόγριας το ζουνάρι. Αλλ΄ άμα το εδρασκέλισε εγίνη στη στιγμή από παλικάρι γυναίκα. Και εγίνη γυναίκα πολύ όμορφη, αλλά τόσο δειλή, που και ο πλιο τιποτένιος άντρας αν ήθελε την προσβάλει δεν είχε το θάρρος να μιλήσει.»
Τι δίδασκε άραγε μ’ αυτήν την ιστορία η Αραχωβίτισσα γιαγιά στο εγγόνι της; Μήπως υπάρχουν στον κόσμο μέρη αληθινά αλλά και στοιχειωμένα που αν περηφανευτείς πως τα περνάς και τα διαβείς, στο τέλος πολύ θα πικραθείς;
Όπως και να ‘χει όμως, επειδή στο μικρό αργαλειό και στα παιδιά αρέσουν τα ουράνια τόξα, ας βάλουμε τη φαντασία μας και λίγο απ’ τη μαγεία μας κι ας πούμε ψιθυριστά, λόγια χρωματιστά σαν τις κλωστές του υφαντού κι ίσως βρεθούμε κι εμείς στην κορυφή του πιο ψηλού βουνού!
«Κόκκινο, πορτοκαλί, κίτρινο και λαχανί, γαλάζιο, μπλε και λουλακί… πες τα χρώματα τα εφτά, φτάσε πάνω απ’ τα βουνά… στης καλόγριας το ζωνάρι περπατώ και στα σύννεφα γλιστρώ!»
Τα κείμενα “υφαίνει” η Μαριάννα Χονδρού, νηπιαγωγός
Το παραμύθι θα το βρείτε:
Νικόλαος Πολίτης, Της καλόγριας το ζουνάρι , Αράχωβα Λεβαδείας, Οι παραδόσεις του ελληνικού λαού, Τόμος Α΄